Θέλεις να κάνουμε μια Κεντροαριστερά;
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)Σε μια νοτιοαμερικανική χούντα, καμιά 20αριά στρατηγοί είναι καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι. Ο αρχιστράτηγος σηκώνεται και λέει: «Κύριοι, τα μεγάλα γυμνάσια αναβάλλονται.
Ο στρατιώτης μας είναι άρρωστος». Θυμήθηκα το παλιό ανέκδοτο μετά τις δύο πολιτικές κινήσεις της τελευταίας εβδομάδας. Την Κίνηση των 58 για μια νέα Κεντροαριστερά και την Πρωτοβουλία για την Αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης, που πέφτει λίγο πιο αριστερά από τους 58, αλλά όχι τόσο αριστερά ώστε να γίνει Συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Για την Κίνηση των 58 μοιάζει να κάνανε τις φαντασιώσεις τους πραγματικότητα. Ο Μπίστης, ο Μπένος και ο Χριστοδουλάκης σαν να μαζευτήκανε και να είπανε: «Τι είμαστε; Κεντροαριστεροί. Ποιος θα έπρεπε να κυβερνάει αυτή τη χώρα; Εμείς. Αρα αυτή η χώρα χρειάζεται μια νέα Κεντροαριστερά», και μετά να πλακώσανε τα τηλέφωνα στους φίλους τους: «Θέλεις να κάνουμε μια Κεντροαριστερά;», παρότι λείπει ένα τέτοιο πράγμα. Μια χαρά άνθρωποι είναι και πολιτισμένοι, αλλά και «Καλή Παρέα» να τη λέγανε την κίνηση, το ίδιο εύστοχο θα ήταν.
Η άλλη κίνηση, η ΠΑΔΠΑ, του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου, μου θυμίζει ένα τραπέζι που στήνεται κάθε πρωί στο «Jimmy’s» στη Βαλαωρίτου. Κάθονται διάφορα μικρομεσαία στελέχη του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, προεδρεύει ο Στράτος Μολυβάς και καταστρώνονται τα σχέδια πώς θα μοιραστεί η εξουσία. Κατά το μεσημέρι πληρώνουνε τους καφέδες τους και πάνε σπίτι. Στην περίπτωση που ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος πέρασε ένα πρωί και δεν βρήκε καρέκλα να κάτσει, τον καταλαβαίνω. Δεν ήταν όμως ανάγκη να κάνει κόμμα.
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι ιδιαίτερα έντονο στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει λόγος. Λόγω μακράς παραμονής στην εξουσία, για δεκαετίες ο σημαντικότερος σύμμαχος ή αντίπαλος για ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ήταν ένα άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Στα τρία όμως τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σύμφωνα με τις μετρήσεις της Alco για τον τηλεοπτικό σταθμό ACTION24 την περασμένη Πέμπτη, το 76% των ψηφοφόρων εμφανίζεται απογοητευμένο και το 20% διαλέγει κόμμα από οργή.
Εάν πιστεύουν ότι η απογοήτευση και η οργή οφείλονται στο ότι ο Αλεβιζάτος δεν είχε συναντήσει τον Πορτοκάλογλου και τη Σώτη Τριανταφύλλου να κάνουν τη νέα Κεντροαριστερά, η αισιοδοξία είναι αξιοθαύμαστη αρετή. Ακόμα και όταν ξεπερνάει τη λογική, όπως στην περίπτωση του Παναγιωτακόπουλου, πιστεύει ότι το μέλλον βρίσκεται στο ΠΑΣΟΚ του Νάσου Αλευρά.
Ανεξάρτητα από τις δημοτικές εκλογές όπου όλο και κάποια περίεργη ψήφος θα πέσει, η επιλογή στις μεγάλες εκλογές θα είναι μία. Η Ελλάδα μπορεί να πάει μπροστά με ατμομηχανή την ιδιωτική οικονομία ή το Δημόσιο; Και εκεί δεν θα σηκώνει ούτε Κεντροαριστερά με πουά, ούτε παλαιοπαπανδρεϊκούς με πράσινα καρουδάκια. Στο μέλλον θα υπάρξουν ευτυχέστερες περίοδοι όπου οι πολίτες θα μπορούν να διαλέγουν με αποχρώσεις, αλλά στις επόμενες εκλογές θα είναι αυτό που είχε πει προφητικά ο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες: «Εμείς ή αυτοί».
Οι ποινές
Οι ποινές των δικαστηρίων είναι πάντα θέμα χρόνου. Το αποδέχεται και ο νόμος που λέει ότι η ποινή για προδοσία είναι διαφορετική στον πόλεμο απ’ ό,τι στην ειρήνη. Είναι φανερό ότι με την Ελλάδα σε οικονομικό πόλεμο οι ποινές για οικονομικά εγκλήματα θα είναι ανάλογες.
Τα ισόβια
Την περασμένη Πέμπτη το Τριμελές Εφετείο Καλαμάτας καταδίκασε τρεις κατηγορούμενους σε ισόβια και έναν σε 20 χρόνια φυλάκιση για την έκδοση πλαστών τιμολογίων που χρησιμοποιήθηκαν για παράνομη επιστροφή ΦΠΑ από αγρότες σε όλη την Ελλάδα. Ας υπενθυμιστεί ότι σε μια χώρα που έχει καταργήσει τη θανατική ποινή, τα ισόβια είναι η μεγαλύτερη που μπορεί να επιβάλει δικαστήριο.
Το κοινό περί δικαίου αίσθημα
Οι πολύ υψηλές ποινές ικανοποιούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά για περιορισμένο χρόνο. Η εύκολη επιβολή τους συν τω χρόνω δημιουργεί απάθεια, με αποτέλεσμα είτε να χρειάζεται η ποινή να αυξηθεί, που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει επιβολή της θανατικής, είτε η ποινή να χάσει τον σωφρονιστικό της χαρακτήρα.
