Τρέξατε πάντες…
Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος
(Πηγή : http://www.eboulevard.gr/)
Απογοήτευση! Λες και το ’χει η μοίρα αυτού του τόπου να μην μπορεί ν’ αλλάξει τίποτε, να μην μπορεί να γίνει τίποτε. Οι «ανίδεοι Αντιοχείς» εξακολουθούν να πορεύονται με τους όρους της φθοράς, με τους ίδιους συνηθισμένους θνησιμαίους τρόπους που οδήγησαν την πατρίδα και τον λαό στην άκρα ταπείνωση των «καυδιανών δικράνων».
Στην παρακμή και τη χρεοκοπία. Καημένη Ρωμιοσύνη! Πόσους ακόμη καημούς θα μετρήσεις; Πόσες ακόμη χαμένες ευκαιρίες θα αριθμήσεις; Πόσους ακόμη σπιθαμιαίους κυβερνώντες θα απαριθμήσεις;
Εκ νέου τέθηκε στην πολιτική σκηνή η διενέργεια εκλογών, με το χιλιοειπωμένο επιχείρημα «της μοναδικής λύσεως από το σημερινό αδιέξοδο». Λες και με τα τόσα συσσωρευμένα ψεύδη τους δεν ξεθώριασαν οι προσδοκίες μας και μαζί μ’ αυτές δεν αποχρωματίστηκαν κι οι ψήφοι μας. Οι ταγοί μας ως τραγικά μύωπες, όπως αποδεικνύονται, αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να δουν ότι η δυσχερής θέση της Ελλάδος ξεπερνά κατά πολύ την πολυτελή ανάλωση μιας νέας εκλογικής αναμετρήσεως. Έξι φορές, άλλωστε, την τελευταία τετραετία ο λαός οδηγήθηκε στις κάλπες, και ποιο το αποτέλεσμα; Η κατάσταση της πατρίδος και τα προβλήματα του λαού επιδεινώθηκαν.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, όλοι μας, μήπως το θέμα είναι βαθύτερο; Μήπως αυτό που χρήζει είναι μια γενναιόκαρδη συναίνεση; Μια εθνική συνεννόηση; Μία πατριωτική έγερση; Μία δημοκρατική εθνεγερσία;
Ότι, κατά τον Σικελιανό, «όλες οι παρατάξεις της διανόησης, της ψυχής και της ζωής του ελληνικού λαού πρέπει να είναι ενωμένες άρρηκτα σε μία»; Γιατί «και μία είναι η κραυγή που τις καλεί και τις συνθέτει όλες προς την αδιαίρετη ηθική κορφή του Ελληνισμού»;
Θα ρωτήσετε, ευλόγως: Με ποιους όλα ετούτα; Έχετε δίκιο. Δεν νομίζω ότι η σημερινή πολιτική τάξη της Ελλάδος μπορεί να ανταποκριθεί σε ανώτερα εθνικά προσκλητήρια. Λείπουν, έτσι κι αλλιώς, τ’ αναστήματα. Η ακραία πόλωση, ο φανατισμένος μονόλογος, ο κοντόθωρος κομματισμός, ο πεποιημένος πατριωτισμός είναι για τους σημερινούς πολιτικούς τα μόνα «εργαλεία» που ξέρουν να χειρίζονται για να κατακτήσουν εκείνο που αποκλειστικά επιδιώκουν∙ το γκουβέρνο (κι ό,τι αυτό εξασφαλίζει). Οι περισσότεροι είναι, αν όχι γεννήματα, τουλάχιστον νόμιμοι κληρονόμοι – συνεχιστές ενός άρρωστου πολιτικού πνεύματος μιας παρελθούσης αλλά απέθαντης –δυστυχώς– εποχής.
Είναι πλέον η ώρα των αληθινών δημοκρατών και των ακραιφνών πατριωτών απ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Η σπορά της ηθικής φωνής νομίζω έχει πέσει. Μπορεί ν’ αργήσει, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θ’ ανθίσει και θα καρπίσει. Όπως αργά ή γρήγορα το σημερινό ερασιτεχνικό σύστημα εξουσίας, ό,τι πιο νόθο ανέδειξε η αντιμνημονιακή εποχή, θα καταρρεύσει. Εμπρός από παντού, όπως διακήρυττε ο Σικελιανός. Τρέξατε, αδέλφια, τρέξατε πάντες, όπως ανέγραφε στη δωδέκατη ωδή του ο Κάλβος. Ο Έλληνας, άλλωστε, «βρίσκει και στου γκρεμού τ’ αχείλι καινούρια δύναμη να φανερώσει».
