Αλήθειες, ψέματα και εκλογές
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Οσο και αν σοκάρομαι εγώ ο ίδιος που το λέω, ναι, ο αντιπρόεδρος ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος μερικές φορές έχει δίκιο.
Είχε δίκιο, συγκεκριμένα, στην πρόσφατη διαμάχη σχετικά με τις «προσβλητικές» δηλώσεις της Γκαμπριέλε Τσίμερ (Γερμανίδα κομμουνίστρια, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και φίλη του ΣΥΡΙΖΑ). Ο αντιπρόεδρος κατηγορήθηκε από τους συριζαίους ότι διοχέτευσε παραποιημένες τις δηλώσεις της Γερμανίδας, στο υπουργικό συμβούλιο που έγινε με τη συμμετοχή της Διάσκεψης των Προέδρων της Ευρωβουλής, προκειμένου –τι άλλο;– να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, αν κάποιος επλήγη τελικά από την υπόθεση είναι ο μύθος περί αλληλεγγύης των λαών, που διακινεί η απροσάρμοστη Αριστερά, αυτή που βρίσκεται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση με την πραγματικότητα.
Τι είπε ακριβώς η Γκ. Τσίμερ; Με τον γνωστό τόνο γερμανικής αυστηρότητας, που τον έχουμε συνηθίσει πλέον, μας μάλωσε επειδή προωθούμε το αίτημα για ελάφρυνση («κούρεμα») του χρέους, χωρίς να ενδιαφερόμαστε τι μπορεί να εγκριθεί και τι όχι από τα Κοινοβούλια των άλλων χωρών. Επειτα, μας συνέστησε να διακρίνουμε το «ανήθικο» χρέος από το άλλο, που προφανώς δεν είναι «ηθικό» (ό,τι και να σημαίνουν αυτοί οι όροι, τέλος πάντων...) και να φτιάξουμε ένα σχέδιο ανάπτυξης κοινωνικά βιώσιμο και οικολογικό. Δεν πρέπει να περιμένουμε καμία υποστήριξη, προειδοποίησε, όταν ζητούμε γενικώς «κούρεμα» του χρέους. Δεν πρέπει να επιλέγουμε το εύκολο, πρέπει να γίνουμε συγκεκριμένοι. Κατέληξε, δε, με την προτροπή να διαβάσουμε τα μαθήματα μας ―το «homework», που λέμε.
Αυτά ήσαν τα λόγια της συντρόφισσας του Αλέξη, και πείτε μου, σας παρακαλώ, σε τι διαφέρουν, ως προς την ουσία και το ύφος, από αυτά που μας λέει η κακιά Μέρκελ. Το μόνο σημείο κατά το οποίο οι δύο κυρίες διαφέρουν έναντι της Ελλάδας είναι στα κριτήρια που υιοθετεί η καθεμιά ως προς την ανάπτυξη ―και είναι εύλογο, αφού η μία είναι αριστερή και η άλλη δεξιά. Κατά τα λοιπά, συμφωνούν απολύτως ως προς τη διαπίστωση ότι, εκτός από τις περικοπές, η Ελλάδα δεν κάνει πολλά για να βοηθήσει τον εαυτό της να αλλάξει και εκλιπαρεί τους άλλους να την ελαφρύνουν. Και όχι μόνον συμφωνούν επ’ αυτού οι κυρίες, αλλά η στάση μας τις εκνευρίζει το ίδιο.
Ως προς αυτά, λοιπόν, που διοχέτευσε στον Τύπο ο Βενιζέλος και αφορούν τη Γερμανίδα αντιπρόεδρο του Ε.Κ. είχε δίκιο. Αλλο αν το υπόλοιπο μέρος της διαρροής, τα όσα δηλαδή είπε ο ίδιος για να την αντικρούσει, είναι τελείως αναληθή: «Κανένας Ευρωπαίος πολίτης, κανένας φορολογούμενος Γερμανός ή πολίτης οποιασδήποτε άλλης χώρας δεν έχει πληρώσει ούτε ένα ευρώ ως οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα (...) Ιδίως ο Γερμανός πολίτης, επειδή το δάνειο δόθηκε από την KfW με εγγύηση του Δημοσίου, δεν έχει καν δώσει δάνειο». Δεν κάνει λάθος ο Βενιζέλος· απλώς ψεύδεται, ευθέως και ανερυθριάστως. Με τα συγκεκριμένα ψεύδη του μάλιστα, επιβεβαιώνει τους επικριτές της χώρας, διότι οι ισχυρισμοί του βασίζονται στην ευρέως διαδεδομένη αντίληψη εν Ελλάδι ότι τα χρήματα του κράτους δεν είναι των πολιτών και, κατά συνέπεια, ούτε και τα χρέη του κράτους είναι δικά μας. Τίνος είναι τότε; Του κράτους! Ποιος είναι το κράτος; Κάποιοι άλλοι, όχι εγώ πάντως! κ.ο.κ. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αυτά ήσαν για κατανάλωση από τους ηλίθιους στο εσωτερικό. Αμφιβάλλω αν τόλμησε να τα πει στους Ευρωπαίους.
Ας επανέλθουμε όμως στις προτροπές της συντρόφισσας Τσίμερ, διότι φοβάμαι ότι κάνουν το παραμύθι που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ να τρίζει. Τίθεται λοιπόν το εξής ερώτημα: Αυτή η Αριστερά την οποία εκπροσωπεί η κομμουνίστρια (και πριν και μετά την πτώση του Τείχους) κ. Τσίμερ θα ενδώσει στο πρόγραμμα του Τσίπρα, βάσει του οποίου η Ελλάδα θα επιστρέψει στο 2009, δηλαδή στο έλλειμμα των 29 δισ.; Ας μην αστειευόμαστε ή, εν πάση περιπτώσει, ας πούμε κανένα φρέσκο αστείο...
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ανυπόστατα πράγματα δεν μειώνει την όποια προοπτική του να έλθει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Διότι το κριτήριο που θα πρυτανεύσει στο εκλογικό σώμα θα είναι η οικονομική κατάσταση. Επ’ αυτού, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα βιβλίο στις ΗΠΑ, γραμμένο από δύο νεαρούς καθηγητές, τη Λιν Βάβρεκ και τον Τζον Σάιντς, το οποίο είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος όσων ασχολούνται σοβαρά με την πολιτική, επειδή ανατρέπει ό,τι ώς τώρα εθεωρείτο «παραδεδεγμένη σοφία» στη μελέτη των εκλογικών αναμετρήσεων. Λέγεται «The Gamble: Choice and Chance in the 2012 Presidential Election».
Οι δύο συγγραφείς συνεβλήθησαν με την εταιρεία δημοσκοπήσεων YouGov Inc., ώστε να παρακολουθούν τη διακύμανση των τάσεων σε ένα δείγμα 47.000 ψηφοφόρων, και βασίστηκαν σε πολύ επεξεργασμένα μοντέλα στατιστικής ανάλυσης για να αποδείξουν ότι τα γεγονότα του δράματος της προεκλογικής εκστρατείας, όλα αυτά στα οποία οι δημοσιογράφοι δίνουμε μεγαλύτερη αξία από όση έχουν πραγματικά, τελικά δεν μέτρησαν στην κρίση του κόσμου. Οι εκλογές κερδήθηκαν από τον Ομπάμα χάρη στην, αργή έστω, ανάκαμψη της οικονομίας κατά 1,7%, στους τελευταίους έξι μήνες προ των εκλογών. Μάλιστα σε προδημοσίευση των ευρημάτων τους, πολλούς μήνες πριν από την ημέρα της κάλπης, προέβλεψαν νίκη του Ομπάμα με 52,9%. Τελικά ο πρόεδρος κέρδισε με 52%, επειδή η ανάκαμψη ξεκίνησε αργά και δεν πρόλαβε να γίνει πλήρως αισθητή.
Μα, θα μου πείτε, συγκρίνεις εμάς με τους Αμερικανούς; Οχι, εμείς συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους Αμερικανούς και κάνουμε ό,τι μπορούμε να τους μοιάσουμε. Ντυνόμαστε αμερικάνικα, μας μαγεύει η ελευθερία τους, ονειρευόμαστε τη Νέα Υόρκη. Εξάλλου, η τσέπη είναι η μόνη πανανθρώπινη αξία που υπερβαίνει σύνορα, ταξικές διαφορές και τα τοιαύτα. Οταν, επομένως, έλθει η ώρα της κάλπης, φοβάμαι ότι οι Ελληνες θα αποφασίσουν με γνώμονα το σοφό γνωμικό της Μέι Γουέστ: «Μεταξύ δύο κακών, διάλεξε εκείνο που δεν έχεις δοκιμάσει». Οι εκλογές θα κριθούν από τις επιδόσεις της κυβέρνησης. Οχι από τις ασυναρτησίες του ΣΥΡΙΖΑ...
