Η δικαιοσύνη των Αγανακτισμένων
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Μέχρι τον 19ο αιώνα οι δημόσιες εκτελέσεις ήταν το δημοφιλέστερο θέαμα. Στο Tyburn του Λονδίνου χιλιάδες θεατές συνωστίζονταν ώρες πριν από την εκτέλεση, ενώ οι αριστοκράτες νοίκιαζαν δωμάτια πάνω και γύρω από την πλατεία για να μπορούν με τους φίλους τους να παρακολουθήσουν το θέαμα.
Στην Ελλάδα, μετά την Τουρκοκρατία, οι δημόσιες εκτελέσεις ήταν τόσο κακά διοργανωμένες όσο και οτιδήποτε άλλο στη δημόσια ζωή. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο «Βασανιστήρια και εξουσία» αναφέρεται τόσο στον απαγχονισμό δύο κλεφτών στην ελληνική επαρχία, που τους ταλαιπωρούσαν περισσότερο από το να τους εκτελούν, και στη λαιμητόμο των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων, η οποία είχε εισαχθεί από τη Γαλλία και λυνόταν και μεταφερόταν στους τόπους όπου γίνονταν οι εκτελέσεις.
Η δημόσια εκτέλεση έπρεπε να παρουσιάζεται ως διδακτική πράξη. Οι μαθητευόμενοι σε διάφορα επαγγέλματα έπαιρναν άδεια για να δουν τι μπορεί να πάθει κάποιος που πήρε τον κακό δρόμο και να συνετιστούν. Ιεροκήρυκες έβγαζαν λόγους για τα αμαρτήματα που έφεραν τον καταδικασμένο στο πρόωρο τέλος του. Τα λόγια του μελλοθάνατου συντάσσονταν και τυπώνονταν από την προηγουμένη και εκφωνούνταν πριν από την εκτέλεση από το ικρίωμα, με το κείμενο του λόγου να πουλιέται από μικροπωλητές σε μπροσούρες και τα έσοδα να πηγαίνουν στην οικογένεια του μελλοθάνατου. Η δημόσια εκτέλεση, όμως, παρέμενε αυτό που είναι και σήμερα: ένα θέαμα όπου κάποιος σε λίγα λεπτά θα πάψει να ζει, ενώ ο κόσμος θα εξακολουθεί να υπάρχει. Ο μελλοθάνατος ακόμα κι αν ήταν πλούσιος και ισχυρός, δεν κατάφερνε με τα πλούτη και τη δύναμή του να εξασφαλίσει τη συνέχιση της ζωής του. Και αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια δείχνει ότι οι άνθρωποι ελάχιστα έχουν αλλάξει.
Αυτό φάνηκε πρώτα με τις κρεμάλες στο Σύνταγμα την εποχή των Αγανακτισμένων. Δεν ήταν ότι κάποιοι ζητούσαν οι πολιτικοί να πάνε φυλακή, αλλά ότι θέλανε εκτέλεση - και, αν ήταν δυνατό, κρεμάλα. Τόσο που να κάθονται στα σπίτια τους να φτιάχνουν τις δικές τους κρεμάλες, που τις κουνούσαν στην πλατεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι πολιτικοί, που τα καταλαβαίνουν αυτά με τη μία, να καλύψουνε την ανάγκη του κόσμου όχι με δημόσιες εκτελέσεις, τις οποίες βρίσκεις δύσκολα εκτός Αραβίας, αλλά με εξεταστικές επιτροπές.
Είναι άλλο πράγμα ο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να βρει τις αιτίες της καταστροφής ώστε να μην επαναληφθεί και άλλο να έχει ονειρώξεις λαϊκών δικαστηρίων, όπου η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα ζητάει τη θανατική ποινή φωνάζοντας «Ναι, για όλους», ενώ ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου γονατιστός θα ζητάει έλεος. Ασε που θα πρέπει να τους εκτελέσουν δύο φορές, αφού την πρώτη θα έχουν καταδικαστεί από το Λαϊκό Δικαστήριο του ΣΥΡΙΖΑ και τη δεύτερη από το Εθνικό Λαϊκό Δικαστήριο που ζήτησε η Χρυσή Αυγή.
Αρκετά στην Ελλάδα με τη δικαιοσύνη των Αγανακτισμένων, τις κρεμάλες και τα τσιρίδια στη Βουλή. Το δίκαιο πρέπει να αποδοθεί όπως θα αποδιδόταν στη Βόρεια Ευρώπη: αποστασιοποιημένα, άμεσα και σκληρά. Οποιος γουστάρει λιντσαρίσματα προξένων και δημόσιες εκτελέσεις μπορεί να πάει στην Αραβία της καρδιάς του.
Η Ιστορία
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το μνημόνιο αλλά η αιτία που μας οδήγησε στο μνημόνιο, η οποία ήταν ότι τα λεφτά που ξόδευε το κράτος ήταν περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε. Θέλετε τώρα να ήταν οι μίζες των πολιτικών και ο Ακης με δύο-τρεις άλλους να έφαγε 100 δισ., θέλετε να φαγώθηκαν στους Ολυμπιακούς, θέλετε να έγιναν λίπασμα για τους 3.500 κηπουρούς του Δήμου Αθηναίων, θέλετε να τα έφαγαν οι νταβατζήδες, θέλετε να δόθηκαν στον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, αυτό αφορά τώρα μόνο την Ιστορία, από την οποία, όπως λέει και το κλισέ, πρέπει να διδασκόμαστε.
Το δίδαγμα
Και η διδαχή από τη μεγάλη κρίση είναι ότι οι πολίτες δεν πρέπει να αφήσουν το κράτος να τα ξαναφάει. Κι αυτό θα γίνει με έναν τρόπο: να περάσει ακόμα και στο Σύνταγμα ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει. Προσοχή «όσα βγάζει» και όχι «όσα νομίζει ότι μπορεί να βγάλει». Γιατί αυτό ήταν το κόλπο για να κοροϊδεύουν τους Ελληνες πολίτες και αργότερα τους ξένους. Ελεγε η κυβέρνηση της Ν.Δ. «του χρόνου θα βγάλουμε τόσα λεφτά από την άνοδο του τουρισμού», έλεγε η κυβέρνηση του George «θα μαζέψουμε τόσα δισεκατομμύρια από φόρους», στη συνέχεια ξοδεύανε, δεν μαζεύανε, και το χρέος μεγάλωνε. Δέκα φορές να σωθούμε και εκατό να μας σώσουνε, αν δεν αναμορφώσουμε το σύστημα ώστε το Δημόσιο να μην ξοδεύει περισσότερα από αυτά που βγάζει, πάλι στο μία η άλλη θα βρεθούμε.
Οι σειρήνες
Η έλλειψη αντιστάσεων είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να βγούμε από το ευρώ. Στις απολυταρχικές σοσιαλιστικές οικονομίες όπως της Κούβας και της Βενεζουέλας, όπου δεν υπάρχει συνδικαλιστική πίεση, οι κυβερνήσεις μπορούν να δίνουν τις αυξήσεις εκεί που θέλουν. Σε μια άναρχη κοινωνία, όμως, όπως η Ελλάδα, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έκοβε το πρώτο χρήμα για αυξήσεις προς όφελος της εκλογικής της βάσης, που είναι το ευρύτερο δημόσιο. Το αποτέλεσμα θα ήταν το Δημόσιο να παίρνει χρήματα με κάποια αγοραστική αξία μέχρι ο πληθωρισμός να μασήσει τη δραχμή για όλους. Και είναι τόσο αναπόφευκτο που όπως ο Οδυσσέας δέθηκε στο κατάρτι για να μην παρασυρθεί από το τραγούδι των σειρήνων, έτσι και ο Τσίπρας δένεται στο ευρώ για να μην παρασυρθεί από το Δημόσιο στη δραχμή.
