«Μπρα ντε φερ» Πούτιν με Ε.Ε. για την Ουκρανία
Γιατί, παρά την ένεση των 22 δισ. της Μόσχας, οι διαδηλώσεις στο Κίεβο συνεχίζονται
Της Ευρυδικης Μπερση
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/)
Δεν υπάρχει χώρα στα πρόθυρα πτώχευσης, όπως ήταν έως την Τρίτη η Ουκρανία, που να μπορεί να αντισταθεί στο αδιανόητα ελκυστικό πακέτο διάσωσης που της προσέφερε ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αφήνοντας άφωνους πολλούς σχολιαστές, ο Ρώσος πρόεδρος συμφώνησε να διαθέσει 15 δισ. δολάρια για αγορά ουκρανικών κρατικών ομολόγων και να μειώσει κατά 30% την τιμή του φυσικού αερίου που προμηθεύει η Μόσχα στην «αδελφή» χώρα.
Το πρώτο σκέλος της διάσωσης επιλύει το χρηματοδοτικό και δημοσιονομικό πρόβλημα της Ουκρανίας για την επόμενη διετία, ενώ το δεύτερο μειώνει το ποσό που θα πληρώσει η Ουκρανία για φυσικό αέριο κατά 7 δισ. δολάρια, ενισχύοντας παράλληλα την ουκρανική βιομηχανική παραγωγή. Συνολική ένεση 22 δισ. ευρώ στην ουκρανική οικονομία, χωρίς να υπολογιστούν οι εμπορικές συμφωνίες που υπεγράφησαν την ίδια ημέρα και οι οποίες ανοίγουν διάπλατα τα ρωσικά σύνορα για τα ουκρανικά προϊόντα.
Η ρωσική βοήθεια προς την Ουκρανία δεν συνοδεύεται από (εμφανείς) όρους – σε αντίθεση με το δάνειο που είχε προτείνει στη χώρα το ΔΝΤ, προαπαιτούμενα του οποίου ήταν οι δραστικές περικοπές δημοσίων δαπανών, η αύξηση 40% στις τιμές που καταβάλλουν οι οικιακοί και βιομηχανικοί καταναλωτές για φυσικό αέριο κ.λπ. Η εφαρμογή των μέτρων αυτών θα είχε τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις σε μία χώρα 46 εκατ., της οποίας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι το ήμισυ από αυτό της Βουλγαρίας. Αν ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς υπέγραφε δανειακή σύμβαση με το ΔΝΤ, όπως του ζητούσε η Ε.Ε., θα συνυπέγραφε όχι μόνο τον θάνατο συμπολιτών του από το κρύο και τη βίαιη αναδιάρθρωση της ουκρανικής οικονομίας, αλλά και το δικό του πολιτικό τέλος.
Γιατί κατόπιν όλων αυτών δεν έχει διαλυθεί ακόμη ο καταυλισμός των διαδηλωτών στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου; Η ηγεσία της αντιπολίτευσης και η Δύση έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν τη συνέχιση των διαδηλώσεων και των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων. Οι απλοί Ουκρανοί, όμως, για ποιο λόγο μετατρέπουν τη δίκαιη αγανάκτηση με την κατάσταση της χώρας τους σε μοχλό διεκδίκησης των σκληρών μέτρων του ΔΝΤ;
Κάποιοι αναμφίβολα θέλγονται από τις ασαφείς υποσχέσεις περί μελλοντικής κατάργησης της βίζας εισόδου στην Ε.Ε. Αλλοι παραμένουν στον καταυλισμό γιατί η συμμετοχή σε μια αυτοοργανωμένη κοινότητα διαδηλωτών που διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο είναι μια τονωτική ένεση στο πολιτικό τέλμα. Βοηθούν, φυσικά, και οι συνεχείς δωρεές ζεστού φαγητού, καυσόξυλων, φορητών τουαλετών, σκηνών, ζεστών ρούχων και λοιπών απαραίτητων αντικειμένων για την επιβίωση σε συνθήκες πα- γετού.Την τελευταία δεκαετία, η Δύση έχει αποκτήσει σημαντική τεχνογνωσία στην υποστήριξη φιλοδυτικών κινημάτων σε χώρες της πάλαι ποτέ σοβιετικής επιρροής, αλλά τίποτε απ’ όλ’ αυτά δεν εξηγεί από μόνο του την αντοχή των διαδηλώσεων στη Μαϊντάν (στην «Πλατεία»).
Πολύ σημαντικό ρόλο στις κινητοποιήσεις έως τώρα διαδραμάτισαν τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της ουκρανικής εθνογένεσης. Σε μια χώρα που βρισκόταν επί αιώνες στη σκιά της Μόσχας, που μετράει μόλις 22 χρόνια ανεξαρτησίας και στην οποία κυριαρχεί η ρωσόφωνη κλεπτοκρατική ελίτ, οι εθνικιστικές δυνάμεις προσδιορίζονται πάνω απ’ όλα ως αντιρωσικές. Το εθνικιστικό (πρώην εθνικοσοσιαλιστικό) κόμμα Σβόμποντα, του διάσημου για τα ρατσιστικά του παραληρήματα Ολεγκ Τιαχνίμποκ, έχει την πιο ενεργή παρουσία στις διαδηλώσεις, υπερσκελίζοντας τους δύο άλλους πυλώνες της αντιπολίτευσης, τα συντηρητικά κόμματα του τεχνοκράτη Αρσένι Γιατσένιουκ και του υποστηριζόμενου από τη Γερμανία μποξέρ Βιτάλι Κλιτσκό. Εξω από τα σύνορά της, η Ε.Ε. μοιάζει με αντικατοπτρισμό, στον οποίο ο καθένας βλέπει αυτό που εύχεται – ακόμη και τη δικαίωση του ουκρανικού εθνικισμού.
