Μεταξύ καραγκιόζηδων και τηλεμαϊντανών
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Κοιτάω μερικές φορές πίσω και σκέπτομαι ποιοι μας κυβέρνησαν από ορισμένα κρίσιμα πόστα και ομολογώ ότι λέω «πάλι καλά, θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει ακόμη πιο μεγάλη ζημιά».
Ψηφίσαμε, ανεχθήκαμε, στηρίξαμε πολύ ελαφρείς ανθρώπους για πολύ βαριές θέσεις ευθύνης. Ειδικά η γενιά των πολιτικών που βγήκε μέσα από τα κομματικά αμφιθέατρα της χούντας και της μεταπολίτευσης ήταν απερίγραπτη. Εγιναν μαέστροι στην επικοινωνία και το παρασκηνιακό «μαγείρεμα», αλλά απεδείχθησαν άσχετοι ως κυβερνήτες και μάνατζερ. Στη θέση του Αβέρωφ, του Παπαληγούρα ή του Τρυπάνη μπήκαν καρικατούρες από νεοελληνική επιθεώρηση. Πώς να ξεχάσω τον υπουργό που μονίμως έπινε καφέ σε κάποιο στέκι γιατί «βαριόταν να πάει στο υπουργείο» ή τον άλλον που όντας υπουργός περνούσε προκλητικά με κόκκινο το φανάρι οδηγώντας τη μηχανή, χωρίς κράνος. Το ζήτημα είναι πως αυτά τα πολλά επιφανειακά έκρυβαν πολύ βαθύτερες παθογένειες, γιατί οι άνθρωποι αυτοί υπήρχαν λόγω κομματικών μηχανισμών και προνομιακών σχέσεων με τα μέσα ενημέρωσης και τους ταγούς της χώρας. Και για να μην τα ρίχνουμε μόνο στο πολιτικό προσωπικό, θα πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πως τεράστια ευθύνη για την παρακμή της χώρας έχει ένα ολόκληρο κατεστημένο –στον ιδιωτικό τομέα, τον πνευματικό κόσμο, σε εμάς τα μέσα ενημέρωσης– γιατί στήριξε ή ανέχθηκε τη σαπίλα της ελαφρότητας και του νεόπλουτου λαϊκισμού για πάρα πολλά χρόνια.
Το κακό είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κυβέρνησαν σε μια χώρα που έχει δύο θεμελιώδη προβλήματα: δεν διαθέτει ισχυρούς θεσμούς και βασίζεται σε μια διαλυμένη δημόσια διοίκηση. Αλλο πράγμα είναι να έχεις καραγκιόζηδες πολιτικούς σε διάφορες θέσεις, αλλά να δουλεύει από κάτω η μηχανή της δημόσιας διοίκησης με τρόπο οργανωμένο και αποτελεσματικό, και είναι άλλο πράγμα να κυβερνούν οι καραγκιόζηδες μαζί με συμβούλους και διάφορους τύπους της νύχτας σε ρόλο εισπράκτορα.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι εποχές πέρασαν. Μετά, όμως, ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω ορισμένους τηλεμαϊντανούς που έχουν αφήσει πίσω τους τον όλεθρο από όπου και αν πέρασαν να μας εξηγούν πώς θα βγούμε από την κρίση. Και το χειρότερο; Ο λαός αποφάσισε να αλλάξει τα φώτα στο πολιτικό σύστημα αλλά, με κάθε σεβασμό στους θεσμούς, ανέδειξε μια από τις χειρότερες συνθέσεις της ελληνικής Βουλής στη σύγχρονη ιστορία της. Από τον πολύ θυμό τυφλώθηκε και δεν τον πολυνοιάζει ποιον στέλνει να τον εκπροσωπήσει είτε γιατί «θέλει να τα κάνει μπάχαλο» είτε γιατί «και οι άλλοι πριν μήπως ήταν καλύτεροι;».
Κάπου ανάμεσα στο χθες που θέλουμε να ξεχάσουμε και το σήμερα που εξαντλείται στον θυμό και την παράνοια, καλό θα ήταν να βρούμε γρήγορα μια ισορροπία ως κοινωνία, αναδεικνύοντας νέες ιδέες, νέα ήθη και πραγματικά νέα πρόσωπα στην πολιτική. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να βγάλουμε τα μάτια μας και να νοσταλγήσουμε κάποια ώρα το χθες...
