Από το Μυστήριο
Κάποτε, με τον ερχομό των βίντεο στα σπίτια μας, σε κάθε γωνία υπήρχε και ένα βίντεο κλαμπ. Σαν τα μανιτάρια απλώνονταν. Σε κάθε ραχούλα, μπορούσες να νοικιάσεις βιντεοκασέτα με τη νέα ταινία του Κώστα του Τσάκωνα.
Όταν η τεχνολογία προχώρησε, τα βίντεο κλαμπ εξαφανίστηκαν και όσοι κατόρθωσαν κρατηθούν, πωλούν σήμερα και άλλα προϊόντα για να παραμείνουν εν ζωή.
Η μόδα αργότερα επέτασσε να ανοίγονται κατά χιλιάδες in καταστήματα frozen Yogurt, πολυτελή κομμωτήρια το ένα απέναντι στο άλλο, νυχάδικα και ντονατσάδικα. Οι πρώτοι που είχαν την επιχειρηματική έμπνευση - ιδέα συνήθως πλούτισαν, οι υπόλοιποι που νόμισαν ότι δια της αντιγραφής θα πιάσουν κι αυτοί την καλή, έχασαν συνήθως τα λεφτά τους.
Ενδεχομένως να ευθύνεται και η επιθυμία μας να είμαστε εμείς τα αφεντικά, ξεχνώντας όμως ότι επιχειρηματίας συνήθως έχει πολλά αφεντικά, το κράτος, τους προμηθευτές, τους πελάτες του. Υπερφορολόγηση, υψηλές τιμές προϊόντων, εκτός πραγματικότητας ασφαλιστικές εισφορές.
Τα τελευταία χρόνια η νέα εύκολη λύση είναι τα μικρά καφέ (κυρίως) και τα φαγάδικα. Μυριάδες έχουν ανοίξει όχι μόνο σε κάθε γωνία, αλλά ακόμη και μεσοτοιχία με άλλα καφέ. Τα περισσότερα μάλιστα είναι σε καταστήματα ολίγων τετραγωνικών που ίσα - ίσα χωρούν 2-3 πελάτες.
Από τη μια η έλλειψη φαντασίας και εφευρετικότητας, από την άλλη η επιλογή της εύκολης λύσης, ωθεί δεκάδες χιλιάδες να ανακαλύψουν την επιχειρηματικότητα μέσω του καφέ. Έτσι επενδύουν τα όποια - λιγοστά διαθέσιμα χρήματα, συν τυχόν επιχορηγήσεις ΕΣΠΑ, με την ελπίδα ότι θα εξασφαλίσουν τα προς το ζην, κατ' αρχήν, και έχει ο θεός. Συνήθως πρόκειται για πρόχειρες προσπάθειες, μειωμένης αισθητικής που λίγα έχουν να προτείνουν, χωρίς να λείπουν και σοβαρές επενδύσεις και προτάσεις.
Κάπως έτσι το να βρεις ένα καλό καφέ να πιεις, αποτελεί δυσκολότερο εγχείρημα από το να λύσεις άσκηση αστροφυσικής.
Έτσι, επίσης συνήθως, τα καφέ αυτά πάνε άπατα. Στην αρχή προσπαθούν να αντέξουν ρίχνοντας την τιμή. 1,00 ο καφές διαφημίζουν. Η πτώση της τιμής σπανίως όμως φέρνει αποτελέσματα, με αποτέλεσμα να μειώνεται και η όποια ποιότητα. Καφέδες τελευταίας διαλογής, μηχανές που ποτέ δεν καθαρίζονται, και φυσικά μαυροζούμια καμένου καφέ. Ρίχνοντας όμως την τιμή πιέζονται συγχρόνως και οι υπόλοιποι όμοροι επιχειρηματίες και η κατάσταση θυμίζει χορό του Ζαλόγγου.
Κάποια στιγμή, μετά από 1 χρόνο το πολύ, τα έτοιμα τελειώνουν. Η κατάσταση φθάνει στο απροχώρητο, ο wannabe επιχειρηματίας αδυνατεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του και το μοιραίο έρχεται. Τότε, βαράει ένα "ωραίο" κανόνι, πιστολίζοντας τους πάντες. Προμηθευτές, υπαλλήλους, Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιοκτήτες του καταστήματος. Αυτός άνεργος πια έχοντας χάσει τα χρήματα που επένδυσε, και όλοι οι άλλοι να κλαίνε τα λεφτά τους.
Δηλαδή όχι μόνο μηδέν εις το πηλίκον, αλλά ζημιά κιόλας σε όλους και κυρίως στην πραγματική οικονομία.
Ουδείς νομιμοποιείται να στερήσει σε κάποιον το δικαίωμα στο όνειρο, αλλά...
Δυστυχώς το ανωτέρω παράδειγμα αποτελεί τον κανόνα. Χιλιάδες καφέ άνοιξαν και έκλεισαν σε λίγο διάστημα το καιρό της κρίσης. Η "εύκολη" λύση επένδυσης αποδεικνύεται καταστροφική παγίδα. Και δεν φταίει φυσικά ούτε η κρίση, ούτε τα μνημόνια.
Κι όμως λίγοι πτοούνται. Τα καφέ συνεχίζουν να ανοίγουν λες και έχει βρέξει χρήμα από τις τράπεζες και ο καθένας μας μπορεί να πει 10 καφέδες την ημέρα...Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
