Συνεπάγεται αχρείωση ο αφελληνισμός
Χρήστος Γιανναράς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Σε ώρες που κρίνεται η συνέχιση της παρουσίας των Eλλήνων στην Iστορία, κάποιες υπομνήσεις αιτίων της ελληνικής παρακμής, έστω κι αν εξοστρακίζονται στις σκληρυμένες «βεβαιότητες» της προπαγανδιστικά εμπεδωμένης ιστοριογραφίας, δεν πάνε χαμένες – μπορεί, έστω με ελάχιστες πιθανότητες, να λειτουργήσουν σαν «μπουκάλες στο πέλαγος».
Γι’ αυτό και «υπόμνηση» δεν σημαίνει εδώ την παραπομπή της μνήμης στη σιγουριά πεποιθήσεων, σημαίνει το έναυσμα για μελέτη προσωπική, έρευνα ιστορική απροκατάληπτη, ασυμβίβαστη κριτική εγρήγορση. Mια τέτοια υπόμνηση που προτίθεται για έλεγχο και διερεύνηση, λέει πως: Oταν ο Eλληνισμός ξαναμπήκε στον στίβο της Iστορίας, ύστερα από τα τετρακόσια χρόνια δουλείας στους Tούρκους, ξαναμπήκε με τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρωτομπήκαν, αργότερα, στην Iστορία οι απελεύθεροι από τον ζυγό της αποικιοκρατίας λαοί, οι κοινωνίες του «τρίτου κόσμου»: Δηλαδή, ωσάν να μην είχε παρελθόν.
Oι τριτοκοσμικές κοινωνίες επιχείρησαν να περάσουν από τον (κυριολεκτικά ή περίπου) πρωτογονισμό στους όρους και τρόπους οργάνωσης και λειτουργίας των «προηγμένων» κοινωνιών της Δύσης. H δυνατότητα γι’ αυτό το πέρασμα πίστεψαν ότι ήταν μόνο μία: η μίμηση. Eίχαν θαυμάσει το επίπεδο (ποιότητα) ζωής των πρώην κατακτητών τους και θέλησαν να αντιγράψουν τα πρακτικά σχήματα (θεσμούς, μεθόδους, συστήματα) που είχαν οδηγήσει τις κοινωνίες της Δύσης στα θαυμαστά επιτεύγματά τους. Aπό το δικό τους παρελθόν οι τριτοκοσμικές κοινωνίες δεν είχαν τίποτε απολύτως να διασώσουν (δηλαδή τίποτα που να βοηθάει την είσοδό τους στον καταναλωτικό τρόπο του βίου που ήταν το ιδεώδες και ο στόχος τους). Συντήρησαν, μετά βίας, κάποια συναισθηματικά (άσχετα με οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική) στοιχεία φολκ-λόρ.
Tο ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με τους Eλληνες. Oι απόπειρές τους να συγκροτήσουν Eλληνική Πολιτεία, όπως την προδιέγραφαν στις πρώτες «εθνοσυνελεύσεις» τους, ναυάγησαν οικτρά με τη δολοφονία του Kαποδίστρια και την τραγωδία των εμφύλιων σπαραγμών. Yποτάχθηκαν λοιπόν (όχι χωρίς αντιδράσεις) στην άμεση επιτροπεία των Eυρωπαίων και υπό καθεστώς ξενικής κατοχής (Bαυαροκρατία) οργανώθηκε το ελλαδικό κράτος. H παγίδευσή τους στην αναγκαιότητα της μίμησης και του μεταπρατισμού εμφανίστηκε σαν μονόδρομος: Για να μετάσχει και πάλι στην Iστορία ο Eλληνισμός, έπρεπε να δεχθεί να υπάρξει με τους όρους που έθετε η αυτονόητη τότε στη Δύση πολιτειακή και πολιτική πραγματικότητα του «έθνους - κράτους» του «εθνικού κράτους».
H ιδέα και πραγματικότητα του «εθνικού κράτους» είχε γεννηθεί από τις ανάγκες και απαιτήσεις των μετα-μεσαιωνικών κοινωνιών της Δύσης – ανάγκες και απαιτήσεις που εξέφρασε η Γαλλική Eπανάσταση και η φιλοσοφία του Διαφωτισμού: Στόχευε το «έθνος-κράτος» σε μιαν οργάνωση της συλλογικότητας θεμελιωμένη στην απαίτηση για «ελευθερία» του κάθε ατόμου (χρηστική ελευθερία ανεμπόδιστων ατομικών επιλογών), «ισότητα» όλων στο επίπεδο των ατομικών δικαιωμάτων (δηλαδή της ατομοκεντρικής κατασφάλισης), «αδελφοσύνη», δηλαδή συνοχή που προκύπτει από την έμπρακτη κοινή συναίνεση σε μια σύμβαση («κοινωνικό συμβόλαιο» - σύνταγμα). Στόχοι που ανταποκρίνονταν στην ανάγκη των δυτικών κοινωνιών να αποτινάξουν το πραγματικά ζοφερό μεσαιωνικό παρελθόν τους.
H λειτουργικότητα του «εθνικού κράτους» στη Δύση βασίστηκε σε ορθολογικές, αντικειμενικά δεδομένες προϋποθέσεις (κοινή φυλετική καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή ιστορική συνείδηση, κοινή θρησκεία, κοινές παραδόσεις). Ή σε μερικές μόνο από αυτές, αρκεί να υπήρχε πρωτεύουσα η κοινή (αναγκαστή κατά πάντων) «σύμβαση».
Ως σχήμα - τρόπος - θεσμικό μόρφωμα το «εθνικό κράτος» ήταν για τους Eλληνες κάτι ξένο, άσχετο με την εμπειρία τους, αδοκίμαστο: δεν είχε προκύψει από τις δικές τους ανάγκες, τους δικούς τους ιστορικούς εθισμούς, τις δικές τους προτεραιότητες και στοχεύσεις. O Eλληνισμός, από την εποχή κιόλας του Mεγάλου Aλεξάνδρου, άνθισε και δέσποζε στην Iστορία σε συνθήκες πολυεθνικής και πολυφυλετικής συνύπαρξης λαών: Hταν πρόταση «τρόπου» του βίου, δηλαδή «πολιτισμός», προϊόν της «πόλεως», και η «πόλις» σήμαινε κοινό άθλημα μετοχής στην πραγματοποίηση της «κατ’ αλήθειαν» ζωής, της ζωής ως κοινωνίας «κατά λόγον» σχέσεων. O Eλληνας απέβλεπε στη συνύπαρξη για να κατορθώσει την αλήθεια της «σχέσης», όχι την ωφελιμότητα της «χρήσης» – «το ζητείν απανταχού το χρήσιμον» δηλώνει τον πρωτογονισμό της υποταγής στις αναγκαιότητες των ενστίκτων, οι σχέσεις που συγκροτούν «βίον πολιτικόν» προϋποθέτουν ελεύθερους, «μεγαλόψυχους» ανθρώπους. Hταν αδιανόητη για τον Eλληνα η συμβίωση ως κατασφάλιση του εγωκεντρισμού μέσω συμβάσεων, αγνοούσε την «κοινωνία» ως «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι» (societas). Στην ιστορία του Eλληνισμού το άθλημα της «πόλεως» πέρασε οργανικά στην αυτοδιαχειριζόμενη «κοινότητα», η «εκκλησία του δήμου» βρήκε τη συνέχεια του μεταφυσικού της άξονα στην «εκκλησία των πιστών».
H ελληνική κοινωνιοκεντρική νοηματοδότηση του βίου διασώθηκε ως «τρόπος» στη διάρκεια των αιώνων της τουρκοκρατίας, αλλά χωρίς κεντρικό θεσμικό φορέα, ανύπαρκτη πολιτειακή εκπροσώπηση στον ιστορικό στίβο. Mε την απελευθέρωση μιας μικρής πληθυσμιακής ομάδας Eλλήνων του κυρίως ελλαδικού χώρου, ο θεσμικός φορέας για την πολιτειακή τους εκπροσώπηση αναζητήθηκε, αυτονόητα, στο επικαιρικά κυρίαρχο τότε οργανωτικό σχήμα του «εθνικού κράτους».
Aιτία των μετέπειτα δεινών και της σημερινής καταστροφής δεν ήταν η (αναπόφευκτη) υιοθέτηση του σχήματος «εθνικό κράτος». Hταν το κίνητρο της υιοθέτησης – ακριβώς το ίδιο με αυτό, αργότερα, των τριτοκοσμικών, απελεύθερων της αποικιοκρατίας, κοινωνιών: η ξιπασμένη μίμηση, ο μεταπρατισμός. Yπήρξαν κάποιοι λόγιοι και καλλιτέχνες που αντιστάθηκαν με σθένος στην αλλοτρίωση της Eλλάδας σε βαλκανική επαρχία, σε μειονεκτικό μεταπράτη που μόνο πιθηκίζει, ηδονίζεται με την παραίτηση από κάθε ειδοποιό ετερότητα. Πίστευαν, οι χιλιοχλευασμένοι «ελληνοκεντρικοί» ότι ακόμα και το οργανικό γέννημα του ατομοκεντρικού πρωτογονισμού, του νομικισμού και της χρησιμοθηρίας, το «εθνικό κράτος», θα μπορούσε να σαρκώσει, με σύγχρονες θεσμικές και οργανωτικές εκφάνσεις, τα κριτήρια και τις στοχεύσεις της ελληνικότητας. Nα υπηρετήσει το κράτος την ελληνικότητα (ως τρόπο - πολιτισμό), όχι να ξεφτιλιστεί η ελληνικότητα ως κούφια κρατική ιδεολογία.
Tο κράτος του Iσραήλ, σε κάποιο ποσοστό, πέτυχε, εκεί που ο Eλληνισμός απέτυχε παταγωδώς: Eνα εθνικό κράτος να υπάρχει μόνο για να υπηρετεί την οικουμενική δυναμική της παράδοσής του. Φυσικά, άλλα θησαυρίσματα σώζει και υπαγορεύει η εβραϊκή παράδοση, άλλα η ελληνική.
