Συμβολικοί και πάντα εσωστρεφείς
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Λέγαμε τις προάλλες πως η άσκηση της πολιτικής στην Ελλάδα επικεντρώνεται κυρίως στα σύμβολα και, ιδού, μας προκύπτει ένα γεγονός το οποίο μας δίνει τη δυνατότητα να επανέλθουμε στο θέμα.
Θα διαβάσατε, υποθέτω, στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας ότι η ιστορία των δύο καταδικασθέντων δημοσίων υπαλλήλων για τη δολοφονία του δημάρχου Παγγαίου, τον Δεκέμβριο του 2009, έγινε θέμα στη Wall Street Journal. Ξεφτιλιστήκαμε, εν ολίγοις.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. (Εντάξει, ξεφτίλα γινόμαστε συνεχώς, για πολλά και διάφορα ―εννοώ όμως για τη συγκεκριμένη υπόθεση.) Αν θυμάστε, το ίδιο θέμα είχε θέσει η Μέρκελ στον Σαμαρά σε μία από τις συναντήσεις τους, περίπου δύο μήνες προ του κλεισίματος της ΕΡΤ. Σύμφωνα, μάλιστα, με την κρατούσα εκδοχή, ήταν αυτό το γεγονός που έκανε τον Σαμαρά να προχωρήσει στο κλείσιμο της ΕΡΤ, ώστε να δείξει ότι η κυβέρνηση καταπιάνεται, επιτέλους, με την περιστολή του Δημοσίου. Και να που, έπειτα από τόσο καιρό, το θέμα ανακύπτει και πάλι, στην εφημερίδα που διαβάζει κάθε σοβαρός επενδυτής.
Οτι, πρώτον, δεν έχει υπάρξει απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, ότι, δεύτερον, όταν εφαρμόσθηκε το σχέδιο «Καλλικράτης» το υπουργείο Εσωτερικών δεν ανανέωσε τη σύνθεση των πειθαρχικών συμβουλίων των 12 Περιφερειών, όπως διαβάσαμε στο χθεσινό ρεπορτάζ της «Κ»· όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία εμείς ίσως μπορούμε να τα κατανοήσουμε. Οι ξένοι, όμως, δεν μπορούν. Για εμάς, τους ημεδαπούς, το σύμβολο είναι ο δημόσιος υπάλληλος, έστω και αν έχει καταδικασθεί για δολοφονία. Για τους ξένους, όμως, το συμβολικό της υπόθεσης είναι ότι δύο καταδικασμένοι δολοφόνοι εξακολουθούν να εισπράττουν το 50% του μισθού τους από τα έσοδα του Δημοσίου. (Μεταξύ άλλων, δηλαδή, από αυτά που πληρώνουμε εσείς κι εγώ με τους ΦΑΠ του 2011, του 2012 και του 2013...) Το συμπέρασμα είναι αποκαρδιωτικό: μόνον μέσα τα πάμε καλά με τη διαχείριση των συμβόλων. Εξω; Ασ’ τα να πάνε...
Quiz
Μαναράκια μου (και σ’χωράτε με για την προσφώνηση), αυτό που θα ζητήσω να διαβάσετε δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται προσπάθεια και επιμονή, αλλά αξίζει τον κόπο. Πρόκειται για απόσπασμα από το υπό έκδοσιν πόνημα μεγάλης μορφής του πνεύματος και της πολιτικής, που περιμένω να τον δούμε κάποτε (θυμηθείτε με...) ως και υποψήφιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ:
«Σ’ αυτόν τον Λαβύρινθο κι απέναντι σ’ αυτόν τον Μινώταυρο, ο κανόνας δικαίου, η έννομη τάξη και οι θεσμοί παίρνουν τη μορφή ενός άλλου Θησέα. Ο οποίος, με ασπίδα την παραδοσιακή του δημοκρατική νομιμοποίηση και δόρυ την πλήρη αίσθηση της θεσμικής του αποστολής, οφείλει να αγωνισθεί για να εντοπίσει τον Μινώταυρο και να τον εξοντώσει. Μίτο της Αριάδνης έχει τα ίχνη της διαχρονικής εμπέδωσης των δημοκρατικών θεσμών από τη γέννησή τους ώς την καταξίωσή τους. Βεβαίως, εφόσον θελήσει να τους υπηρετήσει με αυταπάρνηση και με την ιστορική γνώση που αποδεικνύει ότι, όταν οι δημοκρατικοί θεσμοί συνδυάσθηκαν με τη συνεπή υπεράσπισή τους, πάντοτε στο τέλος κατάφεραν να υπερασπισθούν το οχυρό του Ανθρώπου και των Δικαιωμάτων του.
»Στο τέλος αυτών των διαπιστώσεων επιβάλλεται η επάνοδος στο πεδίο της ελληνικής θεσμικής πραγματικότητας. Απαραίτητη διευκρίνιση: Είναι αυτονόητο ότι καμιά, αμιγώς θεσμική, παρέμβαση δεν μπορεί από μόνη της να καλύψει την παθογένεια της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας, που πλήττει ευθέως το κοινωνικό σύνολο και τον κοινωνικό ιστό. Είναι όμως εξίσου αυτονόητο ότι η κατάλληλη θεσμική παρέμβαση μπορεί ν’ αποτελέσει οδηγό, με την έννοια του βοηθού εκπληρώσεως για την αναγέννηση της κοινωνικοοικονομικής υποδομής. Υπ’ αυτό -και μόνο- το πρίσμα η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος μπορεί ν’ αποβεί κρίσιμη, στο πλαίσιο της ελληνικής έννομης τάξης, για την ενίσχυση του δικού μας Θησέα, μέσα στον δικό μας Λαβύρινθο κι απέναντι στον δικό μας Μινώταυρο. Αρκεί ο αναθεωρητικός νομοθέτης να διαλέξει, στον θεσμικό δρόμο ο οποίος ανοίγεται μπροστά του, το μονοπάτι που οδηγεί στη Δημοκρατία και τον Ανθρωπο».
Σας καταλαβαίνω, πιστέψτε με... Ως κι εγώ, καθώς το αντέγραφα, κόντεψα να αποθέσω (με έναν μεγαλειώδη ερευγμό) το λιτό μεσημεριανό μου στο καλάθι των αχρήστων. Οverdose πομπώδους αρλούμπας... Αλλά, μαναράκια μου, αυτό που σας ζητώ να μαντέψετε δεν είναι δύσκολο. Ποιος, καρδούλες μου, το έχει γράψει; Αντε, ψυχούλες μου! Δεν είναι δύσκολο! Αν το βρείτε, καταλαβαίνετε αμέσως γιατί επί των ημερών του κάηκε η Αθήνα. Ηταν ο Θησέας που είχε χαθεί στον Λαβύρινθο, ενώ ο Μινώταυρος έτρωγε το πεσκέσι των Αθηναίων...
Λουλούδια στην κυρία!
«Αυτό το Κοινοβούλιο δεν το παραδεχόμαστε, ούτε ως περιεχόμενο ούτε ως μέσο ανάδειξης, άσχετα πως συμπεριφερόμαστε καλά». Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσε ακριβώς (το Κοινοβούλιο ως περιεχόμενο και μέσο ανάδειξης;) με αυτά τα λόγια χθες στη Βουλή η κυρία Παπαρήγα του ΚΚΕ, αλλά τα είπε. Και πρόσθεσε: «Σε αντίθεση με τη Χρυσή Αυγή, που έλεγε μετά τις συλλήψεις ότι είναι διακοσμητικός ο αγκυλωτός σταυρός, εμείς το σφυροδρέπανο το σηκώνουμε ψηλά και με δύναμη και το πιστεύουμε». Είπε και άλλα εξίσου γλαφυρά, στην προσπάθειά της να διαφοροποιήσει τον κομμουνισμό, που αντιπροσωπεύει το κόμμα της, από τον νεοναζισμό της Χρυσής Αυγής. Το μόνο που κατάφερε ήταν το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε: τα εξίσωσε, ενώ θα ήθελε να τα διαχωρίσει. Φαντάζομαι ότι ο Χρύσανθος θα έχει ήδη επιληφθεί ώστε σήμερα κιόλας η κυρία Παπαρήγα να έχει παραλάβει στο γραφείο της τα λουλούδια! Μόνον αυτή, με το κύρος της θέσης της, μπορούσε να παράσχει τέτοια επιβεβαίωση της θεωρίας των δύο άκρων...
