Από το Μυστήριο
Αλήθεια, ποια είναι η ακριβώς η πρόταση του οικονομικού επιτελείου για την έξοδο της χώρας από το τέλμα;
Ποιο είναι δηλαδή το εθνικό σχέδιο που έχει καταρτισθεί ούτως ώστε η Ελλάδα να ξανασταθεί στα πόδια της και να μην έχει ανάγκη τα χρήματα ξένων;
Ναι μεν η χώρα έχει αναλάβει πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι των δανειστών της προκειμένου να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της (το χρέος ανήκει κατά 70% στα χέρια του τομέα, δηλαδή σε κράτη και ΔΝΤ), αλλά δε μπορεί αυτό να αποτελεί εθνικό στόχο. Όσες και όποιες να είναι οι πιέσεις των δανειστών για προνομιακή ικανοποίηση των απαιτήσεών τους, το εθνικό συμφέρον πρέπει να αποτελεί πρώτιστο μέλημα.
Διότι, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του διεθνούς παράγοντα (βλέπε πρόσφατες δηλώσεις του Όλι Ρεν) η χώρα θα μείνει υπό διεθνή επιτήρηση μέχρι το χρέος της φθάσει στο 75% του ΑΕΠ, το οποίο προβλέπεται να επιτευχθεί με τις πλέον υπεραισιόδοξες προβλέψεις περί το 2030…
Αυτός δηλαδή είναι ο στρατηγικός στόχος της Ελλάδος; Να είναι η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση υπόλογη στην Τρόικα ή το όποιο διάδοχό της σχήμα τουλάχιστον μέχρι το 2030; Να αποδεχθούμε την de facto απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας για άλλα τριάντα χρόνια;
Είναι προφανές ότι τόσο ο ρόλος, όσο και η σκέψη του οικονομικού επιτελείου έχει καθαρά διαχειριστικά, ή καλύτερα φοροεισπρακτικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή η με κάθε τρόπο εξυπηρέτηση των δανειστικών υποχρεώσεων της χώρας. Άλλωστε το σύνολο των μέτρων που έχουν ληφθεί έχουν ακριβώς αυτή τη στόχευση. Την εξασφάλιση της καταβολής των δόσεων για τα δάνεια που έχουμε λάβει. Ούτε φυσικά αποτελεί εθνική πολιτική το ξεπούλημα της δημόσιας, και κυρίως της ιδιωτικής περιουσίας σε τριτοκοσμικά «funds» και επιχειρήσεις, οι οποίες μάλιστα βαφτίζονται ως «επενδύσεις».
Η στόχευση ενός οικονομικού επιτελείου δε μπορεί να είναι μονοδιάστατη. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί με πολιτικές αποκλειστικά δημοσιονομικής λιτότητας και κυρίως με περικοπή των κεφαλαίων για επενδύσεις που προβλέπονται στον προϋπολογισμό. Για να παραχθεί πλεόνασμα – πραγματικό και όχι τυπικό που οφείλεται στη μη εξόφληση των υποχρεώσεων του Δημοσίου σε τρίτους – αποτελεί εθνική ανάγκη να ληφθούν μέτρα ελάφρυνσης – πραγματικής – των υποζυγίων, ημών δηλαδή των φορολογουμένων.
Προφανώς οι λαμβάνοντες τις σχετικές αποφάσεις αδιαφορούν, αν και αντιλαμβάνονται, ότι η συνεχή φόρο-επιδρομή θα έχει ως αποτέλεσμα εντός των επόμενων – ολίγων σε κάθε περίπτωση – μηνών, εκείνοι που αντέχουν ακόμη οικονομικά και συντηρούν την οικονομική ζωή της χώρας, να μην είναι πια σε θέση να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Έχοντας φθάσει λοιπόν στο σημείο μηδέν, το εθνικό συμφέρον ΑΠΑΙΤΕΙ την άμεση λήψη δέσμης μέτρων ελάφρυνσης και αναζωογόνησης της οικονομίας. Τέτοια μέτρα θα μπορούσαν να είναι φερ’ ειπείν η μείωση των φορολογικών συντελεστών, το κούρεμα κεφαλαίου έστω και της τάξεως του 10-20% των ιδιωτικών δανείων (στεγαστικά, επιχειρηματικά, καταναλωτικά) προς τις τράπεζες, η πραγματική μείωση της γραφειοκρατίας, κίνητρα για την πρόσληψη εργαζομένων μέσω φοροαπαλλαγών και εισφοροαπαλλαγών των επιχειρηματιών, κίνητρα και διασφαλίσεις για την επιστροφή κεφαλαίων από το εξωτερικό, αποκατάσταση της ροής παροχής δανείων από τις τράπεζες και άλλα πολλά.
Λογικές, πρακτικές και πολιτικές που στοχεύουν στην τσέπη των φορολογουμένων πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν, αν ο μείζων εθνικός στόχος είναι η ανάκαμψη της χώρας και όχι η ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών.
Διότι αν συνεχιστεί η αυτή φορομπηχτική επιδρομή θα έχει και τυπικά πια καταστεί σαφές ποιο αποτελεί μείζον για το οικονομικό επιτελείο…
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
