Από το Μυστήριο
Ήμουν μαζί στο βαγόνι του Μετρό με ένα παληκάρι περίπου στην ηλικία μου καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Κατεβήκαμε μαζί και τον ξαναείδα κάποια ώρα μετά να ανεβαίνει την Ιπποκράτους ελισσόμενος ενώπιον κάθε είδους εμπόδιο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Τώρα που το σκέφτομαι ο χαρακτηρισμός "καθηλωμένο" θα έπρεπε να ήταν άστοχος στα όρια του προσβολής. Αν το παληκάρι ζούσε και κυκλοφορούσε σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης. Εκεί όπου δηλαδή τόσο η πολιτεία, όσο και οι πολίτες της έχουν φροντίσει να διευκολύνουν τη ζωή του παρέχοντας τα μέσα και τις συνθήκες να ζει, να κυκλοφορεί, να εργάζεται αξιοπρεπώς, έχοντας τα ίδια - ή έστω περίπου - δικαιώματα με τους υγιείς και αρτιμελείς συμπολίτες του.
Να μπορεί δηλαδή να πηγαίνει στην εργασία του, στο σπίτι του, ή για διασκέδαση, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε ΙΧ και μοτοσικλέτες που έχουν παρκάρει σε κάθε σημείο των πεζοδρομίων και στις διαβάσεις πεζών. Να μπορεί να έχει άμεση και ανεμπόδιστη πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες. Ή να μπορεί μια μητέρα να πάει βόλτα με το παιδί της με το καροτσάκι.
Γνωρίζω ότι όσα γράφω τώρα είναι μάλλον αντιδημοφιλή, αντιτουριστικά κοινώς. Πολλοί από τους αναγνώστες αδιαφορούν πλήρως για τον Γολγοθά αυτών των ανθρώπων. Και είναι υπεύθυνοι που ζούμε σε πόλεις που ελάχιστα διαφέρουν από το Κάιρο. Ειδεμή, οι μπάρες και διαβάσεις πεζών δεν θα ήταν κατειλημμένες, τα τραπεζάκια και οι καρέκλες δεν θα απλώνονταν σε κάθε τ.μ. του πεζοδρομίου, και η δημόσια αρχή θα επέβαλε το νόμο.
Η συμπεριφορά μας έναντι των συμπολιτών μας που χαρακτηρίζονται εν γένει ως ΑΜΕΑ, αποτελεί δείγμα του πολιτισμού που δεν έχουμε. Μια βόλτα 5΄ σε οποιαδήποτε σημείο της Ελλάδος θα πείσει για του λόγου το αληθές. Πλήρης αδιαφορία και απανθρωπιά. Όποιος έχει την ατυχία να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα κίνησης, απλώς πρέπει να κάτσει σπίτι του.
Αποτελεί μείζον ερώτημα, το οποίο κάποτε πρέπει να μας απασχολήσει και να απαντηθεί, πως ενέσκηψε αυτή η απανθρωπιά, αυτή η γαϊδουριά του νεοέλληνα, ο οποίος αν και πια έχει γυρίσει τον κόσμο παραμένει νοτιοβαλκάνιος στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά. Ίσως γιατί όταν πηγαίνει σε μία ευρωπαϊκή πόλη, από την άφιξή του ψάχνει εναγωνίως να πιει φραπέ και να φάει σε ελληνική ταβέρνα.
Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, ίσως δώσουν απάντηση και σε άλλο ερώτημα. Πως καταφέραμε να αυτοκαταστραφούμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
