Μια κανονική χώρα σε έναν κανονικό κόσμο
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο πρωθυπουργός, όταν ερωτάται κατά πόσον σκέφτεται τις εκλογές, απαντά συνήθως με τη φράση «εκλογές θα γίνουν το 2016». Δεν είναι πολλοί, αν όχι ελάχιστοι, όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο, αλλά αυτό θα έπρεπε να ισχύει σε μια... κανονική χώρα.
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα περισσότερο ανάγκη από την κανονικότητα και την ομαλότητα. Οποιο πρωτογενές πλεόνασμα και να βγάλει, όσοι επενδυτές και αν έλθουν για να ψάξουν ευκαιρίες, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν γνωρίζουμε όλοι πού ακριβώς πάει ο τόπος. Θα μου πείτε, είναι εύκολο αυτό; Προφανώς όχι, ειδικά σε μια χώρα που μέσα στο διάβα του χρόνου φλερτάρει συνεχώς με την αυτοκτονία και τις μεγάλες καταστροφές. Η Ελλάδα υπήρξε «κανονική χώρα» για κάποια διαστήματα της ιστορίας της, με μακρότερο ασφαλώς το διάστημα μετά τη Μεταπολίτευση. Τώρα το παλεύουμε. Από τη μια, καταλαβαίνουμε ότι το σημαντικό είναι να κρατηθούμε ως έθνος και ως άτομα εδώ που είμαστε. Από την άλλη, φλερτάρουμε με τον εθνικό διχασμό, τις μεγάλες συνωμοσίες και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να εισέλθουμε σε μια «ανώμαλη» φάση.
Μεγάλη ευθύνη, όμως, για την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα έχουν και οι εταίροι και δανειστές. Ολοι οι σημαντικοί οικονομολόγοι, αριστεροί και δεξιοί, συμφωνούν πως κομβικό σημείο για να πάρει τα πάνω της η ελληνική οικονομία είναι η λύση του προβλήματος του χρέους. Τη στιγμή που θα ρυθμισθεί οριστικά το ζήτημα αυτό, θα υπάρξει μια εκτίναξη, μια ώθηση της οικονομίας, γιατί το μέλλον θα είναι πολύ πιο καθαρό και βατό. Και εδώ είναι που έχουμε μπλέξει για τα καλά σε έναν τρικούβερτο, τριμερή καυγά που δεν ξέρουμε πώς και πότε θα τελειώσει. Οι Γερμανοί και άλλοι Βόρειοι αποκλείουν το «κούρεμα», γιατί είναι παράνομο και γιατί δεν θα περνούσε από τα Κοινοβούλιά τους. Προτείνουν μια ημι-λύση που θα κρύψει το πραγματικό «κούρεμα», αλλά και γι’ αυτό διστάζουν να ξεκαθαρίσουν τι θα είναι και πότε θα συμβεί. Τώρα, μάλιστα, το μεταθέτουν για μετά τις ευρωεκλογές, προκειμένου να μην επηρεασθεί αρνητικά η κοινή τους γνώμη. Οσο για το ΔΝΤ, κάνει πάρτι με ξένα κόλλυβα, γιατί ξέρει ότι το δικό του χρέος δεν πρόκειται ποτέ να «κουρευτεί», οπότε υποστηρίζει το «κούρεμα» του χρέους των άλλων. Και η ΕΚΤ μοιάζει θυμωμένη που έχει μπλέξει με την Ελλάδα και κάνει το δικό της παιχνίδι. Ετσι, όμως, δεν πρόκειται ποτέ να φύγει το σύννεφο της αβεβαιότητος πάνω από τη χώρα. Η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά, με τη μορφή της εξόδου των καταθέσεων και την ανυπαρξία επενδυτικού ενδιαφέροντος, τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ. Τώρα η ασάφεια γύρω από το χρέος και τις διαθέσεις της τρόικας μας έχει ξαναβάλει σε έναν φαύλο κύκλο. Καταλαβαίνω εν μέρει τον προβληματισμό των εταίρων μας, που σκέφτονται: «Και αν εμείς τους χαρίσουμε το χρέος και η πολιτική τους ελίτ ξαναρχίσει το τσάμικο με σπατάλες και διορισμούς, τι θα γίνει;».
Είναι προφανές πως η οριστική λύση θα βασίζεται στην αρχή πως η ρύθμιση του χρέους γίνεται άπαξ και από εκεί και πέρα είμαστε μόνοι μας... Το οποίο πρακτικά σημαίνει πως ό,τι ελλείμματα παράγουμε θα πρέπει να τα καλύπτουμε δανειζόμενοι από τις αγορές ή τυπώνοντας χαρτάκια μικρής αξίας έναντι των κρατικών υποχρεώσεων.
