Ο εθνικός στόχος και το τζακπότ
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Πριν από λίγες ημέρες άκουσα έναν υπάλληλο ξενοδοχείου να εξηγεί σε Αμερικανό τουρίστα τι ακριβώς έχει συμβεί στην Ελλάδα και γιατί εισήλθε σε κρίση το 2009.
Η εξήγηση ήταν απλή και ξεκάθαρη: «Εμαθαν ότι έχουμε πολύ φυσικό αέριο και βρήκαν τρόπο να μας το πάρουν από την πίσω πόρτα». Ο τουρίστας εντυπωσιάσθηκε από τη... γεωπολιτική ερμηνεία, αλλά δεν μπήκε σε συζήτηση. Οπως άκουγα τον διάλογο σκεπτόμουν πόσο βαθιά έχουν ποτίσει το ελληνικό μυαλό όλες αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας. Πολιτικοί και σχολιαστές ενεπλάκησαν σε ένα διαγωνισμό υπερβολής, τον οποίο τώρα πληρώνουμε ακριβά. Το κακό είναι πως δύσκολα επικοινωνείς με τους οπαδούς αυτών των θεωριών για να τους ρωτήσεις γιατί η τρόικα έχει πάει και στην Πορτογαλία που δεν αποτελεί Ελντοράντο φυσικού αερίου.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που με έχει προβληματίσει, ειδικά έπειτα από μια συζήτηση με έναν έμπειρο και αρκετά «σοφό» φίλο. Πρόκειται για την ευκολία με την οποία ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού πέφτει στη μεγάλη παγίδα της μαγικής επίλυσης των προβλημάτων του. Είναι σαν τον άνθρωπο που έχει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και αντί να ψάξει να βρει δουλειά ή να αυγατίσει την περιουσία του επιμένει να περιμένει να κερδίσει το τζακπότ. Τη μια περιμένουμε ότι θα κερδίσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις, με τις οποίες θα ξεπληρώσουμε το χρέος μας και θα μας μείνει και κάτι. Την άλλη είμαστε βέβαιοι ότι το Αιγαίο είναι γεμάτο... ράχες και ραχούλες που πλημμυρίζουν από πετρέλαιο που περιμένει υπομονετικά να το αντλήσει κάποιος. Την παράλλη τα πρωινάδικα ασχολούνταν για μεγάλο διάστημα με την Τράπεζα της Ανατολής που θα μας έκανε πλούσιους. Πριν προλάβει κάποιος κακόπιστος να με κατηγορήσει για έλλειψη πατριωτισμού, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Προφανώς πρέπει να σιγουρευθούμε για το τι κρύβουν οι θάλασσές μας και να το προστατεύσουμε με θάρρος και σύνεση. Ασφαλώς και είναι καλό να διερευνήσουμε με συστηματικό και επαγγελματικό τρόπο αν και τι μπορούμε να πάρουμε από αποζημιώσεις για το κατοχικό δάνειο. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται όμως με κουβέντες του αέρα, συνθήματα του καφενείου και δήθεν πατριωτικές μαγκιές από το βήμα της Βουλής. Θέλουν σοβαρή προετοιμασία, χαμηλούς τόνους, μειωμένες προσδοκίες και ασφαλώς, πείσμα.
Γιατί όμως ψάχνουμε συνέχεια την εύκολη, μαγική λύση που θα μας βγάλει από τη μιζέρια μας; Γιατί πιστεύουμε τόσο εύκολα και ανενδοίαστα τους διάφορους πλασιέ ψευδών και υπερβολών; Γιατί, δυστυχώς, μας φαίνεται πολύ πιο δύσκολο να ακούσουμε την αλήθεια, ότι, δηλαδή, αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουν μυαλά οι πολιτικοί μας, να αποκτήσουμε ένα κράτος με υπαλλήλους που θα μοχθούν και να δουλέψουμε όλοι σκληρά για να παράγουμε κάτι σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Είναι εντελώς άρρωστο να πιστεύουμε ότι θα βρούμε πετρέλαιο, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζούμε σαν νεοέλληνες σεΐχηδες πίνοντας φραπέ στα καφενεία. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε μεγάλα «εθνικά λαχεία». Μακάρι να βρούμε πολύ φυσικό αέριο και να πάρουμε πολλά λεφτά από τους Γερμανούς ως αποζημίωση. Ο εθνικός, όμως, στόχος θα συνεχίσει να υπάρχει και τότε: η εκ θεμελίων αναμόρφωση του διαλυμένου κράτους και η ανασύσταση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
