Οι θαυμαστές του Βλαντιμίρ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Αλεκ Λουν αφηγείται την περιπέτειά του: «Σήκωσα το τηλέφωνό μου για να βγάλω μια φωτογραφία, όταν ξαφνικά η αστυνομία άρχισε να συλλαμβάνει διαδηλωτές. Πριν προλάβω να τους φωτογραφίσω, δύο στιβαρά μπράτσα με άρπαξαν». Οταν αργότερα στο αστυνομικό τμήμα τόλμησε να ρωτήσει «γιατί με συλλάβατε;», η απάντηση του αξιωματικού ήταν μπορεί να σε κατηγορούν ότι σκότωσες τον Κένεντι»... Ο Λουν ζει στη Μόσχα, είναι διαπιστευμένος συνεργάτης του βρετανικού Guardian και εκείνη την ημέρα είχε πάει στην κεντρική πλατεία για να καλύψει τη συγκέντρωση χιλιάδων οπαδών της αντιπολίτευσης που κατέβηκαν για να καταγγείλουν τη διαφθορά στο Κρεμλίνο. Την ίδια τύχη εκείνη την ημέρα είχε και ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Αλεξέι Κοβάλνι, που οργάνωσε τη συγκέντρωση. Με το που εμφανίστηκε στον χώρο τον συνέλαβαν, ενώ εκατοντάδες άλλοι διαδηλωτές συνελήφθησαν σε άλλες πόλεις της Ρωσίας. Πάλι καλά για τον Κοβάλνι, αν αναλογιστεί κανείς ότι δύο χρόνια πριν μπροστά στα τείχη του Κρεμλίνου δολοφονήθηκε ένας άλλος ηγέτης της αντιπολίτευσης, ο Μπόρις Νεμπτσόφ, πολέμιος του Πούτιν, και πριν από λίγες μέρες στο Κίεβο ο πρώην βουλευτής της ρωσικής Δούμα Ντένις Βορονένκο, ο οποίος ασκούσε δριμεία κριτική κατά του Ρώσου προέδρου για την προσάρτηση από τη Μόσχα της Κριμαίας.
H «Δημοκρατία του Πούτιν» σε όλο της το μεγαλείο. Οποιος εναντιώνεται στην πολιτική του τον τρώει το σκοτάδι. Οποιος δεν υποτάσσεται στα σχέδιά του διώκεται ανελέητα. Την αλήθεια και το δίκιο κατέχει μόνο ο ίδιος και οι περί αυτών πιστοί. Οπως επί κομμουνισμού την κατείχε αποκλειστικά το Κόμμα.
Λες και δεν άλλαξε τίποτα από την εποχή του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ ως προς τον αυταρχισμό, την άσκηση εξουσίας, τη βίαιη καταστολή της διαφορετικής άποψης.
«Ξαναγεννιούνται παλιομοδίτικες ιδέες: για τη μεγάλη αυτοκρατορία, για τη σιδηρά πυγμή, για τον ξεχωριστό ρωσικό δρόμο. Εξακολουθεί να υπάρχει η Κομσομόλ, μόνο που τώρα την ονομάζουν “οι δικοί μας”, υπάρχει το κόμμα της εξουσίας που αντιγράφει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο πρόεδρος έχει την εξουσία που είχε παλιά ο γενικός γραμματέας. Απόλυτη εξουσία. Και στη θέση του Μαρξισμού - Λενινισμού, έχουμε την ορθοδοξία», γράφει στο βιβλίο της «Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου» (Νομπέλ Λογοτεχνίας 2015) η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Και όμως εδώ στην Ελλάδα πληθαίνουν εκείνοι που «κοιτάζουν» προς το Κρεμλίνο, περιμένοντας τον «μεγάλο ηγέτη» που θα μας σώσει.
Τους γοητεύει, προφανώς, το «στιβαρό ηγετικό προφίλ» του Ρώσου προέδρου –το ίδιο με εκείνο του φίλου και συμμάχου του Ερντογάν, με τη διαφορά ότι ο άλλος είναι Τούρκος και μουσουλμάνος–, αλλά δεν ξέρω εάν θα επέλεγαν το μοντέλο της «δημοκρατίας» του για να ζήσουν, συγκρίνοντάς το με αυτό της αστικής δημοκρατίας την οποία απολαμβάνουν, με όλα της τα μειονεκτήματα.
