Αναζητώντας στο Google τη Μέκκα της τεχνολογίας
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Δεν είναι η πρώτη φορά. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που είχε πει ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει η παγκόσμια πρωτεύουσα της πληροφορικής. Ο μοναδικός λόγος που το έλεγε ήταν ότι στα γεράματα είχε ανακαλύψει τα παιχνίδια στα κομπιούτερ και έλιωνε πάνω από μια Amiga.
Ο λόγος του, ωστόσο, μπορεί να ήταν πιο σοβαρός από τον λόγο του Ερικ Σμιτ, προέδρου της Google, ο οποίος στη συνάντηση που είχε με τον Αντώνη Σαμαρά είπε τις περισσότερες γενικότητες που έχει πει τεχνοκράτης σε μια επίσκεψη.
Γενικότητες τύπου «κάντε την Ελλάδα Μέκκα της τεχνολογίας», «εξαλείψτε όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που εμποδίζουν την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», «στην Ελλάδα είναι δύσκολο να φτιάξεις μια εταιρεία αλλά αυτό πρέπει να το διορθώσουμε», οι οποίες κατέληξαν στο σουρεαλιστικό: «Το ταλέντο είναι εδώ, τα πανεπιστήμια είναι, ο κόσμος που ψάχνει για δουλειά είναι εδώ, στην πόλη. Είναι το ιδανικό τοπίο για την καινοτομία». Η φράση «τα πανεπιστήμια είναι εδώ» τη στιγμή που τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά δείχνει πόσο ο πρόεδρος το είχε ψάξει το θέμα.
Τα μεγαλύτερα τεχνολογικά επιτεύγματά μας είναι ότι είχαμε δύο πρωθυπουργούς που σαπίζανε στα video games και μερικές δευτερεύουσες εταιρείες λογισμικού. Αμφότερα δεν μας κάνουν υποψήφια χώρα για παγκόσμια πρωτεύουσα της τεχνολογίας. Για την ακρίβεια, απ’ όσα έχουμε κάνει τα τελευταία 40 χρόνια, εκτός από τις νίκες μας στο Euro και τη Eurovision, τίποτε άλλο δεν είναι άξιο αναφοράς. Καιρός είναι να ξεκολλάμε από την αντίληψη ότι πρέπει να υπάρχει ένα κράτος που αποφασίζει, ότι πρέπει να υπάρχει ένα κράτος που θα λέει «θέλουμε την Ελλάδα χώρα της παγκόσμιας τεχνολογίας» ή «της αλιείας» ή «του αλπινισμού». Το κράτος δεν πρέπει να εμπλέκεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Διαφορετικά, όταν εμπλέκεται, οι επιχειρηματίες αντιλαμβάνονται το κράτος ως πελάτη τους, κάτι που συνέβη εδώ με το κράτος και τους διαπλεκόμενους και τραβιόμαστε όπως τραβιόμαστε.
Η κυβέρνηση ας απλοποιήσει τον τρόπο που ανοίγει και, κυρίως, κλείνει μια επιχείρηση. Ας μειώσει τους φόρους ώστε να αξίζει τον κόπο για τους επιχειρηματίες να ρισκάρουν, ας εφαρμόζει τους νόμους και ας αφήσει την αγορά να αποφασίσει. Υπάρχει μέλλον στο λάδι, στο μέλι, στο σαφράν ή σε άλλα προϊόντα στα οποία η Ελλάδα έχει και παράδοση και ποιότητα; Στα μακό όπου πριν από λίγα χρόνια υπήρχε η Palco; Το κράτος έχει υποχρέωση να διευκολύνει. Και τίποτε άλλο. Δεν πρέπει το ίδιο να χρηματοδοτεί νέους επιχειρηματίες, αφού γι’ αυτό υπάρχουν οι τράπεζες, να διαλέγει χώρους ανάπτυξης, αφού γι’ αυτό υπάρχουν οι αγορές ή να δημιουργεί μηχανισμούς ελέγχου. Γιατί κάθε μηχανισμός ελέγχου που δημιουργείται είναι και ένας νέος χώρος από τον οποίο μπορεί να τα αρπάξει ένας κρατικός λειτουργός.
Τέλος, να πω ότι ας προσέχουν σχετικά με τα ραντεβού που κλείνονται για τον πρωθυπουργό. Καταλαβαίνω ότι ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να βρει λεφτά, αλλά το γεγονός ότι τον συναντάνε πολύ εύκολα και μάλιστα, χωρίς να του πουν κάτι ουσιαστικό, μάλλον κακό κάνει αφού φαινόμαστε απελπισμένοι.
ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ
Δεν ξέρω ποιος από τη Ν.Δ. το έχει πει πρώτος αλλά το «με τον καιρό γίναμε κι εμείς ΠΑΣΟΚ» είναι σωστό. Χωρίς αντίληψη του τι εκπροσωπεί, η Ν.Δ. το μόνο που έκανε ήταν να συναγωνίζεται το ΠΑΣΟΚ σε κρατικές παροχές. Και όχι μόνο η Ν.Δ., αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ της πρώτης τετραετίας. Το αποτέλεσμα είναι οι ψηφοφόροι να προσπαθούν να βρουν «το καλύτερο ΠΑΣΟΚ».
Η σύγκρουση
Στις επόμενες εκλογές, όμως, νομίζω ότι για πρώτη φορά δεν θα συγκρουστούν δύο ΠΑΣΟΚ. Η Ν.Δ. είναι αδύνατον να περάσει ως το κόμμα που στηρίζει το Δημόσιο περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για τον ιδιωτικό τομέα από τη Ν.Δ. Θα υπάρχει καθαρή επιλογή ανάμεσα σε φιλελεύθερους και κρατιστές. Οι καλές εξηγήσεις, άλλωστε, κάνουν τα καλά κόμματα.
