Ένα τελευταίο επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η Μπουρκίνα Φάσο μού είναι ιδιαιτέρως προσφιλής, διότι στη Γεωγραφία που κάναμε όταν πήγαινα στο σχολείο την έλεγαν Ανω Βόλτα και αυτό μου επέτρεπε σαχλούς συσχετισμούς (ανέκαθεν ήμουν επιρρεπής...) με την Ανω Κυψέλη, τα Ανω Πετράλωνα κ.ά. Οφειλα να σας το έχω πει εξ αρχής, βέβαια, ότι η Μπουρκίνα Φάσο είναι χώρα στη Δυτική Αφρική. Ισως την ακούσατε προσφάτως στις ειδήσεις, διότι προ μηνών στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον πρόεδρο της χώρας - έναν απολύτως τυπικό Αφρικανό δικτάτορα, σημειωτέον.
Ο ανατραπείς είχε πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, λόγω της οποίας η συνολική υπόθεση «πραξικόπημα στην Μπουρκίνα Φάσο» αναδεικνύεται ως ένα ιστορικό παραλειπόμενο του Ψυχρού Πολέμου. Αξιωματικός του στρατού με μαρξιστικές ιδέες (η άθλια επιρροή της απαίσιας Γαλλίας στην περιοχή, βλέπετε...), ξεχώρισε ως δεξί χέρι του δικτάτορα που επιβλήθηκε το 1984, με καθαρά μαρξιστικό πρόγραμμα. Τον ανέτρεψε το 1987 όμως και έστρεψε τη χώρα του προς τη Δύση και τα συμφέροντά της. Εστησε καλά το σύστημά του, όπως φαίνεται, για να τα καταφέρει να γαντζωθεί στην εξουσία μέχρι το 2014: είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια.
Επίσης, παραλειπόμενο του -κατά τον Αλέξη- «Frozen War» είναι και η ιστορική αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Αβάνας και Ουάσιγκτον ύστερα από διακοπή μισού αιώνα και κάτι παραπάνω. Οπως είναι και το ότι εξακολουθεί να υπάρχει και να μας εκπλήσσει η Βόρειος Κορέα του «αγαπημένου ηγέτη» (είναι ο επίσημος, ο θεσμικός τίτλος του...) Κιμ Γιονγκ Ουν.
Ωστόσο, η όξυνση στις σχέσεις Δύσης και Ρωσίας δεν είναι αναθέρμανση του Ψυχρού Πολέμου (ως διατύπωση, το τέλειο παράδοξο...), επειδή και μόνον οι πρωταγωνιστές συμβαίνει να είναι οι ίδιοι ή επειδή ο Πούτιν κατηγορεί τη Δύση ότι προκαλεί ένα «νέο Ψυχρό Πόλεμο». Εντούτοις, η όξυνση οφείλεται κατά κάποιο τρόπο στον Ψυχρό Πόλεμο: η Ρωσία του «ερωτευμένου» (ο ίδιος το ομολογεί) Πούτιν προσπαθεί να ανακτήσει τον ανέκαθεν ιμπεριαλιστικό ρόλο της στην ευρωπαϊκή Ιστορία, έπειτα από το αναπόφευκτο διάστημα παραλυσίας που έφερε η ήττα της στον Ψυχρό Πόλεμο. Ο Πούτιν αποκαθιστά τη συνέχεια - αυτό κάνει. Οσων οι δημοκρατικές ευαισθησίες ενοχλούνται σήμερα από τους «τσαμπουκάδες» του στα διεθνή, είναι επειδή αγνοούν τον ρόλο της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή Ιστορία: δεν ξέρουν ότι ποτέ δεν υπήρξε «καλή Ρωσία» - έστω και αν στη δική της πολιτική επί του Ανατολικού Ζητήματος οφείλουμε τη ελευθερία μας ως επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας...
Εκτός από την Ανω Βόλτα (τέρμα το Μπουρκίνα Φάσο - επιστροφή στις ρίζες), η Κορέα και η Κούβα είναι περιοχές στις οποίες ο Ψυχρός Πόλεμος έγινε θερμός, στην περίπτωση της πρώτης και, στην περίπτωση της δεύτερης, παρ’ ολίγον πυρηνικό ολοκαύτωμα. Φαντάζεσθε πού αλλού μένει ακόμη ανοικτός ένας λογαριασμός του Ψυχρού Πολέμου; Εδώ που βρισκόμαστε, στην Ελλάδα. Κατά φοβερή σύμπτωση, μάλιστα, το ζήτημα πάει να διευθετηθεί εβδομήντα χρόνια μετά την κομμουνιστική εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1944 - αναμέτρηση η οποία, λόγω του ιδεολογικού περιεχομένου της, θεωρείται η πρώτη θερμή σύγκρουση της Δύσης με την απειλή του κομμουνισμού επί ευρωπαϊκού εδάφους και μάλιστα προτού καν λήξει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, παρ’ όλον ότι η Σοβιετική Ενωση κρατούσε τότε αποστάσεις από τη μάχη στην Αθήνα.
Αυτό κάνουμε. Εκτός εποχής, στον αυτάρκη μικρό κόσμο μας του Υπαρκτού Ελληνισμού, δίνουμε εδώ και καιρό τη μάχη ανάμεσα σε δύο κόσμους: της Ευρώπης και του Μνημονίου από τη μια και, από την άλλη, του μοναχικού δρόμου κι ο θεός (αν υπάρχει) να βάλει το χέρι του. Εν ολίγοις, θέλουμε Δύση ή κάτι άλλο που μόνο εμείς έχουμε στο κεφάλι μας; Θέλουμε Ευρώπη ή Βενεζουέλα; Οτι η ουσία του ελληνικού προβλήματος είναι αυτό το αναπάντητο από τους Ελληνες ερώτημα το αντιλαμβάνονται πολύ καλά στην Ευρώπη, εξ ου και οι άκομψες -πλην σκόπιμες- παρεμβάσεις στα πολιτικά μας πράγματα. Νομίζετε ότι δεν καταλάβαινε ο Γιουνκέρ και άλλοι κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί ότι τυχόν δηλώσεις τους για το επιθυμητό από πλευράς τους αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα θα εκλαμβάνονταν ως παρεμβάσεις; Βεβαίως το ήξεραν και γι’ αυτό το έκαναν. Βλέπετε, όμως, δεν απευθύνονται στους πολιτικούς - ασταθείς και αναξιόπιστους χαρακτήρες, ως επί το πλείστον. Απευθύνονται στον ελληνικό λαό, γιατί δική του είναι η απόφαση.
Είτε εκλεγεί πρόεδρος από αυτή τη Βουλή είτε όχι, όλη η πολιτική ζωή στην Ελλάδα κινείται γύρω από ένα ερώτημα, το οποίο επανέρχεται, συχνά με παραλλαγμένους όρους, πάντα όμως επί της ουσίας μένει το ίδιο: Ευρώπη όπως είναι και όπως πορεύεται ή κάτι άλλο; Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το δίλημμα που έθεσε το κακορίζικο στις Κάννες (τον Γιωργάκη, εννοώ...) με την πρόταση του δημοψηφίσματος. Είναι ειρωνεία ασφαλώς ότι το έθεσε στη λάθος ώρα και με τον λάθος τρόπο - τόσο λάθος, ώστε αυτοκτόνησε πολιτικά. Εντούτοις, αυτό είναι το δίλημμα που οι εξελίξεις θέτουν διαρκώς μπροστά μας αφότου ξέσπασε η δική μας κρίση. Οποιος μπορεί να παρακολουθήσει τις μεταλλάξεις της ελληνικής Αριστεράς στη διάρκεια της πορείας της και τα ιστορικά ατυχήματα που παρήγαγαν το μοναδικό ελληνικό παράδοξο να θέλουμε «κομμουνισμό με πολυτέλειες καπιταλισμού», αντιλαμβάνεται -νομίζω- ότι αυτή είναι η μάχη ενός Εμφυλίου που δεν έληξε ποτέ μέσα στο μυαλό μας...
Στρέφομαι τώρα στην καθ’ ημάς επικαιρότητα και, όπως θα έλεγε ο Γιωργάκης, τι βλέπω; Καταγράφω συνοπτικά τα γεγονότα, διότι μιλούν μόνα τους. Ο βουλευτής Χαϊκάλης (που δυσκολεύεσαι να τον ξεχωρίσεις από τον τηλεοπτικό ρόλο που τον έκανε πασίγνωστο στην Ελλάδα) καταγγέλλει ότι πήγαν να τον χρηματίσουν με «δύο ή τρία εκατομμύρια», δεν θυμάται πόσα ακριβώς - ευρώ, εννοείται. Ενημερώνει αμέσως τον Καμμένο, ο οποίος πάντα ονειρευόταν τον ρόλο του «spymaster» και αυτός τον εφοδιάζει με το... ρολόι-κάμερα, για να παγιδεύσει τον κομιστή της πρότασης. Την αποκάλυψη κάνει ο τηλε-ευαγγελιστής Λαζόπουλος, τον οποίον όλως τυχαίως ρωτά ο Παπαδάκης, ο δε Χαϊκάλης σπεύδει εκθύμως να επιβεβαιώσει την καταγγελία.
Την ίδια ώρα, το κακορίζικο, που λέγαμε και παραπάνω, ετοιμάζεται να κάνει άλλη μια τεράστια γκάφα στη ζωή του, αυτή τη φορά με τη δημιουργία δικού του κόμματος. Σαν να μην του αρκεί αυτό ως γελοιοποίηση, καθώς ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο βήμα της ζωής του για να φτιάξει κάτι εντελώς δικό του (κάπως αργά στα εξήντα τόσα, αλλά τέλος πάντων...) βγαίνει και η δυστυχής χήρα του πατέρα του για να παρέμβει με δήλωσή της στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ και να του ασκήσει αυστηρή κριτική.
Αξίζει να ασχοληθείς με αυτά; Προτιμώ χίλιες φορές το γνήσιο και, για τον λόγο αυτό, από προχθές το βράδυ έχω κατεβάσει ρολά και προετοιμάζομαι ασμένως για τη δεύτερη ψηφοφορία μεθαύριο, βλέποντας τις ταινίες του Θανάση Βέγγου...
