Αξιοπιστία διά του παραδείγματος
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο ελέφαντας ήταν πάντα εκεί, στο μέσον του σαλονιού· αλλά η διευκόλυνση της υποκρισίας επέβαλε να τον έχουν σκεπασμένο με ένα σεντόνι. Χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης τράβηξε το σεντόνι και τον αποκάλυψε πλήρως. Ετσι οι βουλευτές, πρώτη φορά, έμαθαν με λεπτομέρειες την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση του κόμματος, αλλά και το σχέδιο για την υπέρβαση του προβλήματος.
Εμαθαν ότι το συνολικό χρέος ανέρχεται στα 214 εκατομμύρια· ότι το 2009 (στο απόγειο της αστακομακαρονάδας) το κόμμα επιχορηγείτο από το κράτος με 29 εκατομμύρια, ενώ σήμερα μόνον με 4· ότι το μηνιαίο ενοίκιο ήταν και εξακολουθεί να είναι 95 χιλιάδες και θα πέσει στις 9,5· ότι οι ετήσιες δαπάνες της φθάνουν τα 8,2 εκατομμύρια, αλλά τα αντίστοιχα έσοδα τα 4,2 μόνον· ότι το 60% του προαναφερθέντος ποσού πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους και περισσεύουν λιγότερα από 2 εκατομμύρια για την κάλυψη των αναγκών του κόμματος. Εμαθαν, επίσης, για περιττές δαπάνες, όπως ότι το Ινστιτούτο Δημοκρατίας, με προϋπολογισμό μόλις 2 εκατομμυρίων, μπορούσε να διαθέτει αυτοκίνητο και οδηγό για τον επικεφαλής του παραρτήματος της Θεσσαλονίκης (καλημέρα, Απόστολε).
Πληροφορήθηκαν, όμως, και ότι στα τρία επόμενα χρόνια οι ετήσιες δαπάνες θα μειωθούν στα 2,5 εκατομμύρια, δηλαδή κατά 70%· και ότι στο καταστατικό θα εισαχθεί απαγόρευση του δανεισμού. Επίσης πληροφορήθηκαν το πλάνο για την είσπραξη εσόδων (λίγα από πολλούς), καθώς και τη δημοσίευση ανά τρίμηνο των δαπανών του κόμματος στη Διαύγεια.
Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε και την καμπύλη της εξέλιξης του χρέους των 214 εκατομμυρίων, αλλά δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι με την παρουσίαση αυτή ο Κυριάκος τράβηξε χθες τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της δικής του ηγεσίας και εκείνων που είχαν προηγηθεί. Η χθεσινή παρουσίαση της αλήθειας για τα οικονομικά της Ν.Δ. ουσιαστικά ήταν η πραγματική αφετηρία της αρχηγίας του. Ακόμη σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έδειξε (σε όσους θέλουν να δουν...) πως εννοεί τα όσα επαγγέλλεται για τη χώρα. Εδειξε ότι πρώτα ξεκινάς βάζοντας σε τάξη το σπίτι σου και ύστερα μπορείς να έχεις και άποψη για το ευρύτερο περιβάλλον σου. Ας μη βιαζόμαστε: το μέλλον θα δείξει αν ο Κυριάκος είναι ηγέτης. Το βέβαιον, όμως, είναι ότι η αξιοπιστία ενός ηγέτη κερδίζεται διά του προσωπικού παραδείγματος.
Ενας Κύριος
Σχετική με τα οικονομικά των κομμάτων είναι και μια άγνωστη ιστορία από το παρελθόν της Ν.Δ. Οταν ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας αποφάσισε να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος, μετά την ήττα του στις ευρωεκλογές του 1984, φρόντισε προηγουμένως να καλύψει το οικονομικό χρέος από την προεκλογική καμπάνια. Για να το εξοφλήσει, πρώτα πούλησε κάτι οικόπεδά του στη Λάρισα και ύστερα εξασφάλισε δωρεά από μεγάλο Ελληνα εφοπλιστή.
Σε ανταπόδοση, του δώρισε έναν από τους πολυτιμότερους πίνακες της προσωπικής συλλογής του. Ο πίνακας αυτός βρίσκεται και σήμερα κρεμασμένος στο σαλόνι του γιου του εφοπλιστή στη Γενεύη. (Ονόματα περιττεύουν...) Αναλογισθείτε την αντίληψη της υποχρέωσης του ηγέτη προς το κόμμα και τους ψηφοφόρους, επίσης την ποιότητα του αντίδωρου, και αμέσως έχετε τον ορισμό του αληθινού Κυρίου, με το κάππα κεφαλαίο.
Ελληνικές εξαγωγές
Το κύμα φαιδρότητας, που ξέσπασε άμα τη αναλήψει καθηκόντων συμβούλου του «ανόητου» Γιάνη (ο χαρακτηρισμός είναι του πρωθυπουργού, όχι δικός μου) παρά τω ηγέτη των Εργατικών, προκάλεσε την αναδίπλωση του Τζέρεμι Κόρμπιν. Χθες είπε ότι δεν θα είναι ακριβώς σύμβουλός του ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος, αλλά θα μιλάει με τον σκιώδη υπουργό Οικονομικών Τζον ΜακΝτόνελ. Δηλαδή, ακόμη χειρότερα!
Διότι ο ΜακΝτόνελ είναι τρισχειρότερος εν σχέσει με τον Κόρμπιν. Είναι μεν ικανός (θεωρείται ο ικανότερος των παλαβών που περιστοιχίζουν τον Κόρμπιν), αλλά περισσότερο ακραίος μαρξιστής από τον αρχηγό του. Ενδεικτικό τού πόσο είναι επικίνδυνος είναι το ότι υπήρξε δεξί χέρι του Κεν Λίβινγκστον το 1983, όταν η τότε δημοτική αρχή του Λονδίνου συγκρούστηκε με τη Θάτσερ, και ήταν αυτός που επέμεινε υπέρ του ολοκληρωτικού πολέμου κατά της περιοριστικής πολιτικής στις δημοτικές δαπάνες, την οποία επέβαλε η Θάτσερ. Ομως, τελικά, ο μεν Λίβινγκστον έκανε πίσω από έναν πόλεμο που δεν μπορούσε να κερδίσει, ο δε ΜακΝτόνελ απομακρύνθηκε. Ωστόσο διατηρεί ακόμη σχέσεις με τους Τροτσκιστές, οι οποίοι, την ίδια περίοδο, χρεοκόπησαν τη δημοτική αρχή του Λίβερπουλ. (Ο αρχηγός τους κατέληξε στη φυλακή, καταδικασθείς για σειρά κακουργημάτων: από κατάχρηση μέχρι βιασμό...)
Η επαφή του «ανόητου» Γιάνη με τον ΜακΝτόνελ δεν είναι πρόσφατη. Είχε αναφερθεί στη Βουλή των Κοινοτήτων και στις 19 Ιανουαρίου. Τότε ο Οσμπορν είχε πει από το βήμα ότι «το μόνο κοινό τους είναι ότι και οι δύο το έχουν χάσει» (they have both lost their marbles). Αυτά, για να είστε ενήμεροι για τη διεθνή σταδιοδρομία του «asset» της πρώτης φοράς Αριστερά, αλλά και για την πορεία των ελληνικών εξαγωγών...
Μιάου
Δεν είμαι σίγουρος αν έχει συμβεί ξανά. Χθες, πάντως, στο υπουργικό συμβούλιο οι υπουργοί εκλήθησαν να παραδώσουν τα κινητά τους προτού μπουν στην αίθουσα. Ολοι αντιλαμβανόμαστε τους λόγους. Αναρωτιέμαι, όμως, αν έψαξαν και για τυχόν γάτες...
(Στην φωτογραφία : Αλά ουακμπάρ! Βαγγελίστρα μου! Αϊ καράμπα! Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για τη δημιουργία αυτού του πράγματος που διάλεξε ο πρωθυπουργός για τη διακόσμηση του γραφείου και, ειλικρινά, ούτε θέλω να ξέρω. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η μοναδική αξία αυτού του πράγματος θα ήταν για να το περάσεις κολάρο στον δράστη – γιατί καλλιτέχνη δεν τον λες...)
