Ποιος θυμάται τον Βίκτορ Ορμπαν;
Πάσχος Μανδραβέλης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Εφριξαν πολλοί -κυρίως εξ ευωνύμων- για τα ρατσιστικά καμώματα του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν, ο οποίος για μια ακόμη φορά διαδήλωσε την «ανεξαρτησία» του από τις ευρωπαϊκές πολιτικές: έστειλε οχήματα μάχης οπλισμένα στα σύνορα, έτσι ώστε να ανακόψει το προσφυγικό ρεύμα προς τη χώρα του· δήλωσε ότι υπερασπίζεται τα σύνορα της Χριστιανικής Ευρώπης· έστρεψε τα βέλη του πρώτα κατά της Γερμανίας, λέγοντας «ότι το μεταναστευτικό δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, αλλά γερμανικό, διότι οι προσφυγικές ροές κατευθύνονται προς τα εκεί» και κατόπιν κατά της Ελλάδας που δεν μπορεί να προστατεύσει τα σύνορά της.
Είναι περίεργο δε που όλοι οι λάτρεις της «εθνικής ανεξαρτησίας» διαπίστωσαν ξαφνικά ότι «Ευρώπη σημαίνει μοίρασμα, σημαίνει να μοιράζεσαι τις ευθύνες, να μοιράζεσαι τα βάρη» (Α. Τσίπρας, 24.9.2015). Πράγματι, τα βάρη πρέπει να διαμοιράζονται, αλλά το ίδιο και οι ευθύνες. Αν χρειαζόμαστε την Ε.Ε., η εφαρμογή των ευρωπαϊκών κανόνων πρέπει να είναι καθολική. Δεν μπορεί οι Ευρωπαίοι εταίροι να είναι «ανάλγητοι τοκογλύφοι» που θέλουν την καταστροφή μας και και ταυτοχρόνως οι «εταίροι που πρέπει να μοιραστούν τα βάρη των προσφυγικών ρευμάτων.
Αλλά ο ακροδεξιός και αντιευρωπαϊστής Βίκτορ Ορμπαν δεν είναι χθεσινός. Το 2011 ήταν εικόνισμα όλων των «ευαίσθητων» ριζοσπαστών, όταν δήλωνε πάλι την «ανεξαρτησία» της χώρας του απέναντι στις πολιτικές της Ε.Ε. Διαβάζαμε τότε για τον «πρωθυπουργό της Ουγγαρίας που βγάζει γλώσσα στο ΔΝΤ, στις τράπεζες και στην αγοραία λογική» (σε αντίθεση με τους δικούς μας «προσκυνημένους» του μνημονίου), για το «αντάρτικο των Ούγγρων στη χούντα του ΔΝΤ και της Ε.Ε.», για την «οικονομική δικτατορία των Βρυξελλών», που αποφάσισε να μη δώσει την τελευταία δόση των 20 δισ. ευρώ, όταν ο Ορμπαν δήλωσε ότι δεν θα συνεχίσει το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας. Ακόμη και ο κ. Αλέξης Τσίπρας έκανε εκείνες τις κοντόφθαλμες δηλώσεις περί «άλλου δρόμου»: «Η Ουγγαρία που ξεμπέρδεψε με το μνημόνιο, και μάλιστα με μια κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αριστερή, δεν φαίνεται να έχει πάθει κάποια τραγική ζημιά» (Βήμα 20.2.2011) ή «υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προοπτικές τις οποίες μπορεί να ψάξει κανείς. Είδα ότι οι Ούγγροι έφυγαν από το μνημόνιο και δεν χύθηκε αίμα» (Βήμα FM 4.4.2011).
Βεβαίως χωρίς τη στήριξη των εταίρων η ουγγρική οικονομία βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής. Λίγους μήνες μετά τους αριστερούς δοξαστικούς, αρχές του 2012, το νόμισμά της κατέρρευσε. Εισαγωγές προϊόντων δεν μπορούσαν να γίνουν. Η Ουγγαρία είχε βγει στις αγορές, αλλά δεν μπορούσε να δανειστεί ούτε για λίγες εβδομάδες. Ο «περήφανος πρωθυπουργός» έτρεξε πίσω στο ΔΝΤ για βοήθεια. Κατά κάποιον τρόπο ο Ορμπαν έκανε μια βαρουφάκεια «διαπραγμάτευση» που πλήρωσε ακριβά ο λαός.
Ομως, οι ουγγρικές «λαφαζανιές» δεν είχαν μόνο οικονομικό κόστος, αλλά και δημοκρατικό. Στο ενδιάμεσο της «αντιευρωπαϊκής άνοιξης», ο Ορμπαν άλλαξε το Σύνταγμα προς το απολυταρχικότερο. Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας πέρασε υπό τον έλεγχό του, ώστε να μπορεί να τυπώνει όσο νόμισμα ήθελε (και φυσικά το φιορίνι κατέρρευσε· το 2012 με φιορίνια δεν αγόραζαν ούτε παλιοσίδερα από το εξωτερικό), θεσμοθετήθηκαν περιορισμοί στην ελευθερία του Τύπου και μέτρα ελέγχου της δικαιοσύνης. Η Ουγγαρία έγινε φτωχότερη και πιο ανελεύθερη χώρα.
Συνεπώς, ο ρατσιστής Ορμπαν δεν είναι έκπληξη. Είναι συνέχεια του «αντι-ιμπεριαλιστή πρωθυπουργού», που τόσο δοξάστηκε για ένα φεγγάρι, από εγχώριους αριστερούς και ακροδεξιούς. Το δε κατάντημα της Ουγγαρίας πρέπει να μας προβληματίσει για το τι θα γινόταν η χώρα, αν πετύχαινε το καλοκαιρινό ρεσάλτο της παλαβής Αριστεράς στο νομισματοκοπείο.
