Η νέα διεθνής στρατηγική του ΔΝΤ στην Ελλάδα: Τι κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις Λαγκάρντ
Του Μάκη Ανδρονόπουλου
(Πηγή : http://mignatiou.com)
Ζούμε παγκοσμίως περίοδο μεγάλων αλλαγών, που εκκινούν αφενός από το γεγονός ότι η παγκόσμια φούσκα είναι έτοιμη να σκάσει και αφ΄ ετέρου, η έκρηξη της τεχνολογίας της επικοινωνίας, μέσα από το βαθύ ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, αλλάζει ριζικά τη σχέση ατόμου-εξουσίας ή πολίτη-κράτους, αν προτιμάτε.
Οι δύο αυτές δυναμικές θέτουν σε δοκιμασία τα συστήματα και τα υποσυστήματα διεθνώς, τα οποία επιχειρούν να προσαρμοστούν, δοκιμάζουν νέες στρατηγικές και τακτικές, νέες μεθόδους και ιδεολογίες για να συντηρήσουν την ισχύ και την επιβουλή τους. Τα παίγνια, μικρά μεσαία μεγάλα, γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα, πιο πολυπαραγοντικά. Το ΔΝΤ (και η Παγκόσμια Τράπεζα), ως θεσμικοί πυλώνες του παγκόσμιου συστήματος, ταλανίζονται υπό την πίεση νέων ανεξέλεγκτων παραγόντων (πχ. αντιΔΝΤ από Κίνα-Ρωσία-Ινδία-Βραζιλία-Ν. Αφρική) και επιχειρούν νέα πολιτικά concept για να συνεχίσουν το έργο τους.
Η προχθεσινή συνέντευξη της Κριστίν Λαγκάρντ στο Bloomberg, κατά την οποία αναγνώρισε δύο λάθη σε σχέση με την Ελλάδα, αποτελεί την επιτομή ενός νέου ιδεολογήματος, μιας νέας παγκόσμιας τακτικής του ΔΝΤ, την οποία αξίζει να αναλύσουμε. Είπε λοιπόν:
1. «Αναγνωρίσαμε ένα λάθος που έχει να κάνει με τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές, όπου όλοι (εμείς, οι Ευρωπαίοι και η ΕΚΤ) υποτιμήσαμε την υφεσιακή επίπτωση ορισμένων μέτρων που προτείναμε». Το παρουσιάζει σαν να ήταν ένα τεχνικό λάθος, που έφερε ύφεση. Δεν λέει όμως τι προκάλεσε αυτή η κατά λάθος ύφεση στην ελληνική κοινωνία. Δεν λέει ότι μόνο στο 1ο πρόγραμμα (2010) έπεσαν έξω γύρω στα 70 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ για το 2014 (εκτίμηση του οικονομολόγου Νικ. Καρατσόρη).
2. «Υπερεκτιμήσαμε τη δυνατότητα της Ελλάδας να αποδεχτεί και να αναλάβει την ιδιοκτησία των μέτρων που χρειάζονταν, γιατί κινηθήκαμε από τη μια κυβέρνηση στην άλλη και στην άλλη και πάντα λεγόταν “δεν είναι πραγματικά το πρόγραμμά μας, δεν ήταν πραγματικά οι μεταρρυθμίσεις μας, δεν είναι στην πραγματικότητα τα μέτρα μας. Επιβλήθηκαν από την τρόικα, βάζοντας όλα τα μέλη στο ίδιο τσουβάλι”». Εδώ μετακυλύει την ευθύνη στην Ελλάδα αφ΄ ενός, αφ΄΄ ετέρου, στην ουσία αμφισβητεί έμμεσα την δημοκρατική διαδικασία, ως προβληματική για την εφαρμογή προγραμμάτων του ΔΝΤ. Ως γνωστόν, το ΔΝΤ χρειάζεται χούντες ή αυταρχικά καθεστώτα για να επιβάλλουν τις πολιτικές αμάσητες στην κοινωνία (πχ. Πινοσέτ). Ίσως, η πρώτη χώρα που δεν ήταν ακριβώς το μοντελάκι που πάει στο ΔΝΤ είναι η Ελλάδα, όπου επιχειρεί να δοκιμάσει την ανθεκτικότητα των πολιτικών του σε συνθήκες δημοκρατίας. Εδώ αποδεικνύεται πως η δοκιμασία συνίσταται στην λαβή του πνιγμού, όπως προκύπτει από την συνομιλία Τόμσεν-Βρεκουλέσκου, όπου ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ευρώπης πρότεινε την τεχνική χρονικής παράτασης της διαπραγμάτευσης με νέες παράλογες απαιτήσεις μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων αντοχής της ελληνικής οικονομίας, όπως πέρσι.
3. Και ρωτήθηκε η μαντάμ Λαγκάρν (από το τζιμάνι του Bloomberg) περί λαϊκισμού στην ΕΕ: «Νομίζω -είπε- ότι έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στις κυβερνήσεις της ευρωζώνης απ’ ό,τι σε έμας. Δεν παίζουμε πολιτικό ρόλο και δεν μπορούμε να εμπλακούμε σε πολιτικές συζητήσεις και προβλέψεις για το ποιο κόμμα θα επικρατήσει. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό συμβαίνει και πρέπει να προσέχουμε τον λαϊκισμό. Ήταν όμως ένας βασικός παράγοντας για τη διαδικασία λήψης αποφάσεων από τους Ευρωπαίους ηγέτες». Εδώ συμβαίνουν δύο πράγματα: 1) Το ΔΝΤ νίπτει τας χείρας του, … εμείς δεν κάνουμε πολιτική, αλλά εφαρμόζουμε λύσεις σε όποιους δανείζουμε. Δεν φταίει το ΔΝΤ, αλλά οι κυβερνήσεις. Μετακυλύει την ηθική και πολιτική ευθύνη. 2) Μόνο ότι λέμε εμείς είναι πολιτικά ορθό, όλοι οι άλλοι είναι λαϊκιστές!… Αυτό είναι το νέο ιδεολόγημα του ΔΝΤ.
4. Και μια εθνική κατραπακιά από την κυρία: «Το βλέπω σαν καθήκον εδώ στο ΔΝΤ να μην είμαι αυτάρεσκη, να υπολογίζω την ακρίβεια των αριθμών, την πραγματικότητα των μεταρρυθμίσεων, να μετρώ το πιθανό αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων και να επαναγκαταστήσω την αξιοπιστία και την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να σέρνεται και να περιμένει ότι τα πράγματα θα λυθούν από μόνα τους. Οι Έλληνες ηγέτες πρέπει να αποκτήσουν περισσότερη ‘ιδιοκτησία’ στην επανίδρυση της χώρας τους». Δηλαδή, αν δεν κάνετε ότι σας λέμε, απλώς θα σέρνεστε, πρέπει να πάρετε εσείς το ηθικό κόστος της εκθεμελίωσης του παραγωγικού σας ιστού από τα μέτρα μας, πρέπει να πάρετε εσείς πάνω σας την αποσάρθρωση της μεσαίας τάξης. Εμείς δεν είμαστε ούτε κακοί, ούτε φασίστες. Εσείς είστε ανίκανοι και άνανδροι αφού δεν αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας.
Το ερώτημα είναι πότε αφέθηκε μια ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει δικό της πρόγραμμα; Εδώ πατάει η σημερινή αντιλαβή τζούντο (η βασική αρχή είναι να χρησιμοποιείς τη δύναμη του άλλου εις βάρος του) του Τσακαλώτου. Είπε ξακάθαρα, τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς όρους συνεργασίας με το ΔΝΤ: οι στόχοι συναποφασίζονται, τα μέσα είναι σε διαβούλευση, αλλά τα μέτρα επίτευξής τους είναι τελικά ζήτημα της κυρίαρχης κυβέρνησης.«Η ελληνική κυβέρνηση είναι κυρίαρχη και σε αυτήν ανήκει η απόφαση για το πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι του μνημονίου» και ανακοίνωσε καπάκι πως η κυβέρνηση καταθέτει δύο νομοσχέδια, φορολογικό και ασφαλιστικό, την επόμενη βδομάδα.
Με δυο λόγια, η μικρή Ελλάς είναι απέναντι στο ΔΝΤ και συνδιαμορφώνει τα παγκόσμια νέα δεδομένα. Αυτό είναι Ιστορία…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κερδίσουμε. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να γίνουμε νεκροί ήρωες
(Στην φωτογραφία : FILE PHOTO: (L-R) Roberto Azevedo (L), Director General of the World Trade Organization (WTO), Angel Gurria, Secretary General of the Organization for Economic Cooperation and Development (OECD), Jim Yong Kim (L) the President of the World Bank, German Chancellor Angela Merkel, Christine Lagarde, Managing Director of the International Monetary Fund (IMF) and Guy Ryder, Director General of the International Labour Organisation (ILO), take a walk during a meeting of the heads of international economy and finance organizations with at the Chancellery in Berlin, Germany, 05 April 2016. EPA, RAINER JENSEN)
