Η Γιάννα που λατρεύουμε να μισούμε
Του Ανδρέα Δρυμιώτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Η Γιάννα βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα λόγω του βιβλίου της. Ολοι ασχολούνται με την περίοδο την οποία ως πρόεδρος του Αθήνα 2004 ανέλαβε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αξίζει όμως να δει κανείς ολόκληρη την εμπλοκή της στους Αγώνες του 2004, ξεκινώντας από την περίοδο της διεκδίκησης, η οποία πιστεύω ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον και δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Το 1990 μου ζητήθηκε να συμμετάσχω στην ομάδα για τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Επικεφαλής ήταν ο Σπύρος Μεταξάς, αλλά η ψυχή της ομάδας ήταν ο καθηγητής Κανδύλης. Η προσωπική μου εθελοντική απασχόληση ήταν η σύνταξη του φακέλου για την τεχνολογία των Αγώνων. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων μας, οι Αθάνατοι έδωσαν τους Αγώνες στην Ατλάντα, απογοητεύοντας την πολυπληθή ελληνική αντιπροσωπεία που βρέθηκε στο Τόκιο τη μοιραία εκείνη ημέρα, περιλαμβανομένου και του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος πίστευε ότι θα έφερνε τους Αγώνες στην Αθήνα. Εχω πάει στους Αγώνες στη Βαρκελώνη (1992), στην Ατλάντα (1996), στο Σίδνεϊ (2000) και φυσικά στην Αθήνα το 2004 και έχω προσλαμβάνουσες παραστάσεις σχετικά με την οργάνωση των Αγώνων. Εκ των υστέρων, διαπίστωσα ότι οι Αθάνατοι είχαν απόλυτο δίκαιο. Με κανένα τρόπο δεν είμαστε έτοιμοι για τους Αγώνες του 1996. Αυτοί σαν πιο έμπειροι το ήξεραν, εμείς όμως συνεπαρμένοι από τον ενθουσιασμό μας, δεν βλέπαμε τις δυσκολίες του εγχειρήματος και νομίζαμε ότι επελέγη η Ατλάντα γιατί είναι ο τόπος παραγωγής της Coca Cola. Είναι ο Θεός της Ελλάδας που μας προστάτευσε από ένα παγκόσμιο φιάσκο. Με την επάνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία το 1993, η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων αναζωπυρώθηκε. Μάλιστα έγιναν και παρασκηνιακές συζητήσεις ώστε να μας δοθούν «τιμής ένεκεν» και χωρίς τη γνωστή διαγωνιστική διαδικασία, οι Αγώνες του 2008. Στην βιβλιοθήκη μου, διαθέτω ένα από τα λίγα συλλεκτικά αντίτυπα του φακέλου που δημιουργήσαμε τότε για το 2008. Η ιδέα αυτή ούτε καν συζητήθηκε και ξαναμπήκαμε στη γνωστή διαγωνιστική διαδικασία για να διεκδικήσουμε του Αγώνες του 2004.
Εδώ πρωτοεμφανίζεται η Γιάννα. Αρχικά είχε δημιουργηθεί μια επιτροπή από καταξιωμένους επιχειρηματίες και προσωπικότητες της ελληνικής ζωής, η οποία θα είχε συμβουλευτικό χαρακτήρα. Με την εμφάνιση της Γιάννας, η επιτροπή αυτή αντέδρασε και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να αναλάβει το έργο της διεκδίκησης η Γιάννα. Μάλιστα, έγιναν και υπόγειες προσπάθειες ώστε να υπονομευθεί η προσπάθειά της. Αναφέρω την ιστορία αυτή για να δείξω ότι από την πρώτη στιγμή, ο δρόμος της δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα, αλλά με νάρκες. Οταν η προσπάθεια να διώξουν την Γιάννα απέτυχε, η επιτροπή ουσιαστικά καταργήθηκε. Η Γιάννα ξαναμάζεψε την παλιά ομάδα διεκδίκησης, την ενίσχυσε με νέα πρόσωπα και ξεκίνησε τον αγώνα για να φέρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Προσωπικά, ανέλαβα και πάλι να συντάξω το μέρος του φακέλου σχετικά με την τεχνολογία των Αγώνων. Θα είναι βαρετό να μπει κανείς σε λεπτομέρειες. Απλά θέλω να δηλώσω ανεπιφύλακτα, ότι η συμβολή της Γιάννας στην επιτυχή διεκδίκηση είναι ανεκτίμητη. Αξίζει να σημειωθεί ότι για τη διεκδίκηση δεν διαθέταμε πολλά χρήματα. Η οικονομική συνεισφορά του Θόδωρου Αγγελόπουλου στη φάση της διεκδίκησης είναι άγνωστη στον πολύ κόσμο. Το προσωπικό αεροπλάνο του, χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να φέρει στην Ελλάδα προσωπικότητες, για να μας βοηθήσουν στη σύνταξη ενός ολοκληρωμένου και άρτιου φακέλου. Η επιμονή της στην τελειότητα και στη λεπτομέρεια ήταν παροιμιώδης. Θυμάμαι ότι μου ζήτησε να εκφωνήσω την ομιλία που είχα ετοιμάσει για την Επιτροπή Αξιολόγησης της ΔΟΕ, μπροστά σε μια μικρή ομάδα, για να διαπιστώσει αν ήταν πειστική η πρότασή μας για την τεχνολογία. Οι προτάσεις μας έπρεπε να είναι τεχνολογικά προηγμένες, αλλά προπαντός να είναι απόλυτα ασφαλείς και να μην περιλαμβάνουν προτάσεις υψηλού ρίσκου. Μπορούν να γραφούν πολλά σχετικά με την περίοδο εκείνη. Εμένα μου έμεινε όμως η εξαιρετική εμπειρία μιας ετερόκλητης ομάδας, προερχόμενης από διαφορετικούς χώρους, να λειτουργεί με απίστευτο ομαδικό πνεύμα, η οποία είχε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τελικά καταφέραμε να φέρουμε τους Αγώνες στην Αθήνα για το 2004.
Και εδώ ξεκινά το δράμα, όχι της Γιάννας, αλλά της Χώρας μας. Εξηγούμαι. Είχαμε μια ομάδα η οποία τα τελευταία 8 χρόνια διεκδίκησε δύο φορές τους Αγώνες, οι περισσότεροι είχαν πάει και είχαν μελετήσει προηγούμενους Αγώνες (μέχρι τη Σεούλ έφθασαν) και γνώριζαν με κάθε λεπτομέρεια τον φάκελο υποψηφιότητας, ο οποίος και ουσιαστικά αποτελούσε τη δέσμευση της Χώρας προς τη ΔΟΕ. Τι έκανε τότε η επίσημη Πολιτεία; Τους αγνοεί παντελώς και δημιουργεί μια νέα οργάνωση για την υλοποίηση των Αγώνων. Αρχικά επικεφαλής μπαίνει ο καθ’ όλα άξιος δικηγόρος και φίλος Στρατής Στρατήγης. Στη συνέχεια το έργο ανατίθεται στον καταξιωμένο manager Κωστή Μπακούρη, ο οποίος μάλιστα διαθέτει διεθνή εμπειρία. Ανεξάρτητα από τις επιλογές των ανθρώπων, αυτή ήταν η απόλυτη συνταγή για καθυστέρηση. Μέχρι να ενημερωθούν και να καταλάβουν την πολυπλοκότητα του εγχειρήματος, πέρασαν χρόνια χωρίς να γίνει τίποτα. Για να δώσω μια άλλη διάσταση, στη Βαρκελώνη μέσα στα πρώτα δύο χρόνια από την ανάληψη των Αγώνων είχαν κατακυρωθεί το 80% των έργων που έπρεπε να γίνουν. Από τον Σεπτέμβριο του 1997, όταν μας ανετέθησαν οι Αγώνες μέχρι τα μέσα του 2000 δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Η ευθύνη φυσικά ανήκει στην πολιτική ηγεσία η οποία αντί να χρησιμοποιήσει σαν κορμό την Ομάδα Διεκδίκησης και τη Γιάννα, πειραματίστηκε με νέα πρόσωπα, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο.
Και έτσι ήλθε η κίτρινη κάρτα από τον Juan Antonio Samaranch στις αρχές του 2000. Θέλοντας και μη, με βαριά καρδιά ξαναφώναξαν τη Γιάννα για να σβήσει τη φωτιά που μόνοι τους άναψαν. Ολοι μιλούν για τις υπερβάσεις στα έργα των Αγώνων. Είδατε όμως κανένα να αναφέρεται στα σχεδόν τρία χρόνια καθυστέρησης που μόνοι μας δημιουργήσαμε χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο; Είναι ευνόητο ότι η καθυστερημένη έναρξη των έργων είχε τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις. Προσωπικά με εξέπληξε η αποδοχή από τη Γιάννα. Επαιρνε το υπερβολικό ρίσκο να ολοκληρώσει σε 4 χρόνια κάτι που η ΔΟΕ εκτιμούσε ότι θέλει 7 χρόνια για να υλοποιηθεί. Και το πέτυχε, δίνοντας σε ένα κόσμο ένα ιδανικό και 15 ημέρες παγκόσμιας και μοναδικής προβολής. Οσο και αν δεν μας αρέσει να το παραδεχτούμε, η αλήθεια είναι αδυσώπητη. Χωρίς τη Γιάννα, δεν γνωρίζω αν και τι είδους Αγώνες θα είχαμε. Της το χρωστάμε.
Και για να ολοκληρώσω την προσωπική μου εμπλοκή στους Αγώνες, μετά την ανάληψη των Αγώνων, συνάντησα τη Γιάννα μόνο δύο φορές. Η πρώτη στο Σίδνεϊ στα γραφεία του Αθήνα 2004, όπου μου μίλησε για τον ενθουσιασμό των εθελοντών του Σίδνεϊ, που αργότερα η ίδια βελτίωσε στην Αθήνα. Η τελευταία φορά ήταν το 2002 στο προσωπικό της γραφείο στην Αθήνα, όταν διαπίστωσε ότι ο υπεύθυνος της τεχνολογίας δεν «τραβούσε» και μου ζήτησε να αναλάβω εγώ την ευθύνη. Την ευχαρίστησα για την επιλογή, αλλά αρνήθηκα τη θέση και της πρότεινα κάποιον άλλο. Αναφέρω το περιστατικό αυτό για να τεκμηριώσω ότι είχε τα χαρακτηριστικά του manager. Δεν δίστασε να αλλάξει ένα διευθυντή σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή, όταν διαπίστωσε ότι κάτι δεν πάει καλά σε ένα κρίσιμο τομέα. Θέλησα να δώσω τη δική μου προσωπική εμπειρία, γιατί ανεξάρτητα από τα κίνητρα της Γιάννας, η ιστορία της διεκδίκησης και διοργάνωσης των Αγώνων είναι μια αναμφισβήτητη ιστορία ελληνικής επιτυχίας, που δείχνει ότι με τη σωστή καθοδήγηση, μπορούμε να επιτύχουμε πολλά πράγματα. Τη Γιάννα λατρεύουμε να τη μισούμε γιατί είναι αποτελεσματική -«she gets the job done»- και έτσι μπαίνει στο μάτι πολλών που δεν είναι.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων
