Το τέλειο ντεκόρ για τη Λαγκάρντ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ηλικιωμένος άνθρωπος είναι και, επίσης, προφανώς κουρασμένος από τη ζωή, όπως καταλαβαίνω από το συνήθως νυσταλέο ύφος και τη μονίμως τρεμάμενη φωνή. Γιατί λοιπόν δεν πάει στο σπίτι του ο Θ. Δρίτσας, αλλά επιμένει να ταλαιπωρείται και να ταλαιπωρεί την κυβέρνηση; Το ερώτημα του ετέθη από δημοσιογράφο με τη λεπτότητα που χαρακτηρίζει ειδικά τους Ελληνες εκπροσώπους του είδους: τον ρώτησαν, δηλαδή, αν του πέρασε ποτέ από το μυαλό (σαν τρελή σκέψη, που την κάνει κάποιος για πλάκα – όχι, προς Θεού, στα σοβαρά...) να παραιτηθεί. «Δίνουμε καθημερινά μάχες με την ιστορία μας, με τις απόψεις μας και με την προοπτική μας», ήταν η απάντηση του υπουργού. Και, φυσικά, τις χάνουμε όλες τις μάχες, γι’ αυτό και παραμένουμε υπουργάρες, προσθέτω εγώ για να πω ευθέως ό,τι ο υπουργός παιδεύεται να πει με περικοκλάδες.
Ο Θ. Δρίτσας εκφράζει στην εντέλεια το παράδοξο της ελληνικής Αριστεράς: υποκύπτει εξίσου στη σαγήνη της ήττας, αλλά και της εξουσίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο μεγάλος Διονύσης Σαββόπουλος το είχε θέσει ως εξής σε τραγούδι του: «Ημασταν πάντοτε μιας ήττας που νικά την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία». Παρότι αναφερόταν στο ΠΑΣΟΚ και έκτοτε πέρασαν τόσα χρόνια, η παραδοξότητα εξακολουθεί να ισχύει και να μας ταλαιπωρεί.
Καθώς η κρίση περιπλέκεται από την επίδραση νέων παραγόντων και, συγχρόνως, το ευρύτερο πεδίο της ευρωπαϊκής πολιτικής αλλάζει, είναι άγνωστο πού θα μας βγάλει η κρίση. Τουλάχιστον, όμως, αν είναι να έχουμε κερδίσει κάτι για τη μελλοντική πορεία, ας είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτό το τσίρκο άσχετων και τεμπέληδων είναι η μόνη Αριστερά. Οχι η γνήσια Αριστερά, σαν να υπήρχε και μια πλαστή που υποδύεται τον ρόλο της γνήσιας, αλλά η μοναδική.
Οι λέξεις έχουν προ πολλού χάσει το νόημά τους, παρ’ όλα αυτά μια κυβέρνηση η οποία επεκτείνει τη συμφωνία με την Cosco στον Πειραιά, ενώ την ίδια ώρα διατηρεί ως αρμόδιο υπουργό τον Θ. Δρίτσα, ώστε αυτός να συνεχίσει «να κάνει τα πάντα για καλυτέρευση της συμφωνίας», όπως είπε, είναι καραγκιοζιλίκι. Αν χρησιμεύει σε κάτι είναι ως ντεκόρ στην Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία με συνέντευξή της στο Bloomberg κάλεσε την Ελλάδα (δηλαδή, την κυβέρνησή της) να αναλάβει τις ευθύνες της και «να μη σέρνεται περιμένοντας να φτιάξουν τα πράγματα από μόνα τους». Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να κακίσει τη Λαγκάρντ, όταν υπάρχει ο Δρίτσας...
Οι μαύροι
«Κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους». Θυμάστε το ανέκδοτο; Τα πιο τετριμμένα και χιλιοειπωμένα ανέκδοτα γίνονται πραγματικότητα εξαιτίας της κυβέρνησης. Ζήτησαν, επί παραδείγματι, από τον Κ. Ζαχαριάδη, γενικό διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, να σχολιάσει το γεγονός ότι η Ηρώδου Αττικού είναι κλειστή επί τρεις μήνες και το Μαξίμου περικυκλωμένο από ΜΑΤ. «Εμείς βγάλαμε τα κάγκελα από τη σιδερόφρακτη Βουλή», ήταν η εμπνευσμένη απάντησή του. Τόσο εμπνευσμένη, ώστε μετά τη συνέντευξη, φαντάζομαι ότι θα ξάπλωσε για μισή ώρα, διότι τόση έμπνευση πια θα τον είχε εξουθενώσει...
Ο δαρμένος
Ο ειδικός επί της στρατηγικής υπουργός απεφάνθη αρμοδίως: «Ο σημερινός δαρμένος είναι ο αυριανός τζιχαντιστής», είπε αναφερόμενος στα καθημερινά πλέον επεισόδια στην Ειδομένη και στην απραξία των ελληνικών αρχών. Παραβλέπω τη χονδροειδή και καταγέλαστη απλοϊκότητα της σκέψης και περιορίζομαι μόνο στην προσθήκη μιας αναγκαίας λέξης στο υπουργικό θεώρημα: ο δαρμένος μουσουλμάνος γίνεται (ενδεχομένως) τζιχαντιστής. Για τον δαρμένο χριστιανό ή βουδιστή, το βλέπω λίγο απίθανο να το γυρίσει σε τζιχαντιστής. Οπότε τους άλλους τούς δέρνουμε κατά βούληση...
Αρχόντισσα
Μια αληθινή αρχόντισσα εμφανίσθηκε το πρωί του περασμένου Σαββάτου σε μεγάλο κατάστημα με φωτιστικά, κοντά στο αεροδρόμιο, και η εντύπωση που άφησε με τη φυσική ανωτερότητά της σε όσους είχαν την τύχη να βρίσκονται μαζί της στον ίδιο χώρο ήταν τόσο ισχυρή ώστε έφθασε μέχρι σ’ εμένα.
Επρόκειτο για την Ελενα Κουντουρά του Τουρισμού, η οποία ψώνιζε φωτιστικά, συνοδευόμενη από δύο αστυνομικούς σε ρόλο υπηρετών-βαστάζων. Προσωπική φίλη μου, η οποία βρισκόταν εκεί, μου εξομολογήθηκε ότι μόλις άκουσε την υπουργό να λέει σε έναν από τους αστυνομικούς «και πρόσεχε μην τα σπάσεις», στο αρμόζον επιτακτικό ύφος, αισθάνθηκε την ανάγκη να αρπάξει την τσάντα με τα φωτιστικά από τα χέρια του αστυφύλακα και να τη φορέσει καπέλο στην κυρία υπουργό. Της είπα ότι θα έπρεπε να ντρέπεται και να αισθάνεται τύψεις για μια τόσο επαίσχυντη σκέψη και, γι’ αυτό, κάνω και το σημείωμα αυτό, μήπως συναισθανθεί το βάρος του ηθικού παραπτώματός της και μετανοήσει...
Στενά μυαλά
Πέραν των τόσων άλλων που συμβαίνουν καθημερινά, η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει και τη στενομυαλιά ορισμένων εκ των στελεχών της, λ.χ. των 49 υποψηφίων δημοτικών συμβούλων Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έφυγαν για να συνεχίσουν τον αγώνα «μέσα από τοπικά κινήματα και δίκτυα αλληλεγγύης» και εγκατέλειψαν τη δημοτική παράταξη «Ανοιχτή Πόλη». Τι έλλειψη στοιχειώδους φαντασίας εκ μέρους τους! Τους μάρανε ότι η κυβέρνηση προδίδει τους στόχους της «Ανοιχτής Πόλης», ενώ τους διαφεύγει ότι κατόρθωσε να δημιουργήσει την «Ανοικτή Χώρα»...
(Στην φωτογραφία : Το προστατευτικό κορδόνι, μεταξύ εξουσίας και Τύπου, είναι –νομίζω– ένας νεωτερισμός στο Μαξίμου. Αξίζει να παρατηρήσετε τις παραστάδες στις οποίες στηρίζεται το κορδόνι για την εκκλησιαστική τεχνοτροπία του στυλ τους. (Μπορεί να τις δανείστηκαν προσωρινά από κάποιο ναό, μέχρι να αγοράσουν τις δικές τους...) Επίσης, τους κλητήρες που στέκονται μπροστά τους και τη «στολή» τους: μαύρο κοστούμι και οι δύο (ξεκούμπωτο, φυσικά...), λευκό πουκάμισο και χωρίς γραβάτα. Ισως θα τα είδε όλα αυτά στο Ιράν ο πρωθυπουργός και έκρινε ότι καλό θα ήταν να τα μεταφέρει κι εδώ...)
