Από τον Κ-Τ
Προ πολλών ετών, όντας μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Imperial νομίζω, τότε δηλαδή που είχα χρόνο για τέτοιες σκέψεις, κατέληξα ότι μερικοί άνθρωποι αισθάνονται το θείο και άλλοι όχι.
Ακριβώς όπως μερικοί αισθάνονται το φως ή τον ήχο ή τις γεύσεις και άλλοι όχι. Ίσως βέβαια ήταν μέσα μου από παιδί που πήγαινα στην εκκλησία οι λέξεις, και απλώς έκανε κλικ αυτό το "τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα" της Κασσιανής.
Και είναι βεβαίως πολύ λογικό, όπως για κάθε αίσθηση, να έχουμε σε μια κοινωνία αυτούς που αισθάνονται τα μέγιστα και αυτούς που δεν αισθάνονται καθόλου και όλα τα ενδιάμεσα στάδια όπως για κάθε αίσθηση.
Έχουμε συνηθίσει να δίνουμε στο ένα άκρο της κατανομής, το λιγότερο δημοφιλές, τον τίτλο της αναπηρίας, αλλά αυτό είναι θέμα καθαρά ορισμού και εδώ θα ήταν τοξικό. Το καλύτερο είναι να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί με ανοχή και αλληλοσεβασμό.
Κι αν ανάπηροι και χαζοί και μωροί είμαστε εμείς που, καθένας με τον τρόπο του, λίγο ή πολύ αισθανόμαστε το θείο όπως βλέπω συχνά ότι μας λένε, δεν πειράζει, τουλάχιστον δείτε μας έτσι και μην κάνετε μπουλινγκ.
Κι αν είμαστε πλουσιότεροι εις κάτι, ας είμαστε έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε το φθόνο που δείχνει η κουλτούρα μας σε όποιον κατέχει κάτι πολύτιμο.
Εις πολλά έτη και καλή Ανάσταση.
Κ-Τ
