Η υπερβολή αυτή ασφαλώς δεν αποτυπώνει τον τρόπο που πραγματικά βιώνουν το ποδόσφαιρο στη Γηραιά Αλβιώνα. Για τους Εγγλέζους το ποδόσφαιρο είναι πράγματι τρόπος ζωής, το σαββατιάτικο ματς είναι μέσα στη "ρουτίνα" τους, η ομάδα τους είναι ιερή, το γήπεδο ναός, οι ποδοσφαιριστές οι καθημερινοί μικροί τους ήρωες (ή αποδιοπομπαίοι τράγοι)... Ωστόσο, ξέρουν πολύ καλά ότι στο παιχνίδι αυτό, όπως υπάρχει η νίκη έτσι ελλοχεύει και η ήττα, καθώς και το "Χ", βεβαίως ,που άλλοτε ισοδυναμεί με νίκη κι άλλοτε με αποτυχία. Πολύ απλά, γιατί η μπάλα είναι σοβαρή - πολύ σοβαρή - υπόθεση για 90 λεπτά, άντε και λίγο μετά, άντε και την επόμενη στην παμπ ή τη δουλειά. Αλλά, μέχρι εκεί.
Δε σας κάνει, άλλωστε, εντύπωση ότι στη γενέτειρα του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει ούτε μία αθλητική εφημερίδα, πλην της "news of the world", η οποία είναι εβδομαδιαίας κυκλοφορίας;
Και, σημειωτέον, οι Άγγλοι περισσότερο αρρωσταίνουν με τις - συνεχείς - αποτυχίες και τα συνήθη στραπάτσα της Εθνικής τους ομάδας, παρά με τις γκέλες των συλλόγων τους (οι οποίοι, ανεξαρτήτως θέσεως στη βαθμολογία, βλέπουν τα γήπεδά τους να γεμίζουν κάθε βδομάδα).
Αυτό, ασφαλώς, βρίσκει την εξήγησή του στον έμφυτο σοβινισμό τους και την αίσθηση ανωτερότητας που τους διατρέχει ως λαό, κατάλοιπο της Αυτοκρατορίας.
Στο Ελλάντα, βεβαίως, όλα τα παραπάνω είναι επιστημονική φαντασία. Εδώ, σταυρώνουμε τους παίκτες για την ήττα από την Κορέα και τέσσερις μέρες μετά τους αποθεώνουμε για την ιστορική νίκη επί της Νιγηρίας. Ευτυχώς, σήμερα δε σταυρώσαμε το Σαμαρά για τη χαμένη του ευκαιρία στο χθεσινό ματς με την Αργεντινή. Ευτυχώς, δηλαδή, που 'χαμε απέναντί μας τον γίγαντα που λέγεται Αργεντινή και το' χαμε κάπως χωνέψει πως - έτσι ή αλλιώς - θα την φάμε. Διαφορετικά, μπορεί ο Σαμαράς σήμερα να ήταν ο υπ' αριθμόν 1 εθνικός καταζητούμενος για τις αθλητικοφυλλάδες και τους "ειδήμονες".
Η ουσία είναι πως, ως έθνος, ως λαός, πρέπει να διδαχθούμε κάτι από το ποδόσφαιρο και από το σύντομο, αλλά αξιοπρεπέστατο, ταξίδι της Εθνικής στο μουντιάλ.
Και αυτό είναι πως δεν πρέπει να υποτιμούμε κανέναν, να μην υπερτιμούμε κανέναν, αλλά και να βάλουμε το φιλότιμο και το εγώ να δουλέψει για το σύνολο. Οι διεθνείς μας "ξύπνησαν" μετά τα δίκαια ή άδικα "μπινελίκια" που άκουσαν μετά το τραγικό ματς με την Κορέα.
Ίσως, λοιπόν, σήμερα, που η πατρίδα δίνει έναν αγώνα ζωής ή θανάτου, έναν αγώνα επιβίωσης, ίσως να ξυπνήσουμε κι εμείς ως λαός. Βέβαια, στην επιτυχία ή την αποτυχία πάντα μερίδιο ευθύνης έχει ο προπονητής. Ελπίζω - αν και δεν τρέφω πολλές αυταπάτες – ότι o Prime Minister - metanastis - George ν' αντιγράψει τον Ρεχάγκελ της Νιγηρίας και όχι τον Ρεχάγκελ της Κορέας...
Λέμε τώρα...
ΥΓ. Αν μη τι άλλο η χθεσινή αναμέτρηση με την Αργεντινή ήταν ιστορική και σημασιολογικά: Μία πρώην πτωχευμένη χώρα κατά μίας υπό πτώχευση!
ΥΓ 2. Παπασταθόπουλος: Ό,τι καλύτερο και ποιοτικότερο έχει βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία 10 χρόνια, ανεξαρτήτως θέσης. Μπράβο στο παληκαράκι!
Μετά τιμής
Σεμνός & Ταπεινός
