Από το Μυστήριο
Τα έχουμε πει πολλάκις. Στον Έλληνα δώστου παραμύθι και πάρτου την ζωή. Παραμύθιασέ τον και θα τον δουλεύεις για χρόνια. Πόσω μάλλον στον οπαδό της ομάδας που είναι επιρρεπής στο παραμύθι των παιδικών του χρόνων.
Έτσι οι γαύροι παραμυθιάζονται ότι θα φτιάξουν ομάδα που να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη, μήπως και αποτινάξουν τις εδώ πομπές τους και εξαγνιστούν. Οι Αεκτζήδες ίσως είναι οι πιο επιρρεπείς. Ό,τι και να τους πλασάρεις, το τρώνε αμάσητο. Το φετινό παραμύθι έχει να κάνει με τον υπέροχο κόσμο της στην Γ΄ Εθνική και φυσικά το γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια (δεν ξέρω μήπως τελικά γίνει πρώτο του Παναθηναϊκού στο Βοτανικό...).
Το φετινό παραμύθι για τους Παναθηναϊκούς έχει τρία σκέλη.
Το κύριο λοιπόν παραμύθι είχε να κάνει ότι φέτος γίνεται ντε και καλά προσπάθεια εξορθολογισμού των λειτουργικών δαπανών και μείωσης του χρέους της ΠΑΕ.
Ας ξεκινήσουμε από χρέος. Όλοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι είναι μεγάλο, έτσι γενικώς και αορίστως. Πόσο ακριβώς κανείς δε μας λέει. Ούτε – το κυριότερο – από πού ακριβώς προέρχεται. Απλώς για να υπάρχει ο μπαμπούλας του χρέους και να μην υπάρχουν απαιτήσεις από τους οπαδούς, για να μπορούμε να συντηρούμε το μαγαζάκι χωρίς πολλά – πολλά.
Με σκοπό τη μείωση των δαπανών υποτίθεται ότι φέτος έγιναν προσεγμένες μεταγραφικές κινήσεις. Εκτός ότι σχεδόν όλοι όσοι ήλθαν είχαν πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, μέχρι στιγμής – εκτός από το Μπεργκ και τον γνώριμο έτσι κι αλλιώς Φιγκερόα – οι υπόλοιποι έχουν αποδειχθεί χειμωνιάτικα παλτά. Συγχρόνως όμως η Διοίκηση (τρόπως του λέγειν) δεν κατάφερε να αποδεσμευτούν οι παίκτες που δεν ήθελε η τεχνική «ηγεσία» (θου κύριε…), κι όλοι αυτοί ασκούν τώρα προσφυγές για τα οφειλόμενα και φυσικά θα δικαιωθούν. Αν μάλιστα προστεθούν οι καταναγκαστικές αποχωρήσεις πέρσι των Κατσουράνη, Βύντρα, Σπυρόπουλου, Φερέιρα, όπου τους δόθηκε το υπόλοιπο του συμβολαίου για να φύγουν (!!!), τότε η διαχείριση των οικονομικών πρέπει να διδάσκεται ως case study σε οικονομικές σχολές για το πώς καταστρέφεις ένα μαγαζί, χωρίς μάλιστα να είναι δικό σου…
Το δεύτερο παραμύθι ήταν ότι φέτος θα επενδύσει ο ΠΑΟ στα ελληνόπουλα της ακαδημίας του. Χθες με τον Πανθρακικό ξεκίνησαν όλοι κι όλοι 4 μόνο Έλληνες. Από τους υπόλοιπους 7 ξένους, οι 4 τουλάχιστον είναι επιπέδου Β΄ εθνικής στην καλύτερη… Αλλά και πάλι για ποιους Έλληνες μιλάμε ακριβώς, και κυρίως για ποιο ταλέντο τους που θα πρέπει να περιμένουμε να αναδειχθεί. Οι περισσότεροι είναι επιεικώς μέτριοι.
Το τελευταίο παραμύθι ήταν η επιστροφή στη Λεωφόρο, όπου υποτίθεται ότι τόσο οι αντίπαλοι, όσο και οι διαιτητές θα «ψάρωναν». «Το παραμύθι εδώ τελειώνει, στην Λεωφόρο κανείς δεν θα γλιτώνει» τραγουδά με ευαρέσκεια η 13. Ίσως ήταν το μεγαλύτερο παραμύθι για να χαϊδευτούν τα αυτιά των οργανωμένων και στηρίξουν τη νέα διοίκηση. Ένα γήπεδο – ντροπή για μια μεγάλη ομάδα, φτιαγμένο με τις προδιαγραφές του 1950. Έτσι σε ένα μισογεμάτο γήπεδο με 10.000 το πολύ, ο ΠΑΟ σε 5 αγώνες έχει 3 νίκες, και από μία ισοπαλία και ήττα. Οι δε διαιτητές πιο πολύ τον λυπούνται, παρά τον φοβούνται, και μπορεί να του δώσουν κανά κοκαλάκι. Αν δεν έχεις ομάδα,…
Με αυτά και με αυτά ο ΠΑΟ έχει συρρικνωθεί. Έχει γίνει ΠΑΟΚ και ΑΕΚ της δεκαετίας του 2000 όπου το μόνο μεγάλο γεγονός της χρονιάς τους ήταν ο αγώνας με τον γαύρο. Άντε λοιπόν και τον κερδίσουμε, ή έστω δεν χάσουμε, τι έγινε; Θα σωθεί η χρονιά μήπως;
Κι όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει στο εγγύς μέλλον ουδεμία προοπτική.
Οπότε τώρα που το σκέπτομαι, τελικά είναι χρήσιμα τα παραμύθια…
Υ.Γ. 1ο. Από τους μαθητευόμενους μάγους της τεχνικής «ηγεσίας» (θου κύριε…) δεν περίμενα και τίποτε καλύτερο. Στου κασίδη του κεφάλι μαθαίνουν κι αυτοί. Κάποια στιγμή μάλιστα μπορεί και να μάθουν. Ας έχουμε υπομονή. Πόσο θα πάρει;
Υ.Γ. 2ο. Πόσο δίνει να μην ξεκινήσει ποτέ ο αγώνας με τον γαύρο στη Λεωφόρο;
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
