Το αυθεντικό και η απομίμησή του
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ο διορισμός του Χάρη Θεοχάρη στη θέση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων έγινε μόλις στις αρχές του 2013. Εγινε, δε κατόπιν επίμονων πιέσεων από τους δανειστές, καθώς η σύσταση της συγκεκριμένης θέσης στον κρατικό μηχανισμό ήταν ένας από τους όρους που εκείνοι επέβαλαν ― μάλιστα ένας όρος από τους επαχθέστερους για το ίδιο το πολιτικό σύστημα, εξ ου η καθυστέρηση και η έκδηλη απροθυμία στην εκπλήρωσή του. Υποτίθεται ότι ο διορισμός του έγινε στο πλαίσιο της όποιας προσπάθειας για τον εξορθολογισμό του κρατικού μηχανισμού στον κρίσιμο τομέα των εσόδων. Για τον λόγο αυτό, θεσμοθετήθηκαν δυνατότητες για τον εκάστοτε κάτοχο του αξιώματος, οι οποίες διασφάλιζαν την ανεξαρτησία της λειτουργίας του από τις πιέσεις της κυβέρνησης. Ούτε ο πρωθυπουργός, ο εκάστοτε πρωθυπουργός, δεν είχε τη δυνατότητα να τον απομακρύνει. Προκειμένου να συμβεί αυτό, έπρεπε ή να τον τσακώσουν να κλέβει ή να παραιτηθεί οικειοθελώς.
Χθες συνέβη το δεύτερο ― αν και για λόγους ακριβείας θα ήταν καλύτερα να τεθεί το επίρρημα εντός εισαγωγικών, αφού η παραίτησή του ήταν «οικειοθελής» όσο και οι ομολογίες των κατηγορουμένων τον καιρό της σταλινικής «Μεγάλης Τρομοκρατίας» στην αλήστου μνήμης Σοβιετία. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο υπουργός Οικονομίας δεν ήταν σύμφωνος με την παραίτηση. Η σχετική δήλωση του Στουρνάρα είναι σαφής: «Ο κ. Θεοχάρης με τις προσπάθειές του στήριξε καθοριστικά τη φορολογική μεταρρύθμιση και τους στόχους της κυβέρνησης κατά την τελευταία διετία, με ήθος, αίσθημα ευθύνης και ακεραιότητα. Κλήθηκε να ανορθώσει τη φορολογική και τελωνειακή διοίκηση εκ του μηδενός. Ξεκίνησε ριζικές μεταρρυθμίσεις, θέτοντας τις βάσεις για μία σύγχρονη, ανεξάρτητη και αποτελεσματική λειτουργία της. Το σημαντικότερο: τα έκανε όλα αυτά, επιδεικνύοντας σταθερά αποτελέσματα, υπερβαίνοντας όλους του τεθέντες στόχους, πράγμα που αποτυπώθηκε στα θετικά αποτελέσματα του προϋπολογισμού». (Τι παραπάνω μπορούσε να πει ή να κάνει ο Στουρνάρας; Να διάβαζε ο ίδιος την ανακοίνωση με λυγμούς και αναφιλητά;).
Διαβάζεις την παραπάνω δήλωση και μένεις με την εξής απορία: γιατί να εξωθείται σε παραίτηση ένας κρατικός λειτουργός, που τον διακρίνει η ακεραιότητα και το αίσθημα ευθύνης, ο οποίος μάλιστα παρήγε σταθερά αποτελέσματα, πάντα ξεπερνώντας τους στόχους; Συγγνώμη, αλλά το ερώτημα δεν είναι ρητορικό ― είναι επί της ουσίας. Από την πλευρά του Μαξίμου, καταλογίζουν στον παραιτηθέντα έλλειψη «πολιτικής ευελιξίας». Με απλά λόγια, το γεγονός ότι ο Θεοχάρης ήταν ακέραιος και έφερνε αποτελέσματα είχε πολιτικό κόστος. Η συμβολή του στην επίτευξη πλεονάσματος εν τέλει δεν μετρά μπροστά στο πολιτικό κόστος. Και όλοι εκείνοι οι νομιμόφρονες, που ακολούθησαν τις συμβουλές του Δάνη Τζαμτζή, για να πληρώσουν πέρυσι φόρους τριών ετών μαζεμένους και πληρώνουν πια στο κράτος ενοίκιο για το σπίτι τους (λάθος, ζητώ συγγνώμη: ο Ευ. ο Βενιζέλος που επέβαλε το μέτρο το λέει «ασφάλιστρο»...) πόσο ***** πρέπει να νιώθουν για τις θυσίες τους; (Στη θέση των αστερίσκων βάζετε τον όρο της αρεσκείας σας...).
Ας τους αφήσουμε αυτούς όμως, διότι ούτως ή άλλως οι κυβερνώντες τους θεωρούν δεδομένους. Ας πάμε στην ίδια την κυβέρνηση, διότι ο σπασμωδικός χειρισμός της υπόθεσης υποδεικνύει σοβαρό πρόβλημα κατεύθυνσης. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση θέτει το κόστος της επίτευξης πλεονάσματος υπεράνω της ίδιας της επιτυχίας, ένα από τα δύο πρέπει να συμβαίνει: είτε βρίσκεται σε σύγχυση είτε αλλάζει πορεία.
Ελπίζω ότι δεν είναι το δεύτερο. Διότι στην περίπτωση αυτή είναι φανερό (ίσως όχι για την ίδια...) ότι η κυβέρνηση αυτοκτονεί. Υποχωρεί στο βασικότερο που θα έπρεπε όλοι να καταλάβουμε από την περιπέτεια της κρίσης: ότι αν θέλουμε ένα μεγάλο κράτος, που για ανθρωπιστικούς λόγους θα μπορεί να πληρώνει 600 καθαρίστριες για το υπουργείο Οικονομίας, αν δεν θέλουμε κανενός είδους περιστολή ενός τέτοιου κράτους, τότε θα πρέπει να μάθουμε να το πληρώνουμε από την τσέπη μας. Μεγάλο κράτος με τα λεφτά των άλλων είναι η συνταγή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κυβέρνηση αποφάσισε να ακολουθήσει αυτή τη συνταγή, γιατί και οι ψηφοφόροι να ακολουθήσουν την κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές; Γιατί να μη μείνουν στο σπίτι τους ή να μην προτιμήσουν το αυθεντικό από το ιμιτασιόν; (Κατόπιν ωριμοτέρων σκέψεων, υποψιάζομαι ότι το επιχείρημα αυτό πάσχει λιγάκι, διότι έχουμε το προηγούμενο της εκλογής του Κωνσταντίνου Β΄ του Ακάματου, επειδή τον λένε Καραμανλή...). Και κάτι ακόμη παρεμφερές. Ο Σαμαράς δεν ήταν που τόνιζε προεκλογικά ότι οι θυσίες δεν πρέπει να πάνε χαμένες; Επομένως, γιατί τώρα τις χαραμίζει ο ίδιος;
Η «παραίτηση» του Χ. Θεοχάρη προαγγέλλει και την αντικατάσταση του Γιάννη Στουρνάρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, θα πρόκειται για πολιτικό πρόσωπο, το όνομα του οποίου «θα προκαλεί συνειρμούς αξιοπιστίας». Τι θαυμάσια έκφραση! Πόσο ηχηρή και πόσο κενή ταυτόχρονα! Μα, γιατί να διώξεις έναν αποδεδειγμένα αξιόπιστο, όπως ο Στουρνάρας, προκειμένου να βάλεις στη θέση του κάποιον που απλώς «προκαλεί συνειρμούς αξιοπιστίας»; Ας περιμένουμε και πολύ σύντομα θα δούμε. Αφού, όμως, οι επιθυμίες της νεοκαραμανλικής γαλάζιας πασοκαρίας σταδιακά επιβάλλονται στον πρωθυπουργό, ας τολμήσω να μαντέψω το πρόσωπο που θα αντικαταστήσει τον Στουρνάρα. Να είναι ο Γιάννης Παπαθανασίου; Δεν φαντάζομαι να είναι τόσο κορόιδο, ώστε να αφήσει τα Ελληνικά Πετρέλαια. Μήπως ο Γιώργος Αλογοσκούφης; Αλλά αυτός πλήρωσε το τίμημα και έχει απομακρυνθεί διά παντός από την πολιτική. Οπότε, να ελπίζουμε ηρωικό comeback του Πάκη Παυλόπουλου;
