Το δώρον άδωρον των Χριστουγέννων
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
Ηταν δημοφιλή παιχνίδια μέχρι τη δεκαετία του ’60, κάτι σαν πρόδρομοι των Lego. Επρόκειτο για ένα σετ από μεταλλικές πλάκες, πλακέτες και ράγες, κάτι σαν Dexion, που το παιδί τα συναρμολογούσε με βίδες, δημιουργώντας διάφορα αντικείμενα: γερανούς, γέφυρες, αυτοκίνητα και τα σχετικά. Τώρα, το γιατί σε ηλικία 6 ετών έπρεπε να είναι διασκεδαστικό να κάνεις ό,τι ένας φαναρτζής -και μάλιστα χωρίς να πληρώνεσαι- αναζητήστε το στη νοοτροπία που επικρατούσε εκείνη την εποχή ότι τα παιδιά πρέπει να επιμορφώνονται και να διασκεδάζουν βιδώνοντας Dexion ή μαθαίνοντας το πλάτος του ποταμού Αμούρ από τον Φωτεινό Παντογνώστη. Τέλος πάντων, από μικρός είχα καταλάβει ότι το μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή είναι να βολεύεσαι με τις συνθήκες και άνοιξα του κουτί.
Στα κουτιά των Meccano υπήρχαν σχεδιαγράμματα με διάφορα αντικείμενα που μπορούσες να συναρμολογήσεις. Διάλεξα τον γερανό. Πρώτα έπρεπε να πάρω τέσσερις ίσιες μεταλλικές ράγες με έξι τρύπες η μία. Τις πήρα. Μετά να τις ενώσω με τέσσερα μεταλλικά ημικύκλια με πέντε τρύπες. Προσπάθησα να τα βρω. Δεν υπήρχαν. Ξαναπροσπάθησα. Τζίφος. Σκέφτηκα ότι μάλλον έχουν κάνει λάθος στο σχέδιο και δεν είναι ημικύκλια αλλά τα τετράγωνα που είχε καμιά 20αριά το κουτί. Τα τετράγωνα βίδωναν πάνω στις ράγες αλλά εξείχαν κατά πάνω. Το πρόβλημα ήταν τώρα πώς θα βίδωνα το κουβούκλιο του γερανού. Αποφάσισα ότι γερανός χωρίς κουβούκλιο δεν έχει χάρη και δοκίμασα να κάνω ένα άλλο σχέδιο. Ηταν ένα καρότσι με δύο ρόδες… Αλλά πού στο διάολο βρίσκονταν οι ρόδες; Συνέχισα τις προσπάθειες με άλλα σχέδια. Εκανα ατμομηχανές χωρίς φουγάρα, γαϊδούρια χωρίς πόδια, ρομπότ χωρίς κεφάλια.
Είχα γίνει ο μικρός Δόκτωρ Φρανκενστάιν. Ημουν καταδικασμένος στην υπόλοιπη ζωή μου να κατασκευάζω τέρατα που κανένα παιδί δεν θα ήθελε να δει και να παίξει. Ενοχη ήταν η νονά μου η Νίτσα, η οποία μου είχε πάρει το Meccano Νο 2 χωρίς να έχω το No 1. Το χειρότερο είναι ότι ήταν η τελευταία φορά που την είδα. Δεν ξέρω αν παντρεύτηκε και έκανε δικά της παιδιά να ασχολείται ή αν έγινε μισθοφόρος στην Αφρική, αλλά δεν ξανάρθε ποτέ σπίτι και δεν μου ξαναπήρε δώρο. Αν διαβάζει αυτές τις γραμμές, θα την παρακαλούσα για Χριστούγεννα να μου πάρει δώρο το Meccano Νο 1.
Η έκκληση γίνεται στο όνομα όλων των παιδιών που για Χριστούγεννα τους φόρτωσαν ένα δώρο που δεν παίζεται - είτε γιατί είναι εκτός εποχής, ας πούμε ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα, είτε γιατί οι οδηγίες είναι γραμμένες στα ιαπωνικά είτε επειδή ανήμερα Χριστουγέννων χρειάζεται μπαταρίες NiMH D για να δουλέψει. Σας το υπογράφει το παιδί χωρίς νονά και χωρίς Meccano No 1.
Το πορτοφόλι
Δεν χρειάζεται να πάρετε και τέταρτη φορά για δώρο πορτοφόλι για να καταλάβει ο πατέρας σας ότι το μυαλό σας έχει σταματήσει τι δώρο μπορείτε να του κάνετε. Μετά το τρίτο πορτοφόλι ρωτήστε τον ίδιο τι δώρο θέλει. Και μην ντρέπεστε να προτείνετε οτιδήποτε. Είναι σοκαριστικό να ακούσεις «πάντα ήθελα να μου πάρουν για δώρο το τάδε» αλλά και οι καλύτεροι μπαμπάδες μπορούν να έχουν κρυφή επιθυμία να πάνε στο ρεβεγιόν έχοντας μέσα από το παντελόνι ζαρτιέρες.
Τα ασφαλή
Μια όμορφη σκάλα από αλουμίνιο, μια σκούπα ατμού, ένας ψύκτης μπορεί να είναι πολύ χρήσιμα αντικείμενα αλλά όχι, απαραίτητα, πετυχημένα δώρα. Μέχρι να εμφανιστεί ο ήρωας που θα πει: «Μωρό μου, δεν ξέρεις πόσο σου πάει αυτός ο θερμοσίφωνας», περιοριστείτε σε πιο ασφαλή δώρα.
Οι παντόφλες
Εάν είσαστε γυναίκα του και το μόνο δώρο που σκεφτήκατε να του πάρετε είναι ένα ζευγάρι παντόφλες, προχωρήστε. Μη σταματάτε να τον ανεβάζετε. Πάρτε του ένα πακέτο έμπλαστρα Λέοντος, μια ριγέ πιτζάμα νοσοκομείου, μια μεγάλη συσκευασία με slip pads.
