Κεντροαριστερά: ένα μεταβατικό στάδιο
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Η Κεντροαριστερά είναι σαν τον αρχιτέκτονα, που δεν είναι ούτε πολύ μάτσο για να είναι μηχανικός, ούτε πολύ χαρωπός για να είναι διακοσμητής.
Το λέει ο δωδεκάχρονος γιος ενός φίλου μου αυτό και είναι από τις περιπτώσεις όπου ισχύει, κατά το ένα σκέλος του, το παροιμιώδες σχετικά με την προέλευση της αλήθειας. Ο λόγος που το επαναλαμβάνω εδώ (αιτούμενος ταπεινά την κατανόηση των αρχιτεκτόνων...) δεν είναι για να υποτιμήσω την προχθεσινή εκδήλωση στο «Ακροπόλ» - κάθε άλλο μάλιστα, ελπίζω το εγχείρημα να έχει αίσια έκβαση. Είναι επειδή η συγκεκριμένη παρομοίωση έχω την εντύπωση ότι βοηθά να ορίσουμε το στίγμα της Κεντροαριστεράς στον πολιτικό χάρτη.
Κρίνοντας τουλάχιστον από τα πρόσωπα που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των «58», Κεντροαριστερά σημαίνει «σοβαρό» ΠΑΣΟΚ: το «σημιταριό» καταπώς το έθεσε ο Πάγκαλος. Ολοι αυτοί οι εξηντάρηδες της περιώνυμης γενιάς του Πολυτεχνείου, που ωρίμασαν πολιτικά στη Μεταπολίτευση και, έκτοτε, θεωρούν εκ προοιμίου καλό, σωστό και πρέπον κάθε τι το αριστερό. Ομως η Αριστερά, με τις πολιτικές της και τη νοοτροπία της τεμπελιάς (την έλεγαν «δικαιώματα» και «κεκτημένα») που εμφύσησε στην κοινωνία, κατέστρεψε τη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, βαθιά μέσα τους, το ξέρουν. Πώς να τολμήσουν να το πουν όμως; Πώς να διαγράψουν σαράντα χρόνια και να παραδεχθούν ότι οι πολιτικές που μπορούν σήμερα να σώσουν τη χώρα και τις υπαγορεύει ο κοινός νους είναι αυτές που κάποτε οι ίδιοι κατήγγελλαν ως δεξιές; Η Κεντροαριστερά, εν ολίγοις, είναι ένα μεταβατικό στάδιο της πορείας προς το κέντρο. Οπως ο δύτης που πρέπει να περάσει το στάδιο της αποσυμπίεσης...
Ερχονται Απόκριες!
Μα οι Απόκριες δεν είναι μόνιμη γιορτή στην Ελλάδα; Θα αναναρωτηθείτε. Σύμφωνοι, αλλά το θέμα είναι ότι ανήγγειλε την έλευσή τους η Αλέκα Παπαρήγα: «Να σκίσετε το Μνημόνιο και να το κάνετε κομφετί, τώρα που έρχονται οι Απόκριες», προέτρεψε την κυβέρνηση, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Δεν μένω στην παράλειψη των Χριστουγέννων (προφανώς, δεν τα αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ ως γιορτή), διότι το σημαντικό είναι η παράλειψη της Πρωτοχρονιάς. Και είναι σημαντικό, επειδή χρησιμεύει σαν οιονεί διαδικασία χρονολόγησης με C-14, ώστε να προσδιορίσουμε πότε πάγωσε ο χρόνος για το ΚΚΕ. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι το ρολόι του ΚΚΕ δεν έχει σταματήσει (όπως νόμιζα εγώ τουλάχιστον) στις 10.45 μ.μ. της 9ης Νοεμβρίου 1989, όταν δηλαδή οι κάτοικοι του ανατολικού Βερολίνου άρχισαν να περνούν ελεύθερα στο δυτικό Βερολίνο, αλλά λίγο αργότερα: κάπου μεταξύ 2ας Ιανουαρίου και Κυριακής του Τελώνου του έτους 1990...
Πελέ επικρατείας
Παρά τις διαψεύσεις του ιδίου, «φίλοι» του (τα εισαγωγικά είναι προαιρετικά...) από το πανεπιστήμιο επιμένουν ότι ο Θεοδόσης Πελεγρίνης λιποθυμά από ευτυχία με την ιδέα ότι θα είναι βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Και πρέπει να έχουν δίκιο. Κατ’ αρχάς, διότι η Βουλή θα σημαίνει την ένταξή του στην ανώτατη θεατρική σκηνή του τόπου και θα μπορεί να τρίψει την επιτυχία του στο πρόσωπο των αντιζήλων του, που του έκλεισαν τον δρόμο για το Εθνικό Θέατρο. Επειτα, επειδή οι πολιτικές διασυνδέσεις δεν είναι για τον Θεοδόση παρά το μέσον ώστε να έχει ακροατήριο για το θεατρικό ψώνιο του.
Δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο στη στάση αυτή. Είναι συνηθέστατη πρακτική στον θεατρικό χώρο. Δεν έχετε προσέξει πως, από την χρυσή εποχή των σίριαλ, κάθε poor player that struts and frets his hour upon the stage (που λέει και ο βάρδος - όχι ο Βοσκόπουλος...) μόλις έπαυε να περνά η μπογιά του στην τηλεόραση έσπευδε να ενταχθεί σε ένα κόμμα της Αριστεράς; Συνέβαινε αυτό και συμβαίνει, επειδή η Αριστερά θεωρεί το θέατρο γενικώς ως «πολιτισμό». Ακόμη και το κακό θέατρο ή, μάλλον, ιδίως αυτό, εφόσον είναι «διδακτικό για τον λαό» κ.λπ. Γι’ αυτό και είχε πάντοτε ισχυρά ερείσματα στον θεατρικό κόσμο. Βοηθούσε μάλιστα το ότι οι κακοί ηθοποιοί είναι πάντα απείρως περισσότεροι από τους καλούς ηθοποιούς και όλοι τους, καλοί ή κακοί, δεν θέλουν να είναι τίποτε άλλο παρά ηθοποιοί, διότι το σανίδι είναι πολύ ισχυρότερο ψώνιο από τα διάφορα άλλα (της δημοσιογραφίας περιλαμβανομένης). Ισως μόνο με την πολιτική να μπορεί να συγκριθεί.
Μόνον μέσα στο πλαίσιο αυτό μπορεί ο Πελεγρίνης να βρει τη συνέχεια της προσπάθειάς του για την κατάκτηση της θεατρικής δόξας. (Γιατί νέα πρόσκληση για το Παρίσι, δεν νομίζω να προβλέπεται...). Ηδη διανύουμε, αισίως, την δεκάτη τετάρτη εβδομάδα με κλειστό το Καποδιστριακό. Δεν γίνεται όμως, κάποτε και αυτό το σίριαλ θα τελειώσει. Τι θα κάνει μετά ο Θεοδόσης; Να πάει για πρύτανης σε κάποιο άλλο πανεπιστήμιο για να το διαλύσει και αυτό το βλέπω απίθανο. Ευγνωμόνως θα αποδεχθεί να μετάσχει στο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο του πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι θα έχει να αναμετρηθεί με τον γνωστό σερ Μπάζιλ για τη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου. Διότι, ως γνωστόν, η πρώτη είναι και θα είναι όσο υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ του Μανόλη Γλέζου. Οταν πάψει να υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, ο Γλέζος θα βρει κάτι άλλο...
Αίμα και σάρκες
Μένω λίγο ακόμη στον Θεοδόση, διότι δεν έτυχε του αρμόζοντος σχολιασμού η υψηλότερη στιγμή αγωνιστικού λυρισμού του ανδρός, κατά την πρόσφατη ομιλία του προς τους απεργούντες διοικητικούς. Εκείνο το «χύνετε το αίμα σας για να σώσετε τις σάρκες σας» πώς του ήλθε; Να οφείλετο στο ότι ο Θεοδόσης είχε μόλις επιστρέψει από το Παρίσι και, ενδεχομένως, κουβαλούσε μαζί του κάτι από το πνεύμα του σουρεαλισμού; Οχι! Ηταν η έμπνευση που αντλούσε από την αυστηρή μορφή (και τη βαμμένη αλογοουρά) του βουλευτή, ιατρού, καθηγητού, διανοουμένου, μα πάνω απ’ όλα ποιητού Τάσου Κουράκη, ο οποίος καθόταν στην πρώτη σειρά του κοινού και εμψύχωνε τον Πελέ με το διαπεραστικό βλέμμα του...
