Θαμώνας σε ένα Πρακτορείο Τύπου
Νίκος Βατόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ανήκω προφανώς στην «παλιά σχολή», καθώς κάθε φορά που μετακινούμαι εκτός έδρας αναζητώ με το εσωτερικό ραντάρ μου το Πρακτορείο Τύπου. Γράφω τις λέξεις με κεφαλαία από δέος.
Είναι σαφές ότι ανήκω σε ένα είδος δεινοσαύρων. Παρηγορούμαι διότι ο Οσκαρ Γουάιλντ είχε πει ότι μόνο όποιος βλέπει μπροστά μπορεί να γίνει παλιομοδίτης.
Είναι σαφές ότι ανήκω σε ένα είδος δεινοσαύρων. Παρηγορούμαι διότι ο Οσκαρ Γουάιλντ είχε πει ότι μόνο όποιος βλέπει μπροστά μπορεί να γίνει παλιομοδίτης.
Το μόνο που έβλεπα μπροστά στο Πρακτορείο Τύπου της Ερμούπολης, όπου διέμεινα για λίγες ημέρες, ήταν πελάτες στην ηλικία μου και μεγαλύτεροι. Σε διάρκεια δέκα ημερών, που πήγαινα καθημερινά για να αγοράσω 3-4 εφημερίδες, δεν είδα ποτέ ούτε έναν νέο Ελληνα όχι μόνο να αγοράσει μια εφημερίδα, αλλά ούτε καν να σταματήσει απέξω και να δει τους τίτλους. Μπορεί να έτυχε ή μπορεί, το πιθανότερο, να διάβαζαν τον Τύπο στις online εκδόσεις, αλλά το ίδιο έκανα και εγώ. Το ένα βοηθούσε το άλλο και συνέβαλλε σε μια πληρέστερη εμπειρία.
Παρά ταύτα, το Πρακτορείο Τύπου το οποίο επισκεπτόμουν ήταν γεμάτο από εμπόρευμα και κάθε πρωί, προς μεσημέρι, όταν έφτανε το πλοίο από Πειραιά, έρχονταν οι φρέσκες εφημερίδες. Ηταν ένας ρυθμός της «παλιάς εποχής», με άλλον χρόνο και άλλη προσδοκία. Μετρούσα τον χρόνο αλλιώς, γιατί είχε τύχει να περάσω νωρίς, μια-δυο φορές, και να πάρω την απάντηση, «δεν ήρθε ακόμη το πλοίο. Αργησε».
Αν τύχαινε να φτάσω τη στιγμή της άφιξης του Τύπου, περίμενα να ντανιάσουν τα δεμάτια και να κόψουν τον σπάγκο και μετά να τακτοποιήσουν τις εφημερίδες, ελληνικές και ξένες... Πόσες γλώσσες, πόσοι τίτλοι, άλλαζαν κάθε μέρα στις περιστρεφόμενες θήκες. Είχα, πλέον, μάθει εξ όψεως τους πελάτες, παραθεριστές και εκείνοι, αλλά μολυσμένοι με τον ίδιο ιό. Υπήρχε μια σιωπηλή ανταλλαγή σημάτων αλληλοεκτίμησης ή έστω κατανόησης. Ας πούμε ότι αναγνωριζόμασταν ως ανήκοντες στο ίδιο είδος, των απανταχού πιστών του χάρτου. Δεν είναι, όμως, μόνο η ανάγνωση στο χαρτί, είναι όλος ο γαλαξίας των περιοδικών, των βιβλίων τσέπης και των ξεχασμένων εκδόσεων, που βλέπεις μόνο στα επαρχιακά Πρακτορεία Τύπου, εκδόσεις καραχωνιασμένες που αναζητούσα από παιδί σε αυτούς τους ναούς. Οι «ναοί» του χάρτου διακρίνονται από τη μυρωδιά, μια μυρωδιά αψιά και τρυφερή, διεισδυτική και απόλυτα αναγνωρίσιμη, συνυφασμένη μόνο με ένα Πρακτορείο Τύπου, κυρίως όταν αυτό βρίσκεται σε λιμάνι, όπου το πλοίο ενίοτε «αργεί».
