Περί κακοποίησης ζώων
Ηλίας Μαγκλίνης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Τον τελευταίο μήνα πραγματοποιήθηκαν τρεις ειδεχθείς κακοποιήσεις ανυπεράσπιστων ζώων. Τουλάχιστον αυτές οι τρεις έπεσαν στη δική μου αντίληψη.
Δεν μιλάμε για την τυφλή «φόλα», αλλά για στοχευμένη, σαδιστική βία εις βάρος δύο σκυλιών και μιας γάτας στην επαρχία, σε δύο μάλιστα από αυτές τις περιπτώσεις μπροστά στα μάτια περαστικών.
Δεν μιλάμε για την τυφλή «φόλα», αλλά για στοχευμένη, σαδιστική βία εις βάρος δύο σκυλιών και μιας γάτας στην επαρχία, σε δύο μάλιστα από αυτές τις περιπτώσεις μπροστά στα μάτια περαστικών.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες διότι είναι λίαν φρικώδεις. Την ίδια στιγμή, φίλοι με κατοικίδια, που τα πήραν μαζί τους στις διακοπές τους, επέστρεψαν ιδιαίτερα προβληματισμένοι από την αντίδραση των ανθρώπων της επαρχίας απέναντι στο δικό τους ζώο.
Είχα γράψει και παλαιότερα, με αφορμή την ομαδική δηλητηρίαση γάτων στον Εθνικό Κήπο, πάνε περίπου δύο χρόνια, αναφέροντας τα εξής: «Είναι απολύτως κατανοητό και θεμιτό να μην αγαπά κάποιος τα ζώα. Ωστόσο, ένα τεράστιο χάσμα, μία άβυσσος, χωρίζει όσους δεν βρίσκουν νόημα στη συντροφιά τους ή που τους ενοχλούν, αλλά δεν τα πειράζουν, και σε εκείνους που εξωτερικεύουν έναν σαδισμό πάνω σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο.
Επίσης, δεν είμαι από εκείνους που αποδέχονται την κοινότοπη και ανεδαφική άποψη ότι όποιος αγαπάει τα ζώα αγαπάει και τους ανθρώπους. Εχω γνωρίσει πολλούς φιλόζωους οι οποίοι είναι αφόρητοι άνθρωποι, μισάνθρωποι, φθονεροί και συμπλεγματικοί. Εχω δει ανθρώπους να βγάζουν τον σκύλο τους βόλτα και να προσπαθούν να του προσφέρουν σαν λεία μια τρομαγμένη γάτα σκαρφαλωμένη σε δέντρο ή άλλους που έχουν στα σπίτια τους μια ντουζίνα γάτες, αλλά, μόλις εμφανιστεί σκύλος στη γωνία, τον αρχίζουν στις πέτρες. Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε, οι ναζί αγαπούσαν και φρόντιζαν τους σκύλους, αλλά έκαιγαν ανθρώπους με χαρακτηριστική ευκολία.
Μπορεί λοιπόν ένας φιλόζωος να είναι το ίδιο σκοταδόψυχος όσο και κάποιος που προβαίνει σε μια τόσο ειδεχθή πράξη βίας εις βάρος ενός ζώου, πρέπει όμως να παραδεχθούμε ότι η εν γένει συμπεριφορά μιας κοινωνίας απέναντι στα ζώα είναι και αυτός δείκτης πολιτισμού».
Σήμερα θα πρόσθετα ότι υπάρχουν και οι «φιλόζωοι» που φροντίζουν ιδιαιτέρως το ζώο ράτσας που ακριβοπλήρωσαν από τα pet shops, αλλά, αν τυχόν κάποιο αδέσποτο τολμήσει να το πλησιάσει για το μυρίσει, είναι έτοιμοι να το αρχίσουν στις κλωτσιές.
Υπερβολές; Για κάποιον που ακόμα έχει αντιλήψεις της δεκαετίας του ’70 ή του ’80 σχετικά με τη ζωοφιλία, ενδεχομένως. Πάντως, σκέφτομαι ότι η έκρηξη βίας εναντίον ζώων ίσως δεν είναι τελείως άσχετη με τα κρούσματα βίας εναντίον των δύο ομοφυλοφίλων στο Παγκράτι ή ακόμα ακόμα και με το διπλό φονικό με τα αναβολικά: η ευκολία με την οποία 18χρονα παιδιά μπλέκουν σε τόσο επικίνδυνες καταστάσεις και η άνεση με την οποία τραβούνε τη σκανδάλη. Ολη αυτή η έκρηξη βίας εναντίον ανθρώπων και ζώων αποτελεί μία ακόμα έκφραση της νοσηρότητας που υφέρπει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας;
Δεν τίθεται ζήτημα συμψηφισμού ανάμεσα σε ζώα και ανθρώπους – διερωτώμαι απλώς τι μπορεί να παρακινεί τον καθένα να ρίχνει, π.χ., απορρυπαντικό στο πρόσωπο και να σπάει το πόδι ενός ανθρώπου ή τι παρακινεί κάποιον άλλο να δέσει μια πέτρα σε ένα σκυλί και να το πετάξει στη θάλασσα.
Κάθε τόσο πάντως περνάω από γειτονιές και διακρίνω πιατάκια με τροφή και νερό για τα αδέσποτα στα πεζοδρόμια. Στο παλαιό εκείνο σημείωμα, κατέληγα ως εξής: «Φυσικά και υπάρχουν οξύτερα κοινωνικά προβλήματα, υπάρχουν άστεγοι και άποροι άνθρωποι, όμως η κίνηση προσφοράς, ακόμα και σε ένα ζώο, αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος παραμένει ακόμα άνθρωπος».
