Κοιτάζοντας κι αλλού
Πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν αποξενωθεί
Peter Martin
(Πηγή : http://foreignaffairs.gr/)
Η επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, στο Ηνωμένο Βασίλειο [1] την περασμένη εβδομάδα έλαβε χώρα 70 χρόνια αφότου ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ προώθησε μια «ειδική σχέση» μεταξύ της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου.
Η ομιλία του Τσώρτσιλ [2] στο Fulton, στο Μισούρι, το 1946 έκανε έκκληση για μια στρατηγική και πολιτισμική συνεργασία εναντίον της προέλασης του «σιδηρού παραπετάσματος» στην Ευρώπη. Η πίστη του Τσώρτσιλ στην αγγλο-αμερικανική αβροφροσύνη αντλούσε από την οικογενειακή κληρονομιά του (ήταν το παιδί ενός διατλαντικού γάμου) και την συνεργασία που είχε σφυρηλατήσει με τον Αμερικανό πρόεδρο Franklin D. Roosevelt στον αγώνα τους ενάντια στον φασισμό. Η σχέση τους κατέληξε να συμβολίζει μια φυσική συγγένεια μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία εντάθηκε κατά την διάρκεια της εποχής Ρήγκαν-Θάτσερ και έφτασε στο απόγειό της όταν ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους και ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ προώθησαν την υπόθεση για τον πόλεμο στο Ιράκ.
Σήμερα, όμως, η σχέση δείχνει σημάδια κόπωσης. Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Ομπάμα [3] στο περιοδικό The Atlantic υπογράμμισε μια σειρά παραπόνων για την «απρόσεκτη» κυβέρνηση του ο Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον. Και πράγματι, οι κοσμοθεωρίες των δύο ανδρών και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ήρθαν στη εξουσία σήμαιναν ότι η επανάληψη μιας συνεργασίας Μπους-Μπλερ, Ρήγκαν-Θάτσερ ή FDR-Churchill δεν ήταν ποτέ πιθανή. Στην πραγματικότητα, όμως, η διολίσθηση των αμερικανο-βρετανικών σχέσεων αφορά πολύ περισσότερα από τις πολιτικές ή τις προσωπικότητες των δύο ηγετών. Είναι το αποτέλεσμα ενός ριζικά αλλαγμένου παγκόσμιου πλαισίου, που αρχίζει με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και επιταχύνεται με την άνοδο της Ασίας, η οποία έχει μειώσει την σημασία της ειδικής σχέσης σε αμφότερα τα έθνη και τα ώθησε να αναζητήσουν εναλλακτικούς εταίρους.
ΕΝΑ ΑΤΕΧΝΟ ΤΑΙΡΙΑΣΜΑ
Οι προσωπικότητες και οι πολιτικές προτεραιότητες του Ομπάμα και του Κάμερον παραπέμπουν στην υποβάθμιση της ειδικής σχέσης. Νωρίς στην διάρκεια της θητείας του, ο Ομπάμα αναφέρθηκε στην «ειδική εταιρική σχέση» [4] και όχι σε μια «ειδική σχέση» με το Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό ήταν σε έντονη αντίθεση [5] με την ρητορική του George W. Bush, και προκάλεσε μια ευρέως διαδεδομένη αίσθηση στους βρετανικούς πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους ότι η νέα διοίκηση σνομπάριζε [6] τον τότε πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν. Παρά το γεγονός ότι τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης [7] και οι πολιτικοί αντίπαλοι του Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να υπερέβαλαν για την απομάκρυνση [8] της προτομής του Τσόρτσιλ από το Οβάλ Γραφείο ή για τον αντίκτυπο της ιστορίας της οικογένειας Ομπάμα (ο πατέρας του βασανίστηκε [9] από τους Βρετανούς στην Κένυα) για τους δεσμούς του με το Ηνωμένο Βασίλειο, η διοίκησή του έδωσε σίγουρα την εντύπωση ότι έδινε χαμηλότερη προτεραιότητα στις διατλαντικές σχέσεις έναντι των προκατόχων του. Πράγματι, ο Ομπάμα υποσχέθηκε από νωρίς στην πρώτη θητεία του να είναι «ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος του Ειρηνικού» [10], επικαλούμενος την γέννησή του στην Χαβάη και τα χρόνια του στην Ινδονησία ως απόδειξη του πόσο «το χείλος του Ειρηνικού βοήθησε να διαμορφώσει την άποψή μου για τον κόσμο».
Ο Cameron, επίσης, ανέλαβε την εξουσία μη έχοντας τον Ατλαντικό ζήλο του προκατόχου του. Έχοντας επίγνωση της πολιτικής τοξικότητας της κατηγορίας ότι ο Μπλερ είχε γίνει το «κανίς» του Μπους [11] στον δρόμο προς το Ιράκ, ήταν πρόθυμος να βάλει κάποια απόσταση μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός και ο υπουργός του επί των Εξωτερικών, William Hague, υποσχέθηκαν μια σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες που ήταν «στερεή, όχι δουλική» [12]. Η σχεδόν ανταγωνιστικά λυρική υπερβολή των προηγούμενων εποχών -όταν ο Ρέιγκαν βάφτιζε [13] την Θάτσερ ως «ο καλύτερος άνθρωπος στην Αγγλία» ή η Θάτσερ ονομάτιζε [14] τον Ρέιγκαν ως «ο δεύτερος πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου» -έμοιαζε ως κάτι από το παρελθόν. Σε αυτήν τη νέα εποχή, η ειδική σχέση θα έπρεπε να βασίζεται στους πιο νηφάλιους υπολογισμούς των συμφερόντων. Και αυτά, επίσης, είχαν αρχίσει να μετατοπίζονται.
Πολλές από τις πολιτικές της κάθε κυβέρνησης επίσης ώθησαν τις δύο πλευρές μακριά. Η επιδόσεις της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Κάμερον, ειδικότερα, έχουν υπάρξει μια σημαντική -και διακομματική- απογοήτευση [15] στην Ουάσιγκτον. «Η Βρετανία έχει γίνει -και εκλαμβάνεται ευρέως ως- ένας λιγότερο αξιόπιστος και λιγότερο ικανός σύμμαχος», αποφάνθηκε πρόσφατα ο Richard Haass, πρώην αξιωματούχος της κυβέρνησης George H.W. Bush και επικεφαλής του Council on Foreign Relations [16]. Η καρδιά της απογοήτευσης είναι η αντίληψη ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπόρεσε να επιδείξει ηγεσία σε μια εποχή μεγάλων διεθνών προκλήσεων. Ο Ομπάμα έχει παραπονεθεί [3] για έναν Cameron «με αποσπασμένη την προσοχή» που συνέβαλλε στην αποτυχίες της Δύσης στην Λιβύη, για την «αποτυχία του Cameron να λάβει την συγκατάθεση του κοινοβουλίου του» σχετικά με την παρέμβαση στην Συρία το 2013, και για τις αρχικές αντιρρήσεις της κυβέρνησης Κάμερον να συμβάλει με ένα «δίκαιο μερίδιο» στις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ. Τα προβλήματα αυτά, σε συνδυασμό με την διπλωματική απεμπλοκή του Ηνωμένου Βασιλείου [17] στο αποκορύφωμα της κρίσης της Ουκρανίας, την απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας που τέθηκε από την ανεξαρτησία της Σκωτίας, και τώρα τον πιεστικό κίνδυνο του Brexit [18], έχουν αφήσει πολλούς στην Ουάσινγκτον με την εντύπωση ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμεί να επιδείξει διεθνή ηγεσία. Όπως είπε ο Ομπάμα [3] στο The Atlantic, «οι τζαμπατζήδες με θυμώνουν».
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ μπαίνουν στον Κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου για να μιλήσουν σε δημοσιογράφους, στην Ουάσινγκτον, τον Μάιο του 2007. KEVIN LAMARQUE / REUTERS
Αλλά η παθητικότητα δεν ήταν το μόνο πρόβλημα. Ακόμα και στην μεγαλύτερη ενεργητικότητά της, η εξωτερική πολιτική του Cameron έχει λειτουργήσει εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ουάσιγκτον. Η απόφαση της κυβέρνησής του [19] να ενταχθεί στην κινεζική Τράπεζα Επενδύσεων Ασιατικών Υποδομών ενάντια στις επιθυμίες της κυβέρνησης Ομπάμα οδήγησε σε εκτεταμένη απογοήτευση για αυτό που ένας κυβερνητικός αξιωματούχος αποκάλεσε ως [20] «συνεχή φιλοξενία» της χώρας για την Κίνα. Οι επανειλημμένες υποσχέσεις του Κάμερον [21] να ενεργεί ως «ο ισχυρότερος υποστηρικτής της Κίνας στην Δύση» σήμανε σε πολλούς ότι δεν μπορούσε πλέον συνυπολογιστεί για την διατήρηση της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης.
Από την σκοπιά του Λονδίνου, εν τω μεταξύ, η Ουάσιγκτον έχει γίνει λιγότερο εμπνευσμένη για να την ακολουθήσει κανείς. Το δόγμα της κυβέρνησης Ομπάμα περί υπολογισμένης υποχώρησης [22] –η αποφυγή «ηλίθιων μπλεξιμάτων» [23]- μπορεί να είναι συνετή, αλλά επίσης δεν δημιουργεί καμία έμπνευση. Και για μια χώρα όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχει συνηθίσει [24] να ακολουθεί το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, η έλλειψη ενός συναρπαστικού οράματος γύρω από το οποίο να μπορεί να συσπειρωθεί η Δύση, έχει κάνει δύσκολο το να διαφανεί μια κατεύθυνση. Πράγματι, δεν είναι τυχαίο ότι τα ιστορικά κορυφαία σημεία της ειδικής σχέσης έχουν επικεντρωθεί στους κοινές αγώνες κατά των μεγάλων κοινών εχθρών: Τη ναζιστική Γερμανία στο πλαίσιο των Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ, την Σοβιετική Ένωση στο πλαίσιο των Ρέιγκαν και Θάτσερ, και την διεθνή τρομοκρατία των Μπους και Μπλερ. Οι σημερινές προκλήσεις, αντίθετα, είναι πιο πολύπλοκες και άμορφες˙ και, όλο και περισσότερο, επικεντρώνονται στην άλλη πλευρά του κόσμου. Είναι αυτές οι αλλαγές, περισσότερο από τις προσωπικότητες ή τις πολιτικές του Ομπάμα και του Κάμερον, που είναι οι πραγματικοί οδηγοί της φθίνουσας σημασίας της ειδικής σχέσης.
ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΑΛΛΟΥ
Όταν οι ιστορικοί κοιτάζουν πίσω στην εποχή Μπους-Μπλερ, θα δουν πιθανώς την εισβολή στο Ιράκ το 2003 ως μια στιγμή ασυνήθιστης οικειότητας σε έναν όλο και πιο κρύο γάμο. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η άνοδος της Ασίας, και η μετάβαση στην παγκόσμια πολυπολικότητα έχουν αναγκάσει τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και το Ηνωμένο Βασίλειο να επανεκτιμήσουν τον παγκόσμιο ρόλο τους και να διαφοροποιήσουν τις διπλωματικές συνεργασίες τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπροσανατολίζουν το στρατηγικό κέντρο βάρους από την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή προς την Ασία. Η μετατόπιση, που σε μεγάλο βαθμό είναι μια απάντηση στην άνοδο της Κίνας, άρχισε σοβαρά στα τελευταία χρόνια της κυβέρνησης Τζορτζ Μπους και έγινε ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της μεγάλης στρατηγικής των ΗΠΑ υπό τον Ομπάμα ως η «στροφή» [25] προς την Ασία, που αργότερα μετονομάστηκε σε «εξισορρόπηση». [26] Η στρατηγική, η οποία περιλαμβάνει την εντατικοποίηση της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής δέσμευσης των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ασία, είναι πιθανό να είναι μόνιμη και έχει ήδη αυξήσει σημαντικά την σημασία των περιφερειακών συμμάχων των ΗΠΑ όπως η Αυστραλία [27], η Ινδονησία [28], η Ιαπωνία [29], οι Φιλιππίνες [30] και η Νότια Κορέα [31].
Ο πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, σε χειραψία στο τέλος κοινής συνέντευξης Τύπου στον αριθμό 10 της Downing Street, στο κεντρικό Λονδίνο, τον Οκτώβριο του 2015. SUZANNE PLUNKETT / REUTERS
Η στροφή προς την Ασία, σε συνδυασμό με την άνοδο άλλων σημαντικών παγκόσμιων παικτών, όπως η Βραζιλία, το Μεξικό, η Νότια Αφρική και η Τουρκία, έχει φέρει την συνάφεια των παλαιών συμμαχιών των Ηνωμένων Πολιτειών [32], μεταξύ των οποίων και με το Ηνωμένο Βασίλειο, σε αμφισβήτηση. «Σε έναν ολοένα και πιο ‘G20’ κόσμο», εξήγησε μια έκθεση [33] της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου πέρυσι, «η Βρετανία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κεντρικά συναφής με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλα τα θέματα και τις σχέσεις που θεωρούνται προτεραιότητα για την ατζέντα των ΗΠΑ».
Ακόμη και εντός της Ευρώπης, η κεντρικότητα του Ηνωμένου Βασιλείου για τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι λιγότερο εμφανής από ό, τι πριν. Η πρωτόγνωρη διεθνής αυτοπεποίθηση της Γερμανίας [34], σε συνδυασμό με την κεντρική σημασία της για την αντιπαράθεση της Δύσης με την Ρωσία και για την οικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης, έχει αποδυναμώσει την ιστορική βρετανική απαίτηση να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης. Οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Γαλλία έχουν επίσης αναζωογονηθεί μετά το ναδίρ του «freedom fries» [35] της κυβέρνησης Μπους, με αμφότερους τον Ομπάμα και τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, να αναφέρονται στην Γαλλία ως «τον αρχαιότερο σύμμαχο» των Ηνωμένων Πολιτειών -προς κατάπληξη [ 36] πολλών στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Η Βρετανία…», συνοψίζει [32] ο πρώην αξιωματούχος της κυβέρνησης Κλίντον και συντάκτης του περιοδικού Foreign Policy, David Rothkopf, «τώρα πέφτει τρίτη. . . πίσω από την Γερμανία (την πιο σημαντική) και την Γαλλία (την πιο υποστηρικτική των Ηνωμένων Πολιτειών τα τελευταία χρόνια)». Δεδομένης αυτής της αλλαγής στον αστερισμό των φίλων και συμμάχων των ΗΠΑ, είναι δύσκολο να υποστηριχθεί ότι ότι παραμένουν πολλά στην ειδική σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο.
Παρά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν ο πιο κοντινός διεθνής εταίρος του Ηνωμένου Βασιλείου, το Λονδίνο έχει αρχίσει να αμφισβητεί την γεωπολιτική μονογαμία του. Διαισθανόμενη οικονομικές ευκαιρίες, και λιγότερο πολιτικά επιφυλακτική [37] από όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, η κυβέρνηση Κάμερον έχει φλερτάρει ενεργά [38] την Κίνα. Επεδίωξε να αναπτύξει αυτό που ο Κάμερον αποκάλεσε μια νέα «ειδική σχέση» [39] με την Ινδία και να ενισχύσει τους δεσμούς της χώρας με τις άλλες χώρες BRICS [40] και την Μέση Ανατολή. Ο θεατρικός δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, μέχρι που βάπτισε την χώρα του [ 41] ως το «όγδοο εμιράτο του κόσμου» στον αγώνα του για να προσελκύσει ξένες επενδύσεις. Παράλληλα ενέτεινε την οικονομική διπλωματία της, ωστόσο, έχει προβεί σε σημαντικές περικοπές [42] των στρατηγικών και παγκόσμιων πολιτικών φιλοδοξιών της, καθιστώντας την λιγότερο ευαίσθητη στις ανησυχίες των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με τις πολιτικές επιπτώσεις της ανόδου της Ασίας και μειώνοντας την προθυμία της να συμμετάσχει σε υπερπόντιες στρατιωτικές επεμβάσεις. Αυτές οι αποκλίνουσες απαντήσεις στις μακροπρόθεσμες παγκόσμιες μεταβολές καθιστούν πιο δύσκολο να επαναπροσδιοριστεί η αμερικανο-βρετανική σχέση σε έναν μετα-διατλαντικό κόσμο.
ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΕΙΔΙΚΗ ΣΧΕΣΗ
Σίγουρα, η ειδική σχέση δεν ήταν ποτέ τόσο ιδιαίτερη [43] όσο οι πιο παθιασμένοι ερμηνευτές της αρέσκονταν να την διατηρούν. Ακόμη και σε κορυφαία σημεία της, η γραμμή μεταξύ μύθου και πραγματικότητας ήταν λεπτή. Το Ηνωμένο Βασίλειο έπαιρνε πάντα την εταιρική σχέση πιο σοβαρά από ό, τι οι Ηνωμένες Πολιτείες, αξιολογώντας την όχι μόνο για την εθνική ασφάλεια της χώρας, αλλά και ως ένα ψυχολογικό μαξιλάρι για την απότομη μεταπολεμική παρακμή της χώρας. Το 1943, ο μελλοντικός πρωθυπουργός Χάρολντ Μακμίλαν φανταζόταν [44] το Ηνωμένο Βασίλειο ως μια μεγάλη ομότιμη δύναμη, που θα δίδασκε την νέα Ρώμη όπως οι «Έλληνες σε αυτή την αμερικανική αυτοκρατορία». Οι ατομικές σχέσεις προέδρου πρωθυπουργού, συμπεριλαμβανομένων των Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και Anthony Eden, και των Ρίτσαρντ Νίξον και Edward Heath, ήταν τεταμένες και, όπως υποστηρίζει ο ιστορικός Lawrence Freedman [45], η στρατιωτική συνεργασία -από το Σουέζ μέχρι το Βιετνάμ, τα Φώκλαντ και μέχρι και το Ιράκ- δεν ήταν ποτέ τόσο αυτόματη όσο πολλοί πίστευαν. Αλλά υπήρχε ένας βαθμός εγγύτητας, σχεδόν αυτόματης εμπιστοσύνης, που όμοιά της έβρισκε κανείς σε λίγες άλλες διμερείς σχέσεις. Πράγματι, στον Λευκό Οίκο χρόνια πριν, ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Henry Kissinger περιέγραφε «ένα σχέδιο διαβούλευσης τόσο αυτονόητα οικείο που ήταν ψυχολογικά αδύνατο να αγνοηθούν οι απόψεις των Βρετανών».
Κάτι από αυτή την σχέση σώζεται και σήμερα. Η αμερικανο-βρετανική διμερής επενδυτική σχέση είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο [46], με τα αμερικανικά εταιρικά περιουσιακά στοιχεία στο Ηνωμένο Βασίλειο να αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ένα πέμπτο του συνόλου των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό. Οι χώρες συνεργάζονται ευρέως [33] στην άμυνα, συμπεριλαμβανομένων της εκτεταμένης συνεργασίας, της εκπαίδευσης και των ανταλλαγών προσωπικού, τα περισσότερα από 20 προγράμματα κοινού [αμυντικού] υλικού, και, φυσικά, στον τομέα της πυρηνικής τεχνολογίας [47]. Και υπάρχει ένας εξαιρετικός και συχνά αμφιλεγόμενος βαθμός συνεργασίας μεταξύ των Υπηρεσιών πληροφοριών των χωρών, όπως καταδεικνύεται στους πολέμους των Φόκλαντ [48] και του Ιράκ [49], στις συνεχιζόμενες επιχειρήσεις αντιτρομοκρατίας [50] και πιο πρόσφατα στο πρόγραμμα υποκλοπών PRISM [ 51] που διέρρευσε από τον Edward Snowden. Και οι δύο χώρες μοιράζονται μια δέσμευση για ένα παρόμοιο είδος [5] ελαφρά ρυθμισμένης καπιταλιστικής δημοκρατίας και βλέπουν ο ένας τον άλλο [52] ως δύναμη για το καλό του κόσμου. Σε ένα δημοφιλές επίπεδο, από την πανταχού παρουσία των ταινιών του Χόλιγουντ στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι την πολιτιστική κρύπτη της βασιλικής οικογένειας [53], τον Χάρι Πότερ [54], την Adele [55] και την English Premier League [56] στις Ηνωμένες Πολιτείες , η αγγλο-αμερικανική σύνδεση παραμένει ισχυρή.
Έτσι, παρά τις πλέον καλά τεκμηριωμένες απογοητεύσεις του με την κυβέρνηση Κάμερον, όταν ο Ομπάμα εγείρει το ζήτημα κατά του Brexit στο Λονδίνο αυτή την εβδομάδα, θα απευθύνεται σε ένα έθνος με έντονους πολιτιστικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς και στρατηγικούς δεσμούς με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα παραμείνει ένας σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ που θα πηγαίνει μπροστά και, σε ορισμένες διακριτές περιοχές -ιδιαίτερα στην άμυνα και τις πληροφορίες- η εταιρική σχέση θα συνεχίσει να είναι ασυνήθιστα στενή. Υπό την νέα ηγεσία στον Λευκό Οίκο και στην Downing Street, μπορεί ακόμα και να απολαύσει μια σύντομη ανάκαμψη. Αλλά οι παράγοντες που οδηγούν στην μείωση της σημασίας της ειδικής σχέσης είναι πέρα από τον έλεγχο οποιουδήποτε ξεχωριστού προέδρου ή πρωθυπουργού. Επί της ουσίας, το ιστορικό πλαίσιο που δημιούργησε την ιδιαίτερη σχέση εξαφανίζεται ταχύτατα και δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει. Εκτός κι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο μπορέσουν να βρουν μια νέα λογική για την ειδική σχέση στο νέο αυτό πλαίσιο, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουν να απομακρύνονται. Σε αυτή τη νέα πολυπολική πραγματικότητα, οι δύο χώρες θα αναγκαστούν να αναπτύξουν έναν μεγαλύτερο αριθμό στενών συνεργασιών, αλλά ίσως λιγότερες από αυτές θα είναι πραγματικά ξεχωριστές.
* Ο PETER MARTIN είναι Αναπληρωτής διευθυντής στην APCO Worldwide.
Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2016-04-24/seeing-...
Σύνδεσμοι:
[1] http://www.reuters.com/article/us-britain-eu-obama-idUSKCN0WE0Z9
[2] http://www.winstonchurchill.org/resources/speeches/1946-1963-elder-state...
[3] http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2016/04/the-obama-doctrine/4...
[4] http://www.nytimes.com/2009/03/04/world/europe/04brown.html?_r=0
[5] http://www.economist.com/node/10926321
[6] http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/barackobama/4953523/Barack-Oba...
[7] http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/barackobama/4623148/Barack-Oba...
[8] https://www.washingtonpost.com/news/fact-checker/wp/2015/01/27/ted-cruzs...
[9] https://www.washingtonpost.com/news/the-fix/wp/2015/02/20/a-history-of-p...
[10] http://www.politico.com/story/2009/11/americas-first-pacific-president-0...
[11] http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/05/09/AR200705...
[12] http://www.lse.ac.uk/IDEAS/publications/Analysis-Archive/ideasToday/04/0...
[13] http://www.cps.org.uk/blog/q/date/2011/07/04/thatcher-and-reagan-in-quotes/
[14] http://www.theatlantic.com/politics/archive/2013/04/thatcher-and-reagan-...
[15] https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2016/03/11/the-real-lo...
[16] https://www.project-syndicate.org/commentary/brexit-problems-for-america...
[17] http://www.theguardian.com/politics/2015/feb/06/downing-street-denies-da...
[18] http://www.economist.com/blogs/bagehot/2016/02/and-theyre
[19] http://www.theguardian.com/us-news/2015/mar/13/white-house-pointedly-ask...
[20] http://www.ft.com/intl/cms/s/0/31c4880a-c8d2-11e4-bc64-00144feab7de.html
[21] http://www.theguardian.com/politics/2013/dec/02/david-cameron-china-advo...
[22] https://www.foreignaffairs.com/articles/what-obama-gets-right
[23] http://www.newyorker.com/magazine/2014/09/15/world-weary
[24] https://www.opendemocracy.net/ourkingdom/kirsty-hughes/why-uk-has-no-for...
[25] https://www.foreignaffairs.com/videos/2014-02-06/foreign-affairs-focus-t...
[26] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2016-03-03/making-good-reb...
[27] https://www.foreignaffairs.com/articles/australia/2015-02-19/new-special...
[28] http://www.brookings.edu/research/opinions/2015/12/08-new-us-indonesia-s...
[29] http://nationalinterest.org/feature/the-rise-the-abe-doctrine-15072
[30] http://mobile.nytimes.com/2016/04/13/world/asia/philippines-south-china-...
[31] http://thediplomat.com/2015/06/the-evolution-of-the-u-s-south-korea-alli...
[32] http://foreignpolicy.com/2014/08/26/the-u-s-israel-relationship-arrives-...
[33] https://www.fas.org/sgp/crs/row/RL33105.pdf
[34] http://www.economist.com/news/europe/21645223-germany-emerging-faster-it...
[35] http://www.theatlantic.com/international/archive/2012/04/beyond-freedom-...
[36] http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/middleeast/syria/10277510/Syri...
[37] http://blogs.ft.com/the-world/2015/10/britain-china-and-the-clash-of-spe...
[38] https://www.foreignaffairs.com/articles/2015-10-19/new-special-relationship
[39] http://www.economist.com/blogs/schumpeter/2010/07/britain_and_india
[40] http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/9876267/UK-doubles-exports-...
[41] http://www.telegraph.co.uk/finance/economics/11436555/Boris-Johnson-Lond...
[42] https://www.foreignaffairs.com/articles/2016-01-20/after-empire
[43] http://www.caab.org.uk/wordpress/wp-content/uploads/2009/03/reassessing-...
[44] http://eprints.lse.ac.uk/740/1/Anglo-American_Relations1957-63.pdf
[45] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2006-05-01/special...
[46] https://cld.bz/UrBw6P#2
[47] http://www.theguardian.com/uk-news/defence-and-security-blog/2014/jul/01...
[48] http://nsarchive.gwu.edu/NSAEBB/NSAEBB374/
[49] http://www.cbc.ca/news/world/u-k-u-s-used-flawed-intelligence-blix-1.964159
[50] https://www.whitehouse.gov/the-press-office/2012/03/14/joint-fact-sheet-...
[51] http://www.csmonitor.com/World/Europe/2013/0614/Another-US-UK-special-re...
[52] http://www.pewglobal.org/2013/12/17/a-not-so-special-relationship/
[53] http://www.newsweek.com/why-do-americans-fawn-over-british-royalty-315671
[54] http://usatoday30.usatoday.com/life/books/news/2007-07-16-potter-phenom_...
[55] http://www.billboard.com/articles/columns/chart-beat/6805295/adele-25-5-...
[56] http://www.wsj.com/articles/english-soccers-growing-cross-pond-appeal-bu...
