Η σύντομη ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Νίκου Ζαχαριάδη
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
«…Επιτέλους τέλειωσε το πρώτο ημίχρονο, που ήταν μαρτυρικό για μας, και πήγαμε στα αποδυτήρια. Χάναμε με σκορ τέσσερα-ένα. Ξαφνικά, εισβάλλει έξαλλος ο Μήτσος Βλαντάς και μας λέει:
Μαζέψτε τα και πάμε να φύγουμε. Απέμενε το δεύτερο ημίχρονο, το οποίο δεν το παίξαμε ποτέ. Ποιος μπορούσε, όμως, να φέρει αντίρρηση στο κόμμα;».
Μέσα του 1950. Μερικές χιλιάδες μαχητών του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» (ΔΣΕ) καταφεύγουν μετά την ολοκληρωτική συντριβή (Αύγουστος 1949) στον Γράμμο, στην Πολωνία με πλοία μέσω Γιβραλτάρ. Το ΚΚΕ προσπαθεί να οργανώσει τη ζωή των προσφύγων σε όλα τα επίπεδα, προσωρινά τουλάχιστον, γιατί το σύνθημα «το όπλο παρά πόδα» επέβαλλε επαγρύπνηση για επιστροφή, οσονούπω, στα βουνά της Ελλάδας, όπου ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε αφήσει κάποιες ένοπλες ομάδες.
Μεταξύ των άλλων, η κομματική ηγεσία αποφάσισε να συγκροτήσει με «έδρα» την πόλη Ζγκόρτζελετς, όπου έδρευε η περίφημη κομματική σχολή, στην οποία (μετ)εκπαιδεύονταν στελέχη, όπως ο Νίκος Μπελογιάννης κ.ά, ποδοσφαιρική ομάδα, που θα εμφανιζόταν σε ρόλο «εθνικής Ελλάδας».
Μια μέρα ο Ζαχαριάδης και ο Βλαντάς καλούν στο γραφείο τους τον Γιάννη Συμεωνίδη, γνωστό ως «Καπετάν Ταρζάν», πρώην διοικητή της 24ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ με έδρα το Καϊμακτσαλάν, και ένα άλλο στέλεχος, τον Μιχάλη Τζιβελέκη, που είχαν μια ιδέα από ποδόσφαιρο και τους ανακοίνωσαν πως πρέπει να βρουν παίκτες και να φτιάξουν ομάδα με την επωνυμία ΔΣΕ. Οπως αναφέρει στο υπό έκδοση βιβλίο του «Οδοιπορικό ενός αγωνιστή» (εκδόσεις Επίκεντρο), ο Συμεωνίδης, οι δυο τους ξεκίνησαν να ψάχνουν, ανάμεσα σε υποσιτισμένους τραυματισμένους και εξαντλημένους, νέους που να έχουν κάποια ιδέα από ποδόσφαιρο, για να υλοποιήσουν την κομματική απόφαση. Ενας εξ αυτών, μάλιστα, ο τερματοφύλακας, είχε μόνο ένα χέρι. Το άλλο το είχε χάσει στις μάχες.
Με το που συγκέντρωσαν ενδεκάδα, και προτού προλάβουν να κάνουν ελάχιστες προπονήσεις, τους φωνάζει ο Βλαντάς και τους λέει ότι το κόμμα έκλεισε ήδη αγώνα με πολωνική ομάδα, χωρίς να τους ανακοινώσει, στο πλαίσιο της περιφρούρησης προφανώς, ποια ήταν αυτή και σε ποια πόλη θα έπαιζαν. Τους ενημέρωσε, όμως, ότι οι στολές με το «εθνόσημο» ΔΣΕ και τα παπούτσια ήταν ήδη έτοιμα. Γράφει ο «Καπετάν Ταρζάν»: «Μια Κυριακή και ενώ δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε παρά πέντε έξι προπονήσεις, έφτασαν λεωφορεία και φορτηγά για να μεταφέρουν την ομάδα και Ελληνες φιλάθλους. Εγινε με εντολή Βλαντά μεγάλη κινητοποίηση στους πολιτικούς πρόσφυγες. Ξεκινήσαμε για το “μεγάλο παιγνίδι”, όπως μας έλεγαν, τραγουδώντας αντάρτικα τραγούδια. Δεν γνωρίζαμε όμως ούτε σε ποια πόλη πηγαίναμε ούτε με ποια ομάδα θα παίζαμε. Ηταν κομματικό μυστικό».
Φτάνοντας στην άγνωστη πόλη, οι Ελληνες «διεθνείς» αντίκρισαν χιλιάδες ανθρώπους να κατευθύνονται με σημαίες, πολωνικές και ελληνικές, με λεωφορεία και τραμ προς το γήπεδο. «Πριν μπούμε στον αγωνιστικό χώρο, είδαμε τους παίκτες της πολωνικής ομάδας να προθερμαίνονται και να ανταλλάσσουν πάσες. Η μπάλα κυκλοφορούσε με ακρίβεια, από πόδι σε πόδι, λες και κολλούσε. Μείναμε άναυδοι. Νιώθαμε ότι ήμασταν τσίρκο απέναντί τους. Στην εξέδρα οι δικοί μας φίλαθλοι, όλοι ντυμένοι με καινούργια κοστούμια, κατέλαβαν προκαθορισμένες (σ.σ.: από το κόμμα) θέσεις στις κερκίδες κουνώντας κάπου κάπου καμιά ελληνική σημαία. Το γήπεδο κατάμεστο, πρέπει να είχαν συγκεντρωθεί 20.000 με 25.000 άνθρωποι. Τα χάσαμε βλέποντας τόσο κόσμο.
Αρχίζει ο αγώνας και μέσα στα πρώτα λεπτά η επίθεσή μας βάζει γκολ. Αυτό ήταν, μας περιλαβαίνουν και μας βάζουν μέχρι να τελειώσει το ημίχρονο τέσσερα με πέντε γκολ. Εμείς στην αρχή τρέχαμε. Μετά από μισή περίπου ώρα παιχνιδιού “κοπήκαμε” τελείως. Τα πόδια μας δεν μας άκουγαν. Επιτέλους τέλειωσε το ημίχρονο και πήγαμε στα αποδυτήρια. Εκεί κατέβηκε ο Βλαντάς, μας μάζεψε γρήγορα γρήγορα, ανεβήκαμε σε φορτηγά και φύγαμε σαν τους κλέφτες. Ξεχάσαμε και το πελώριο καλάθι με τα ωραία λουλούδια που μας είχε δώσει η αντίπαλη ομάδα. Οι Πολωνοί φίλαθλοι περίμεναν μάταια να δουν το δεύτερο ημίχρονο. Οπως μάθαμε αργότερα, η πόλη που παίζαμε ήταν το Λουμπάν και η ομάδα Α΄ κατηγορίας».
Επειτα από λίγες μέρες, με απόφαση της τρόικας Ζαχαριάδη - Βλαντά - Μπαρτζιώτα, η ομάδα και μαζί η κομματική σχολή θα εγκαταλείψουν το Ζγκόρτζελετς. «Κανείς δεν μας εξήγησε γιατί μας πήραν από το γήπεδο και φύγαμε. Προφανώς ήταν απόφαση του Ζαχαριάδη, που ήταν στην εξέδρα», λέει στην «Κ» ο «Καπετάν Ταρζάν». Ούτε, βεβαίως, τόλμησε να ρωτήσει κανείς. Ετσι, η πρώτη «εθνική ομάδα» της «μελλοντικής σοσιαλιστικής Ελλάδας» διαλύθηκε όπως φτιάχτηκε. Με κομματική απόφαση ειλημμένη από ηγέτες που δεν είχαν επαφή (ούτε) με την αθλητική πραγματικότητα.
(Στην φωτογραφία : Η ενδεκάδα του ΚΚΕ στην Πολωνία με το «εθνόσημο» στην μπλούζα, που δημιουργήθηκε στο Ζγκόρτζελετς το 1950 με εντολή Ζαχαριάδη. Προτού προλάβουν να κάνουν πέντε έξι προπονήσεις, το κόμμα έκλεισε αγώνα με πολωνική ομάδα. Κατάφεραν να παίξουν μόνο στο πρώτο ημίχρονο... Ο Γιάννης Συμεωνίδης διηγείται στην «Κ» πώς πήρε εντολή από το κόμμα να βρει παίκτες και να στήσει την ποδοσφαιρική ομάδα)
