Το τίμημα της ακινησίας
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Πείτε μου αν πέφτω έξω, αλλά δεν είναι τουλάχιστον παράδοξο να προτείνεις (γενναιοφρόνως μάλιστα...) διάλογο των δυνάμεων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, υπό την προϋπόθεση όμως ότι κατάληξη του διαλόγου θα είναι η σύμπλευση με τους Συριζαίους;
Νομίζω ότι είναι· διότι, αφού η κατάληξη είναι εκ των προτέρων δεδομένη, η διαδικασία του διαλόγου στερείται αυτομάτως κάθε δημιουργικής δυνατότητας. Η πρόταση είναι, φυσικά, της ΔΗΜΑΡ και απηχεί την απελπισία στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα (αν αυτή είναι η σωστή έκφραση για να περιγράψουμε την παρέα του μπαρμπα-Φώτη...) μετά το όνειδος του 1,2% των ευρωεκλογών.
Νομίζω ότι είναι· διότι, αφού η κατάληξη είναι εκ των προτέρων δεδομένη, η διαδικασία του διαλόγου στερείται αυτομάτως κάθε δημιουργικής δυνατότητας. Η πρόταση είναι, φυσικά, της ΔΗΜΑΡ και απηχεί την απελπισία στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα (αν αυτή είναι η σωστή έκφραση για να περιγράψουμε την παρέα του μπαρμπα-Φώτη...) μετά το όνειδος του 1,2% των ευρωεκλογών.
Με τη συγκεκριμένη πρόταση, η ΔΗΜΑΡ επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς λάθος που της κόστισε την εκλογική συντριβή. Μπήκε το καλοκαίρι του 2012 στην κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να την κοπανήσει κακήν κακώς έναν χρόνο αργότερα με τη γελοία αφορμή της ΕΡΤ. Τώρα η αφορμή για τη μεταστροφή της δεν είναι καθόλου γελοία: τσούζει το εφιαλτικό 1,2%. Η ΔΗΜΑΡ όμως αντιδρά και και πάλι οπισθοχωρώντας. Βγήκε κάποτε από το κόμμα του Τσίπρα μόνο και μόνο για να επιδιώκει τώρα εναγωνίως την επιστροφή της, αδιαφορώντας ακόμη και για τα προσχήματα. Το μόνο που φαίνεται να την ενδιαφέρει είναι να μη στερηθεί τα όποια προνόμια εξασφαλίζει στα στελέχη της η ενεργός παρουσία της στην πολιτική. Αυτό είναι το νόημα του διαλόγου, όπως τον αντιλαμβάνεται και τον προτείνει η ΔΗΜΑΡ: ας είμαστε όσο πιο πολλοί γίνεται όταν θα χτυπήσουμε ταπεινά την πόρτα των Συριζαίων, για να μας φερθούν καλά. Να το πω διαφορετικά; Προέχει να μη χάσουμε το καλό τραπέζι στο «Ντόλτσε»...
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τη ΔΗΜΑΡ αποκάλυψε πόσο ασήμαντη είναι, μέσα στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας, η λογική της αυτάρεσκης πολιτικής ακινησίας με την οποία ταυτίστηκαν τα υπολείμματα της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής» Αριστεράς στη μετά την κρίση εποχή. Τι πρέπει να γίνει, τώρα που χρεοκοπήσαμε και επαιτούμε; Πρέπει να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο μέσω μεταρρυθμίσεων. Ωραία, γιατί όμως εμείς δεν θέλουμε τις μεταρρυθμίσεις; Γιατί εμείς είμαστε αριστεροί και οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν «προοδευτικό πρόσημο». Οπότε τι κάνουμε; Δεν ξέρω, καθόμαστε σαν καλοί κουλτουριάρηδες και περιμένουμε τον Γκοντό. Αυτός ο υποθετικός διάλογος συμπυκνώνει τη λογική της ακινησίας που πρεσβεύει η ΔΗΜΑΡ. Το δε 1,2% είναι το τίμημα αυτής της ακινησίας.
Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, καλά κάνει η ΔΗΜΑΡ και αναζητεί προνομιακό τρόπο συγχώνευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ). Δεν τους μένει και τίποτε άλλο, άλλωστε, παρά να προσπαθήσουν, καθυστερημένα έστω, να ενταχθούν ως ακόμη μία συνιστώσα στη ριζοσπαστική Αριστερά. Στο κάτω κάτω, υπάρχει η ελπίδα ότι οι Τσιπριστές μπορεί να τους χρειαστούν κάποια στιγμή, για να αντισταθμίσουν την πίεση των Λαφαζανιστών. Μέχρι τότε, ας είναι καλά το «Ντόλτσε»...
Πάντως, αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο αξίζει να καθόμαστε τώρα και να συζητούμε το αξιοθρήνητο δράμα της ΔΗΜΑΡ, είναι επειδή αφορά όλους τους υπάρχοντες σχηματισμούς της λεγόμενης Κεντροαριστεράς: τόσο την «Ελιά» (ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό το πράγμα...) όσο και το «Ποτάμι». Πολύ σωστά κάνουν οι φίλοι του μπαρμπα-Φώτη και απευθύνουν την πρότασή τους σε αυτούς τους δύο σχηματισμούς. Το δίλημμα αφορά όσους τρέφουν την αυταπάτη ότι τοποθετούνται στο Κέντρο ή, τέλος πάντων, κοντά στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Χρησιμοποιώ τον όρο «αυταπάτη», διότι -όσο και αν δεν μας αρέσει- περί αυτού πρόκειται. Οι συνθήκες της πραγματικότητας έχουν αποκλείσει τη δυνατότητα της βολικής ακινησίας. Για το προβλεπτό μέλλον οι επιλογές είναι δύο: ή με τις μεταρρυθμίσεις προς όφελος των πολλών ή με τους επιπόλαιους πειραματισμούς της δήθεν ριζοσπαστικής Αριστεράς προς όφελος της αναπαλαίωσης.
Εντούτοις, το κρίσιμο ζήτημα, ώστε το δίλημμα να λειτουργήσει επωφελώς για τη χώρα και το μέλλον της, είναι πώς θα εκφρασθεί ο φιλολαϊκός χαρακτήρας της κυβέρνησης που θα προκύψει από τον ανασχηματισμό. Αν η νέα κυβέρνηση θα είναι το αποτέλεσμα μιας άσκησης ισορροπιών ανάμεσα στην πληρωμή γραμματίων σε αποτυχημένους πολιτευτές, λιμασμένους τρακαδόρους και τελειωμένους νεοκαραμανλικούς, τότε η κυβέρνηση θα έχει πέσει η ίδια στην παγίδα της ακινησίας. Αυτήν που πληρώνει σήμερα με τη διάλυσή της η ΔΗΜΑΡ...
Επιτέλους!
Βρήκε τον εαυτό του, την κλίση του, τον προορισμό του! Κι εγώ που τον λάτρεψα δεν μπορώ παρά να είμαι ευτυχής και να ψελλίζω (χωρίς να το εννοώ...) το «νυν απολύεις». Ο Γιώργος μας πήγε στην Ιορδανία ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Εκεί έκανε διάφορα, τα οποία θα ήταν χάσιμο χρόνου να τα περιέγραφα, όμως στη σχετική ανάρτηση που έκανε στην προσωπική ιστοσελίδα του ξεχωρίζει μία φωτογραφία: ο Γιώργος μας οκλαδόν, μαζί με νήπια σε παιδικό σταθμό του Αμμάν, να παίζει με χρωματιστούς κύβους ― το πουλάκι μου...
