Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Του Κώστα Ιορδανίδη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Υπήρχε μία εποχή, όχι τόσο παλιά, πριν από τέσσερα μόνο χρόνια, που τα Χριστούγεννα ήταν γιορτή της αφθονίας, και οι Ελληνες κατά χιλιάδες κατέκλυζαν το κέντρο της Βιέννης και συνωστίζονταν έξω από το Δημαρχείο με τα μικρά περίπτερα από ξύλο, πίνοντας το ζεστό αρωματικό κρασί της περιοχής και παρακολουθώντας τα παιδιά να διαγωνίζονται στο παγοδρόμιο.
Πέρασε η εποχή εκείνη, όμως, και η πενία απαιτεί την επιστράτευση της δημιουργικής μας φαντασίας, ώστε να ξαναζήσουμε την αυταπάτη των παιδικών μας χρόνων, να θυμηθούμε -εξωραΐζοντας βεβαίως- οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τις απολαύσεις της νεότητός μας και οι μοιραίοι πλάνητες της καθημερινότητος να αναζητήσουν τη θαλπωρή σε ένα σπίτι που έχασε -από λίγο έως πολύ- τη ζεστασιά του παρελθόντος.
Η ελληνική φυλή, ωστόσο, με τις υπερβολές της, την άγνοια κινδύνου που τη χαρακτηρίζει, τη μόνιμη εορταστική της διάθεση, έχει τη δυνατότητα φυγής στο φαντασιακό και ενίοτε διακατέχεται από μία θεία ανευθυνότητα. Κάποιοι άλλοι, όμως, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο των αστών, θα παραμείνουν βυθισμένοι στην αγωνία τους για το προσωπικό τους μέλλον, που έχουν την ικανότητα να το ταυτίζουν πάντα με το εκάστοτε εθνικό συμφέρον. Λόγω των εορτών και μόνον τους περιβάλλουμε με τη συμπάθειά μας.
Αυτοί λοιπόν οι ηγέτες -τρεις, τέσσερις ή πέντε- που διεκδικούν την ψήφο των αστών, αφού οι αγρότες δεν φαίνεται να έχουν πληγεί τόσο από την κρίση, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα τεράστιο πρόβλημα, την αυτοδιαχείριση της κρίσεως, πολιτικής και οικονομικής. Κρίσεις πολιτικές υπήρξαν πάντοτε και σοβαρότατες από την παρούσα σε όλη τη διάρκεια του ανεξαρτήτου κράτους των Ελλήνων. Υπήρχε μία εποχή, ωστόσο, που το πολίτευμα της Ελλάδος ήταν μοναρχικό και ο εκάστοτε φορέας του Στέμματος ελάμβανε πρωτοβουλίες, όχι απαραιτήτως τις ορθές, για άρση του αδιεξόδου. Υπήρχε κάποιος που αναλάμβανε την ευθύνη και υφίστατο τις συνέπειες των αποφάσεών του.
Τον Νοέμβριο του 1910, ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄, σε συνεννόηση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, διέλυε την νεοεκλεγείσα Βουλή, προκήρυσσε εκλογές, από τις οποίες απείχαν κόμματα της αντιπολιτεύσεως, το Κόμμα των Φιλελευθέρων εξασφάλισε συντριπτική πλειοψηφία εδρών, και δημιουργούνταν νέα τάξη πολιτική.
Τον Οκτώβριο του 1955, μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου Παπάγου και παραβλέποντας τη σαφή προτίμηση των βουλευτών της πλειοψηφίας προς τον αντιπρόεδρο Στέφανο Στεφανόπουλο, ο βασιλεύς Παύλος διόρισε διάδοχο του εκλιπόντος πρωθυπουργού τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Τον Νοέμβριο του 1963, ο βασιλεύς Παύλος έδωσε στον Γεώργιο Παπανδρέου εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως της Ενώσεως Κέντρου με δικαίωμα διαλύσεως της Βουλής και τον Φεβρουάριο του επομένου έτους ο «Γέρος της Δημοκρατίας» επανεξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία.
Και οι τρεις ηγέτες -Βενιζέλος, Καραμανλής και Παπανδρέου- εστράφησαν εναντίον της Μοναρχίας στη συνέχεια. Σήμερα ο Ελληνας της μέσης ηλικίας δεν έχει την παραμικρά ανάμνηση της Μοναρχίας.
Αλλά εάν υπάρχουν κάποιοι που θα εύχονταν κάποιος να αναλάβει πρωτοβουλία για τη λύση την κρίσεως και στη συνέχεια να του επιρρίψουν κάθε ευθύνη, αυτοί είναι οι σημερινοί «αστοί» πολιτικοί ηγέτες. Ουδέποτε θα το ομολογήσουν φυσικά. Προς ανακούφιση τυχόν ανησυχούντων ουδείς μεθοδεύει την παλιννόστηση της Μοναρχίας.
