Η τέχνη της ομελέτας
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσεις αυγά», λέει ο πρόεδρος και το λέει πάρα πολύ σωστά. Ομως, εκτός από τη διάθεση να σπάσεις αυγά, χρειάζεσαι και κάτι ακόμη σημαντικότερο. Τι είναι αυτό, θα σας το πω μέσω μιας φανταστικής και, ελπίζω, διασκεδαστικής ιστοριούλας.
Ενα ωραίο πρωί, λοιπόν, ξυπνάς και η όρεξή σου τραβάει μια αφράτη ομελέτα! Σπάζεις τα αυγά μέσα σε ένα βαθύ πιάτο, προσθέτεις αλάτι, πιπέρι, ίσως λίγο τυρί και μανιτάρια, αν σου βρίσκονται, και ανακατεύεις το μείγμα. Επειτα, βγάζεις το τηγάνι από το ντουλάπι, το τοποθετείς στο μάτι και ανάβεις την κουζίνα. Πας να ρίξεις μια ιδέα λάδι στο τηγάνι, αλλά διαπιστώνεις ότι σου έχει τελειώσει. Μικρό το κακό. Θα ζητήσεις από τη συμπαθεστάτη νεαρά κυρία στο διπλανό διαμέρισμα – στο κάτω κάτω, μια κουταλιά χρειάζεσαι όλη κι όλη, όχι καμιά σοβαρή ποσότητα. (Ευκαιρία κιόλας να γνωριστείτε καλύτερα...) Της χτυπάς το κουδούνι, αλλά δεν απαντάει, μάλλον λείπει. Δεν πειράζει. Θα πεταχτείς μέχρι το μαγαζάκι της γωνίας να αγοράσεις ένα μπουκάλι. Καθώς πας να το πληρώσεις, ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις πάρει μαζί σου λεφτά. Ούτε αυτό πειράζει. Θα τρέξεις μια στιγμή πίσω στο σπίτι και θα φέρεις. Οταν όμως πας να μπεις στην πολυκατοικία, καταλαβαίνεις ότι έχεις ξεχάσει και τα κλειδιά σου μέσα στο διαμέρισμα – στο διαμέρισμα, όπου το τηγάνι είναι στο αναμμένο μάτι, τα αυγά χτυπημένα μες στο πιάτο και τα τσόφλια επάνω στον πάγκο της κουζίνας. Τι κάνεις τότε; Αν τουλάχιστον έχεις μαζί σου το κινητό, θα έλεγα ότι το φρόνιμο είναι μάλλον να τηλεφωνήσεις κατευθείαν στην Πυροσβεστική.
Θέλω να πω με αυτό ότι, εκτός από τη διάθεση να σπάσεις αυγά, για μια ομελέτα χρειάζεσαι και τη στοιχειώδη οργάνωση. Τώρα, αν την ομελέτα μας την θέλουμε baveuse ή πιο σφιχτή, αν χρειάζεται και λίγη ψιλοκομμένη πράσινη πιπεριά για το άρωμα ή λίγο ζαμπόν, αυτά έπονται. Προς το παρόν, προέχει να μην πάρει φωτιά το σπίτι...
Η μοιραία ομελέτα
Μία άλλη διδακτική ιστορία με αυγά και ομελέτες είναι και αυτή που ακολουθεί. Με τη διαφορά ότι είναι πραγματική – κάπου την διάβασα προ καιρού και περίμενα να μου δώσει την αφορμή η επικαιρότητα για να σας την αφηγηθώ.
Ο μαρκήσιος Ντε Κοντορσέ, φιλόσοφος του Διαφωτισμού, μαθηματικός και πολιτικός, ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές της Γαλλικής Επανάστασης. Μετριοπαθής στις θέσεις του, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές φράξιες, μπήκε όμως στο μάτι των απαίσιων Ιακωβίνων όταν εναντιώθηκε στην καταδίκη του βασιλέα εις θάνατον, προτείνοντας από την πλευρά του να στείλουν τον Λουδοβίκο στη γαλέρα, αντί να τον θανατώσουν. (Πρόταση εκ της οποίας εικάζεται ότι ο Κοντορσέ διέθετε και προχωρημένη αίσθηση του χιούμορ...) Πληροφορηθείς ότι επίκειται η σύλληψή του, ο Κοντορσέ κρύφτηκε στο σπίτι μιας κυρίας, όπου παρέμεινε για μήνες. Οταν όμως αισθάνθηκε ότι ο κλοιός γύρω του έσφιγγε, αποφάσισε να φύγει από το Παρίσι.
Κατέφυγε σε μια αγροικία στην εξοχή, λίγο έξω από το Παρίσι, όπου και συνελήφθη σχεδόν αμέσως. Τον κατέδωσε ο εύθικτος οικοδεσπότης του, ο οποίος προσεβλήθη από τη συμπεριφορά του Κοντορσέ. Συγκεκριμένα, η αφορμή ήταν ότι ο μαρκήσιος αρνήθηκε την πτωχική ομελέτα που του προσέφερε ο οικοδεσπότης του διότι, όπως είπε, δεν μπορούσε να φάει ομελέτα αν δεν ήταν φτιαγμένη από δώδεκα ολόφρεσκα αυγά. Ο Κοντορσέ πέθανε μυστηριωδώς στη φυλακή όπου εκρατείτο. Τέλος της ιστορίας...
Από τα ύψη
Προχθές, Κυριακή, ο Δημήτριος Λουδοβίκος Ραϋμόνδος Ουμβέρτος Ερβέρτος Αρθούρος Αβραμόπουλος έστρεψε το βλέμμα προς τα χαμηλά, στον ταπεινό, φθαρτό κόσμο μας και προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Η συνάντησή μας συμπίπτει με την κορύφωση μιας ακόμα πολιτικής κρίσης, που δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτικού μας συστήματος και η οποία επιτάσσει αίσθημα και στάση εθνικής ευθύνης για να ξεπερασθεί, αλλά και απαλλαγή από προσωπικές ή κομματικές λογικές και σκοπιμότητες. Δεν έχουμε την πολυτέλεια αυτήν την ώρα να αναλωνόμαστε σε άσκοπες κομματικές διενέξεις. Αυτό που προέχει είναι η διατήρηση της συνεργασίας, της συνεννόησης και της ενότητας μας, ώστε να συνεχισθεί η, με θυσίες και δυσκολίες, σταθερή πορεία εξόδου από την κρίση. Οι καιροί απαιτούν εθνική συνεννόηση, εθνική ευθύνη και συναίνεση». Ταρατατζούμ! Τζουμ! Τζουμ! (Αυτό το λέω εγώ, δεν το είπε Εκείνος...) Από πλευράς μου να προσθέσω απλώς ότι ο Δ. Λ. Ρ. Ο. Ε. Α. Αβραμόπουλος είναι υπουργός της κυβέρνησης και αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Οχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά, αν δεν το θυμίσω, φοβάμαι ότι ίσως θεωρηθεί από κάποιους ότι είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας...
Μεγάλες «ρίκκσυς»
Πότε ήταν; Την Παρασκευή, αν δεν κάνω λάθος, που ο Ανδρέας ο Λοβέρδος προειδοποίησε το έθνος: «Προς Θεού, όχι εκλογές! Θα είναι καταστροφή». Μεγάλες κουβέντες, σοφές κουβέντες, όπως πάντα, εξεστόμισε ο Ανδρέας ο Λοβέρδος! Εστω και αν παρέλειψε την κτητική αντωνυμία που είχε στον νου του: καταστροφή «μου», ήθελε να πει. Αλλά και χωρίς την κτητική αντωνυμία, η αλήθεια των λόγων του μένει και ο ιστορικός του μέλλοντος θα του το αναγνωρίσει...
