Το τέλος του Ελληνισμού;
Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr/)
Αυτό που απέμεινε για να προσδίδει στις μέρες μας ουσία στην έννοια της οικουμενικότητας του Ελληνισμού είναι η Κύπρος. Πατρίδα με αρχέγονη ελληνική καταγωγή, με ίδια θρησκεία, με ίδια γλώσσα και με ίδιες παραδόσεις με τη μητέρα Ελλάδα.
Συνεπώς, εάν φθαρεί - καταρρεύσει η Κύπρος, καταρρέει ο Ελληνισμός
Στο γεωπολιτικό παιγνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας στην Α. Μεσόγειο, το διακύβευμα είναι κατά πολύ ανώτερο καθόσον αφορά όχι μόνο την εδαφική και πολιτική οντότητα της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλά την ίδια την υπόσταση του Ελληνισμού, ολόκληρου του ελληνικού Έθνους. Από το είδος της επικείμενης λύσεως που θα επιβληθεί στο θέμα της μαρτυρικής Κύπρου, θα διαφανεί κατά πόσο θα παιχτεί ή όχι η τελευταία πράξη της τραγωδίας, που ξεκίνησε με τη συμφωνία της Ζυρίχης το 1960 και συνεχίστηκε με την τουρκική εισβολή το 1974. Μια πράξη, που εάν συμφωνηθεί στη Λευκωσία και το αποδεχθεί η Αθήνα, θα ισοδυναμεί με το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού.
Ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδος και της Κύπρου θα πρέπει να αναλογιστεί πολύ τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνει στο προτεινόμενο σχέδιο – λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με το οποίο μια τουρκική μειονότητα θα αποκτήσει κρατική ουσία, πολιτική ισότητα και κρατική συγκυριαρχία. Προφανώς άπαντα ελεγχόμενα από τη νεο – οθωμανική Τουρκία, η οποία θα καταστεί νόμιμος κυρίαρχος – κηδεμόνας της Κύπρου και «πρώτος παίκτης» στη λεκάνη της Α. Μεσογείου. Πολύ απλά, με τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία καταλύεται η Κυπριακή Δημοκρατία και τόσο η Μεγαλόνησος όσο και η Ελλάδα μετατρέπονται σε προτεκτοράτο της γείτονος χώρας.
Έχει ενδιαφέρον η στάση της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου. Αν θα σταθεί αντάξια της παρακαταθήκης του Τάσσου Παπαδόπουλου «παρέλαβα κράτος, δεν παραδίδω κοινότητα». Αν θα σεβαστεί το αίμα των Κυπρίων αγωνιστών και ηρώων στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 – 1959. Αν θα τιμήσει την ιστορία του κυπριακού Ελληνισμού και τον μύχιο εθνικό πόθο των Κυπρίων, που στο δημοψήφισμα τον Ιανουάριο του 1950 εκφράστηκαν με 95,7% υπέρ της ενώσεως με τη Μητέρα – Ελλάδα. Αν θα σκύψει ευλαβικά στον εθνικό καημό των Κυπρίων γραμμένο ως σύνθημα στους ασβεστωμένους μαντρότοιχους των σπιτιών, μεσούντος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος εναντίον του Άγγλου αποικιοκράτη, «την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες».
Προφανώς έχει ενδιαφέρον και η στάση της Ελλάδος. Αν για μια ακόμη φορά, αν και εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου βάσει της συμφωνίας της Ζυρίχης, θα οχυρωθεί ως νέος Πόντιος Πιλάτος στο δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται». Αν και ετούτη τη φορά θα αποφανθεί ως εθνικός λιποτάκτης, όπως το 1974, ότι «η Κύπρος κείται μακράν». Όμως ετούτη η φορά είναι τελείως διαφορετική απ’ όλες τις προηγούμενες. Ετούτη τη φορά παίζεται η ιστορική συνέχεια Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός είχε την απαράμιλλη σπουδαιότητά του ως οικουμενική και πανανθρώπινη πρόταση αξιών, γραμματείας και τεχνών, όταν υπερτερούσε στην Ανατολή. Από τους χρόνους του Μ. Αλεξάνδρου έως και την περίοδο των ελληνιστικών χρόνων. Από τη χιλιετή Αυτοκρατορία των Βυζαντινών έως την Ευρώπη του Διαφωτισμού, μεταλαμπαδεύοντας στη Δύση σύσσωμο τον πολιτισμό του.
Ο Ελληνισμός, κυρίως, κυριαρχούσε όταν επικρατούσε πολιτισμικά σ’ ολόκληρο το πέλαγος του Αιγαίου και τη Μεσόγειο. Το 1453 απώλεσε το λίκνο του ελληνορθόδοξου πολιτισμού του, την Κωνσταντινούπολη. Το 1922 απώλεσε τον αριστερό πνεύμονά του, την ανατολική πλευρά του Αιγαίου και μαζί με αυτήν 3.000.000 Μικρασιάτες Έλληνες. Εν τέλει, αυτό που απέμεινε για να προσδίδει στις μέρες μας ουσία στην έννοια της οικουμενικότητας του Ελληνισμού ήταν η Κύπρος. Πατρίδα με αρχέγονη ελληνική καταγωγή, με ίδια θρησκεία, με ίδια γλώσσα και με ίδιες παραδόσεις με τη μητέρα Ελλάδα.
Συνεπώς, εάν φθείρει – καταρρεύσει η Κύπρος, καταρρέει ο Ελληνισμός. Και μαζί μ’ αυτόν, λίγα χρόνια αργότερα, θα καταρρεύσει αναπόφευκτα η ίδια η Ελλάδα, με το ανατολικό Αιγαίο «γκρίζο» και τη Θράκη «ουδέτερη», σε μοντέλο τύπου Κύπρου (Διζωνικό – Δικοινοτικό).
Φωτο: Γιάννης Λιάκος
