Γιατί χτύπησε συναγερμός στις ΗΠΑ για τη Β. Κορέα
DAVID SANGER, WILLIAM BROAD / THE NEW YORK TIMES
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Πίσω από τη σπουδή της κυβέρνησης Τραμπ να αντιμετωπίσει αμέσως την κρίση των πυρηνικών της Βόρειας Κορέας κρύβεται ψυχρός υπολογισμός, καθώς ειδικοί και υπηρεσίες πληροφοριών εκτιμούν ότι η χώρα έχει την ικανότητα να κατασκευάζει μία πυρηνική βόμβα κάθε δύο μήνες.
Η επιτάχυνση αυτή του ρυθμού κατασκευής βομβών προσφέρει πειστική εξήγηση για τους λόγους που ώθησαν την κυβέρνηση Τραμπ να ανατρέψει την πολιτική προηγούμενων προέδρων, οι οποίοι δεν θεωρούσαν ότι μια αντιπαράθεση με την Πιονγιάνγκ άξιζε τον κόπο.
Η πρόοδος του πυρηνικού προγράμματος της Β. Κορέας, όμως, υπήρξε τέτοια τα τελευταία χρόνια, που οι πυρηνικές κεφαλές του καθεστώτος της Πιονγιάνγκ θα μπορούν σε λίγα χρόνια να φθάσουν μέχρι τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ. «Εμαθαν πολλά», λέει ο Ζίγκφριντ Χέκερ, πρώην επικεφαλής του εργαστηρίου του Λος Αλαμος, τόπου γέννησης της πρώτης ατομικής βόμβας, ο οποίος έχει επισκεφθεί επτά φορές τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Β. Κορέας.
Την περασμένη Κυριακή, ο πρόεδρος Τραμπ επικοινώνησε με τον Κινέζο ομόλογό του, Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος συνέστησε –σύμφωνα με το Πεκίνο– ψυχραιμία.
Το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγιάνγκ έχει πραγματοποιήσει σημαντικές προόδους από τις απαρχές του τη δεκαετία του 1950, όταν η ΕΣΣΔ ανέλαβε την εκπαίδευση Βορειοκορεατών επιστημόνων. Ο Βορράς χρειάστηκε τρεις δεκαετίες για να συγκεντρώσει την αναγκαία τεχνολογία για την κατασκευή πυρηνικού καυσίμου. Εντέλει, η Πιονγιάνγκ πέτυχε να κατασκευάσει πλουτώνιο, χάρη στον αντιδραστήρα της Γιονμπιόν, σε ποσότητες κατάλληλες για την παραγωγή μιας ατομικής βόμβας κάθε χρόνο.
Η πρώτη πυρηνική κρίση της Β. Κορέας, το 1994, έληξε με συμφωνία με την κυβέρνηση Κλίντον, που προέβλεπε το πάγωμα του εμπλουτισμού, με την Ουάσιγκτον να προσφέρει σε αντάλλαγμα πετρέλαιο και αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η συμφωνία, όμως, κατέρρευσε τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Το 2006, η πρώτη πυρηνική δοκιμή της Πιονγιάνγκ, αν και μικρής ισχύος, εισήγαγε τη χώρα στον «όμιλο» των πυρηνικών κρατών.
Το 2010, ο δρ Χέκερ επισκέφθηκε τη Γιονμπιόν, όπου οι οικοδεσπότες του παρουσίασαν εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου. Στόχος των Κορεατών ήταν να στείλουν το μήνυμα στην Ουάσιγκτον ότι διέθεταν πλέον δύο «οδούς» προς την κατασκευή βομβών: από ουράνιο ή από πλουτώνιο. Το σημερινό της οπλοστάσιο αποτελείται από βόμβες και των δύο τύπων.
Η Β. Κορέα αποβλέπει τώρα στην κατασκευή βόμβας υδρογόνου, με καταστρεπτική ισχύ χίλιες φορές μεγαλύτερη από εκείνη των υπόλοιπων πυρηνικών όπλων. Την οδό αυτή ακολούθησαν, άλλωστε, και οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950.
Μία πυρηνική βόμβα, όμως, είναι άχρηστη για την Κορέα –είτε ως επιθετικό όπλο ή ως μέσον αποτροπής– εφόσον η κάτοχός της δεν διαθέτει όχημα εκτόξευσής της. Οταν λοιπόν ο Βορράς επιδεικνύει τους πυραύλους του σε παρελάσεις, οι ειδικοί γνωρίζουν ότι τα επιβλητικά αυτά όπλα δεν έχουν τη δυνατότητα να διασχίσουν τον Ειρηνικό.
Οι Βορειοκορεάτες ανακαλύπτουν τώρα, όπως έκαναν οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Κίνα πριν από αυτούς, ότι ο σχεδιασμός διηπειρωτικού πυραύλου αποτελεί ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Ενας βαλλιστικός πύραυλος πρέπει να έχει την ικανότητα να εξέλθει της γήινης ατμόσφαιρας, προτού επιστρέψει σε αυτήν και να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις μεγάλες θερμοκρασίες και τριβές της εισόδου, χωρίς να εκραγεί.
Πόσο χρόνο θα χρειαστεί, όμως, η Πιονγιάνγκ για να επιλύσει τα τεχνικά ζητήματα αυτά; Οι ειδικοί εκτιμούν πως η χώρα θα έχει κατασκευάσει αξιόπιστο διηπειρωτικό πύραυλο γύρω στο 2020, πριν ακόμη λήξει η πρώτη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ.
Η στρατηγική της ομάδας εθνικής ασφάλειας του Τραμπ έγκειται στο εξής: την άσκηση ασφυκτικής στρατιωτικής και διπλωματικής πίεσης στον Βορρά, έτσι ώστε η Πιονγιάνγκ να αποδεχθεί νέο πάγωμα των δοκιμών και συρρίκνωση του οπλοστασίου της. Αμέσως μετά, η Ουάσιγκτον θα αξιοποιήσει το άνοιγμα αυτό για να εγκαινιάσει συνομιλίες, με τελικό στόχο τον πλήρη αφοπλισμό της Πιονγιάνγκ.
Πολλοί ειδικοί εκτιμούν, πάντως, ότι ο στόχος αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί, καθώς ο πρόεδρος Κιμ θεωρεί ότι ακόμη και ένα μικρό πυρηνικό οπλοστάσιο είναι αναγκαίο για την επιβίωση του καθεστώτος του.
(Στην φωτογραφία : Επίδειξη για τα 85 χρόνια από την ίδρυση του στρατού της Β. Κορέας. Η πολεμική μηχανή της Πιονγιάνγκ ανησυχεί τη Δύση)
