Η έννοια της οξείας ισχύος
Πώς τα αυταρχικά κράτη προβάλλουν επιρροή
Christopher Walker και Jessica Ludwig
(Πηγή : http://foreignaffairs.gr)
Ο όρος «ήπια ισχύς» έχει γίνει μια πολιτική επιστήμη που συλλαμβάνει όλες τις μορφές επιρροής που δεν είναι «σκληρές» με την έννοια της στρατιωτικής ισχύος. Σύμφωνα με τον αρχικό ορισμό του Joseph Nye [1], η σκληρή ισχύς μιας χώρας βασίζεται στον εξαναγκασμό, σε μεγάλο βαθμό σε συνάρτηση με την στρατιωτική [1] ή οικονομική της δύναμη.
Η ήπια ισχύς, αντίθετα, βασίζεται στην ελκυστικότητα, που απορρέει από την θετική έλξη της κουλτούρας, των πολιτικών ιδανικών και των [ακολουθούμενων] πολιτικών μιας χώρας -καθώς και από μια ζωντανή, ανεξάρτητη κοινωνία των πολιτών.
Καθώς η εποχή του Ψυχρού Πολέμου ξεθώριαζε, οι αναλυτές, οι δημοσιογράφοι και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σε δημοκρατικές χώρες έβλεπαν τις προσπάθειες επιρροής από αυταρχικές χώρες [2] όπως η Κίνα και η Ρωσία, μέσω του γνωστού πρίσματος της ήπιας ισχύος. Αλλά ορισμένες από τις τεχνικές τους, αν και όχι σκληρές με την ανοιχτά καταναγκαστική έννοια, δεν είναι ούτε πραγματικά ήπιες.
Σε αντίθεση με ορισμένες από τις επικρατούσες αναλύσεις, η επιρροή που ασκεί το Πεκίνο και η Μόσχα μέσω πρωτοβουλιών στους τομείς των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του πολιτισμού, των δεξαμενών σκέψης (think tanks) και του ακαδημαϊκού κόσμου, δεν είναι μια «επίθεση γοητείας» όπως την χαρακτήρισε ο συγγραφέας Joshua Kurlantzick στο βιβλίο του Charm Offensive: How China's Soft Power Is Transforming the World [3]. Δεν είναι ούτε μια προσπάθεια «να μοιράζονται εναλλακτικές ιδέες» ή «να διευρύνουν την συζήτηση», όπως προτείνουν οι συντακτικές ηγεσίες στα ρωσικά [4] και τα κινεζικά [5] κρατικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με τον εαυτό τους. Δεν πρόκειται κυρίως για έλξη ή πειθώ˙ αντίθετα, [η επιρροή] επικεντρώνεται στον περισπασμό και την χειραγώγηση. Αυτά τα ισχυρά και φιλόδοξα αυταρχικά καθεστώτα, τα οποία συστηματικά καταστέλλουν τον πολιτικό πλουραλισμό και την ελεύθερη έκφραση για να διατηρήσουν την εξουσία εγχωρίως, εφαρμόζουν όλο και περισσότερο τις ίδιες αρχές σε διεθνές επίπεδο.
Κατά την τελευταία δεκαετία, η Κίνα έχει ξοδέψει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια για να διαμορφώσει την κοινή γνώμη και τις αντιλήψεις σε όλο τον κόσμο, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία εργαλείων που περιλαμβάνουν χιλιάδες ανταλλαγές [ταξιδιών] ανθρώπων, ευρείες πολιτιστικές δραστηριότητες, την ανάπτυξη επιχειρήσεων media με παγκόσμια εμβέλεια, και εκπαιδευτικά προγράμματα. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι το συνεχώς διευρυνόμενο δίκτυο από Ινστιτούτα «Κομφούκιος», τα οποία είναι αμφιλεγόμενα λόγω της αδιαφάνειας με την οποία λειτουργούν στις Δυτικές πανεπιστημιουπόλεις˙ αυτά «λειτουργούν ως βραχίονας του κινεζικού κράτους και τους επιτρέπεται να αγνοούν την ακαδημαϊκή ελευθερία», υποστήριξε μια δήλωση του Αμερικανικού Συνδέσμου Πανεπιστημιακών Καθηγητών (American Association of University Professors) το 2014 [6].
Κατά την διάρκεια περίπου της ίδιας περιόδου, η ρωσική κυβέρνηση [7] επιτάχυνε τις δικές της προσπάθειες στον τομέα αυτό. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, το Κρεμλίνο ξεκίνησε το παγκόσμιο τηλεοπτικό δίκτυο Russia Today (έκτοτε άλλαξε όνομα στο πιο απροσδιόριστο RT), έχτισε την ικανότητά του να χειραγωγεί περιεχόμενο στο διαδίκτυο, αύξησε την υποστήριξή του προς συνδεδεμένα με το κράτος ιδρύματα πολιτικής, και γενικότερα καλλιέργησε έναν ιστό δραστηριοτήτων επιρροής -τόσο online όσο και offline- που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μεταβάλλει τις διεθνείς απόψεις προς όφελός του.
Παρόλο που η Ρωσία και η Κίνα [8] αναλαμβάνουν ορισμένες δραστηριότητες που μπορούν αξιόπιστα να εμπίπτουν στην κατηγορία της κανονικής δημόσιας διπλωματίας -όπως οι παραδοσιακές μουσικές ή χορευτικές παραστάσεις- η φύση των πολιτικών συστημάτων αυτών των χωρών χρωματίζει τις προσπάθειές τους σταθερά και θεμελιωδώς. Στην περίπτωση της Κίνας [9], για παράδειγμα, οι εκπαιδευτικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες συνοδεύονται από μια αυταρχική αποφασιστικότητα να μονοπωλούνται οι ιδέες, να καταστέλλονται οι εναλλακτικές αφηγήσεις και να τυγχάνουν εκμετάλλευσης τα συνεργαζόμενα ιδρύματα. Τα Ινστιτούτα «Κομφούκιος», για παράδειγμα, μοιάζουν με τα Ινστιτούτα Γκαίτε, τους γερμανικούς πολιτιστικούς συλλόγους και την Γαλλική Συμμαχία (Alliance Francaise) [10], την γαλλική εκδοχή, αλλά συντονίζονται στενά από το Hanban, το αρχηγείο των Ινστιτούτων Κομφούκιος υπό την κινεζική κυβέρνηση. Η ενσωμάτωσή τους σε Δυτικές πανεπιστημιουπόλεις σε όλο τον κόσμο -συμπεριλαμβανομένων πολλών δημοκρατιών- έχει βρεθεί ότι θέτει σε κίνδυνο την ακαδημαϊκή ελευθερία των εν λόγω ιδρυμάτων [11] μέσω της οικονομικής διαπλοκής, της πίεσης για αυτο-λογοκρισία και της εσκεμμένης αποφυγής ή μονόπλευρης πλαισίωσης των θεμάτων που είναι ευαίσθητα για τις κινεζικές Αρχές, όπως είναι το [ζήτημα του] Θιβέτ, η Ταϊβάν και η [αυτόνομη επαρχία των Ουιγούρων] Xinjiang. Και αυτή η πίεση θα μπορούσε σύντομα να αυξηθεί˙ η κατοχύρωση της «σκέψης του Xi Jinping», δηλαδή της κοσμοθεωρίας του προέδρου Σι Ζινπίνγκ, στο σύνταγμα της χώρας, αφήνει ελάχιστες αμφιβολίες για το πόσο εκτενώς το καθεστώς ελπίζει να σφίξει την λαβή του στην δημόσια σφαίρα.
Οι ηγέτες της Ρωσίας, ενός λιγότερο πλούσιου και ισχυρού κράτους, φαίνεται ότι είναι ικανοποιημένοι με το να διαδώσουν την ιδέα ότι το κλεπτοκρατικό τους καθεστώς -του οποίου ο υπέρτατος ηγέτης πλησιάζει τις δύο δεκαετίες στην εξουσία- είναι ένα κανονικό μέλος της διεθνούς κοινότητας και ότι οι πράξεις και οι δηλώσεις του δεν είναι λιγότερο έγκυρες από αυτές των δημοκρατιών. Όπως επεσήμανε η κρεμλινολόγος Lilia Shevtsova σε ένα άρθρο στο Journal of Democracy [12], «για το Κρεμλίνο, οι ιδέες είναι εργαλειακές. Εάν μια ενέργεια κριθεί απαραίτητη, θα βρεθούν ιδέες για να την δικαιολογήσουν. Ένας ψεκασμένος λαός είναι εκεί για να μπερδευτεί και να του δοθεί η εντύπωση ότι όλα είναι ρευστά και σχετικά. Έτσι, η προπαγάνδα του συστήματος μπορεί να ισχυρίζεται ότι “οι ρωσικές αξίες δεν διαφέρουν δραματικά από τις ευρωπαϊκές αξίες. Ανήκουμε στον ίδιο πολιτισμό”, μόνο για να τεθεί μια στιγμή αργότερα ότι η Δύση είναι ο κύριος εχθρός της Ρωσίας».
Αρχικά, πολλοί παρατηρητές απέρριψαν ζωηρά τις κινήσεις της ρωσικής και της κινεζικής κυβέρνησης να χτίσουν πιο σύγχρονα και εξελιγμένα εργαλεία διεθνούς επιρροής. Το 2010, ένας αναλυτής στο περιοδικό Columbia Journalism Review [13] παρατήρησε για τις φιλοδοξίες της Ρωσίας εκείνη την εποχή ότι είναι «απίθανο να υπάρξει ανάγκη για το είδος της επιχείρησης οξείας προπαγάνδας που υπήρξε το RT», ιδίως λαμβάνοντας υπόψη ότι «μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν υπήρχε ιδεολογία για να διαδοθεί». Και ένας άλλος, στην Washington Post [14] εκείνη την ίδια χρονιά, σημείωσε ότι υπήρξε μια «δόση Rube Goldberg» στα παραπατήματα των προσπαθειών της Κίνας [στμ: ο Rube Goldberg (1883-1970) ήταν Αμερικανός σκιτσογράφος, γλύπτης, συγγραφέας, μηχανικός και εφευρέτης, περισσότερο γνωστός για τα σκίτσα του που έδειχναν περίπλοκους μηχανισμούς να εκτελούν –ειρωνικά- απλές εργασίες].
Πράγματι, οι αυταρχικές τηλεοπτικές και online πρωτοβουλίες, των οποίων ο προγραμματισμός και οι συντακτικές γραμμές ήταν αρχικά δύσκαμπτες ή αποδιαρθρωμένες, θεωρήθηκαν ως σχέδια αυταρχικής ματαιοδοξίας ή αλλιώς ως ότι δεν άξιζαν σοβαρή μελέτη. Αλλά η σημερινή πραγματικότητα είναι διαφορετική -και οι δημοκρατίες του κόσμου πρέπει να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός.
Ο Hu Jintao, τότε πρόεδρος της Κίνας, σε επίσκεψή του στο Ινστιτούτο Κομφούκιος στο Σικάγο, τον Ιανουάριο του 2011. CHRIS WALKER / POOL / REUTERS
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ
Η απορριπτικότητα των σκεπτικιστών σχετικά με τις δραστηριότητες της αυταρχικής επιρροής οδήγησε σε επικίνδυνο εφησυχασμό, επιτρέποντας στους αυταρχικούς, μέσω δοκιμών και σφαλμάτων, να βελτιώσουν τις υπάρχουσες προσπάθειές τους και να αναπτύξουν μια πολύ πιο ισχυρή σειρά τεχνικών επιρροής. Κρίσιμη για την επιτυχία τους ήταν η εκμετάλλευση από αυτούς μιας ασυνήθιστης ασυμμετρίας: Σε μια εποχή υπερ-παγκοσμιοποίησης, τα καθεστώτα στην Ρωσία και την Κίνα έθεσαν εμπόδια στην εξωτερική πολιτική και πολιτιστική επιρροή εγχωρίως, ενώ συγχρόνως όρμησαν πάνω στην ανοικτότητα των δημοκρατικών συστημάτων στο εξωτερικό.
Η προσαρμογή της Μόσχας και του Πεκίνου ήταν σταδιακή αλλά συστηματική. Οι Ρώσοι αξιωματούχοι, από την πλευρά τους, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται να πείσουν τον κόσμο ότι το αυταρχικό τους σύστημα ήταν ελκυστικό από μόνο του. Αντιθέτως, συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να επιτύχουν τους στόχους τους με το να κάνουν την δημοκρατία να φαίνεται σχετικά λιγότερο ελκυστική. Όπως είπε η πρώην παρουσιάστρια του RT, Liz Wahl [15], η οποία εγκατέλειψε τον σταθμό σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την μεροληπτική κάλυψή του: «Μετά από λίγο καιρό που εργάζεσαι για το RT, μαθαίνεις ποιες ιστορίες θέλει η διοίκηση και πώς να αντιμετωπίσεις τις ιστορίες με τρόπο που τα αφεντικά βρίσκουν ευνοϊκό. Καταλήγεις να μάθεις ότι αυτές οι ιστορίες πρέπει να συμμορφώνονται σε μια βασική αρχή: Να κάνουν τις ΗΠΑ και την Δύση να φαίνονται κακές. Με αυτόν τον τρόπο, κάνεις την Ρωσία να φανεί συγκριτικά καλύτερη». Οι ρωσικές προσπάθειες χειραγώγησης των πληροφοριών αποτέλεσαν έτσι μια αδιάκοπη, πολυδιάστατη επίθεση [16] στο γόητρο των δημοκρατιών - ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών [17] και κορυφαίων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης- και στις ιδέες που αποτελούν την βάση για τα δημοκρατικά συστήματα.
Εν τω μεταξύ, καθώς η Κίνα επέκτεινε δραματικά τα οικονομικά της συμφέροντα και το επιχειρηματικό της αποτύπωμα σε ολόκληρο τον κόσμο, η κυβέρνησή της επικέντρωσε τις πρωτοβουλίες της σχετικά με την επιρροή της, στην συγκάλυψη των [ακολουθούμενων] πολιτικών της, και στην καταστολή, στο μέτρο του δυνατού, οποιωνδήποτε φωνών πέρα από τα σύνορα της Κίνας που επικρίνουν το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) [18]. Σύμφωνα με την ανάλυση από συνεργάτες του Ιδρύματος και του think tank μας, οι τεχνικές του Πεκίνου περιλαμβάνουν τόσο την συνεπιλογή όσο και την χειραγώγηση, και επικεντρώνονται στα ΜΜΕ, στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στην κοινότητα της πολιτικής. Η χώρα επιδιώκει να διεισδύσει σε θεσμούς σε δημοκρατικά κράτη που θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή ή να δημιουργήσουν εμπόδια στα συμφέροντα του ΚΚΚ, δημιουργώντας αντικίνητρα για οποιαδήποτε τέτοια αντίσταση.
Αν και υπάρχουν διαφορές στη μορφή και τον τόνο της κινεζικής και της ρωσικής προσέγγισης, αμφότερες προέρχονται από ένα ιδεολογικό πρότυπο που ευνοεί την κρατική εξουσία έναντι της ατομικής ελευθερίας και είναι θεμελιωδώς εχθρικό έναντι της ελεύθερης έκφρασης, της ανοικτής συζήτησης και της ανεξάρτητης σκέψης.
Οι παρατηρητές δεν πρέπει να εκλαμβάνουν τις προσπάθειες της Μόσχας και του Πεκίνου ως «ήπια ισχύ» (soft power). Είναι πιο σωστά χαρακτηρισμένες ως «οξεία ισχύς» (sharp power).
Οι εξουσιαστικές επιρροές είναι «οξείες», με την έννοια ότι τσιμπούν, διεισδύουν ή διαπερνούν το πολιτικό και πληροφοριακό περιβάλλον στις χώρες που στοχεύουν. Στον αδίστακτο νέο ανταγωνισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ αυταρχικών και δημοκρατικών κρατών, οι τεχνικές οξείας ισχύος των καταπιεστικών καθεστώτων πρέπει να θεωρηθούν ως η αιχμή του ξίφους τους. Αυτά τα καθεστώτα δεν επιδιώκουν απαραιτήτως να «κερδίσουν τις καρδιές και τα μυαλά», κάτι που είναι το κοινό πλαίσιο αναφοράς για τις προσπάθειες ήπιας ισχύος, αλλά σίγουρα επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τα κοινά-στόχους τους, διαστρέφοντας τις πληροφορίες που φτάνουν σε αυτά.
Η οξεία ισχύς δίνει επίσης την δυνατότητα στους αυταρχικούς να κόψουν τον ιστό μιας κοινωνίας, προωθώντας και ενισχύοντας τις υπάρχουσες διαιρέσεις. Η Ρωσία ήταν ιδιαίτερα έμπειρη στην εκμετάλλευση των ρηγμάτων στις δημοκρατίες [19], για παράδειγμα προωθώντας αφηγήσεις στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που αποσκοπούν στην υπονόμευση της υποστήριξης προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και σε αντίθεση με την ωμή επίδραση της σκληρής ισχύος, η οξεία ισχύς συνεπάγεται έναν βαθμό μυστικότητας. Αξιοποιώντας το ανοιχτό πολιτικό και ενημερωτικό περιβάλλον των δημοκρατιών, οι προσπάθειες οξείας ισχύος των αυταρχικών είναι συνήθως δύσκολο να εντοπιστούν, πράγμα που σημαίνει ότι επωφελούνται από ένα χρονικό διάστημα πριν οι στοχευμένες δημοκρατίες διαπιστώσουν ότι υπάρχει πρόβλημα.
Πάνω απ’ όλα, ο όρος «οξεία ισχύς» καταγράφει τον κακόβουλο και επιθετικό χαρακτήρα των αυταρχικών σχεδίων, τα οποία έχουν ελάχιστη ομοιότητα με την καλόπιστη ελκυστικότητα της ήπιας ισχύος. Μέσω της οξείας ισχύος, οι γενικά μη ελκυστικές αξίες των αυταρχικών συστημάτων -που ενθαρρύνουν το μονοπώλιο της εξουσίας, τον έλεγχο από την κορυφή προς τα κάτω, την λογοκρισία και την εξαναγκασμένη ή εξαγορασμένη πίστη- προβάλλονται προς τα έξω, και αυτοί που επηρεάζονται δεν αποτελούν τόσο ακροατήριο όσο θύματα.
Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τότε πρόεδρος της Ρωσίας, πριν από τηλεοπτική συνέντευξη στη Μόσχα, τον Δεκέμβριο του 2009. RIA NOVOSTI / KREMLIN / DMITRY ASTAKHOV / REUTERS
ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ;
Οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων στο Πεκίνο και τη Μόσχα έχουν την πολιτική βούληση να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν τις προσπάθειες επιρροής τους. Συγκριτικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες σημαντικές δημοκρατίες φαίνεται να έχουν αποσυρθεί από τον ανταγωνισμό στον τομέα των ιδεών. Οι δημοκρατίες αργούν να αποτινάξουν τη μακρόχρονη παραδοχή –της μόδας από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000- ότι η αχαλίνωτη ενσωμάτωση με καταπιεστικά καθεστώτα θα τα άλλαζε αναπόφευκτα προς το καλύτερο, χωρίς βλαπτικές συνέπειες για τις ίδιες τις δημοκρατίες. Όμως, καθώς η παγκοσμιοποίηση επιταχύνθηκε και η ενσωμάτωση εμβαθύνθηκε κατά την τελευταία δεκαετία, οι αυταρχικοί επιβίωσαν, και η ικανότητά τους να διεισδύουν στον πολιτικό και ενημερωτικό χώρο των δημοκρατιών έχει γίνει σταδιακά ισχυρότερη [20]. Οι ίδιες οι αυταρχικές πρωτοβουλίες είναι αληθινά παγκόσμιες στο πεδίο εφαρμογής τους, καλύπτοντας τις δημοκρατικές χώρες σε κάθε ήπειρο.
Ο εφησυχασμός των δημοκρατιών σχετικά με την εξέλιξη της κακόβουλης, οξείας ισχύος έχει ενισχυθεί από την εξάρτησή τους από το μοντέλο ήπιας ισχύος. Το εννοιολογικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν φαίνεται πλέον επαρκές για την σύγχρονη κατάσταση. Μέχρις ότου τα δημοκρατικά κράτη εξοικειωθούν με την υποκείμενη φύση της επιρροής των αυταρχικών, θα έχει περικοπεί η ικανότητά τους να κατευθύνουν αποτελεσματικές απαντήσεις στην απειλή αυτή.
Μια σαφέστερη εικόνα της πρόθεσης αυτών των καθεστώτων μπορεί να σταχυολογηθεί από τα δικά τους εγχώρια πολιτικά και ενημερωτικά τοπία. Το Πεκίνο και η Μόσχα [21] έχουν καταπιέσει μεθοδικά τους πραγματικούς αντιφρονούντες, στιγμάτισαν ή φίμωσαν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, κατέκλυσαν τους πολίτες τους με προπαγανδιστικό περιεχόμενο και αλληλεπίδρασαν επιδέξια με ανεξάρτητες φωνές και θεσμούς -όλα προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν μια παραπλανητική εικόνα πλουραλισμού, ανοικτότητας και νεωτερικότητας . Πράγματι, η εκθαμβωτική ποικιλία περιεχομένου που είναι διαθέσιμο στους καταναλωτές βοηθά να συγκαλυφθεί η πραγματικότητα ότι οι υπέρτατες Αρχές των χωρών αυτών δεν ανέχονται καμία διαφωνία. Στην περίπτωση της Κίνας, ένα εξελιγμένο σύστημα διαδικτυακής χειραγώγησης -το οποίο περιλαμβάνει ένα τεράστιο σύστημα πολυεπίπεδης λογοκρισίας και «online ελέγχων περιεχομένου» σε κυβερνητικές υπηρεσίες και ιδιωτικές εταιρείες που αριθμούν εκατομμύρια [22]- έχει σχεδιαστεί για να καταστέλλει και να εξουδετερώνει τον πολιτικό λόγο και την συλλογική δράση, ακόμη και ενώ ενθαρρύνει πολλούς απλούς ανθρώπους να αισθάνονται σαν να μπορούν να εκφράζονται σε μια σειρά από θέματα που τους ενδιαφέρουν.
Είναι με μια παρόμοια προσέγγιση που οι αυταρχικοί καθοδηγητές των τάσεων έχουν βυθιστεί στις ανοιχτές κοινωνίες του δημοκρατικού κόσμου. Για παράδειγμα, ακριβώς όπως το Πεκίνο υποχρέωσε τις εγχώριες εταιρείες του Διαδικτύου και τα πρακτορεία ειδήσεων να αστυνομεύσουν το δικό τους περιεχόμενο, ελπίζει να ποδηγετήσει τους διεθνείς συνομιλητές του στα όρια των επιτρεπόμενων εκφράσεων.
Εκείνοι που ερμηνεύουν αυτές τις προσπάθειες ως έναν τρόπο με τον οποίο η Μόσχα και το Πεκίνο ενισχύουν την ήπια ισχύ των χωρών τους, παραβλέπουν τα σημάδια και κινδυνεύουν να διαιωνίσουν μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας. Σε τελική ανάλυση, αν οι στόχοι των αυταρχικών προσπαθειών είναι να βελτιώσουν την διεθνή τους εικόνα, τότε έχει νόημα το να πρέπει να μην λειτουργήσουν οι περίπλοκες πρωτοβουλίες τους [23], επειδή η Ρωσία [24] και η Κίνα [25] στην ουσία δεν απολαμβάνουν μια βελτιωμένη εικόνα μέσα στις δημοκρατίες. Και ακόμα κι αν το έκαναν, δεν θα υπήρχε προφανής ή άμεση ζημία στα δημοκρατικά κράτη.
Δυστυχώς, τα αυταρχικά καθεστώτα βλέπουν την χρήση μιας τέτοιας ισχύος με εντελώς διαφορετικό τρόπο, έναν τρόπο που δεν μπορεί να διαχωριστεί από τις πολιτικές αξίες με τις οποίες κυβερνούν εγχωρίως. Όπως αναφέρουν τα δοκίμια σε μια επικείμενη έκθεση του International Forum for Democratic Studies του National Endowment for Democracy, οι αυταρχικοί δεν εμπλέκονται σε μια μορφή δημόσιας διπλωματίας όπως την αντιλαμβάνονται οι δημοκρατίες. Αντίθετα, φαίνεται ότι επιδιώκουν πιο κακόβουλους στόχους, συχνά συνδεόμενους με νέες μορφές εξωστρεφούς λογοκρισίας και χειραγώγησης των πληροφοριών.
Η σοβαρή πρόκληση που τίθεται από την αυταρχική οξεία ισχύ απαιτεί μια πολυδιάστατη αντίδραση η οποία περιλαμβάνει την αποκάλυψη των κινεζικών και ρωσικών επιρροών που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στο καμουφλάζ -που συγκαλύπτει κρατικά σχέδια, όπως για παράδειγμα η δουλειά στα εμπορικά μέσα ενημέρωσης ή οι ενώσεις λαϊκής βάσης ή η χρήση τοπικών παραγόντων ως αγωγών για ξένη προπαγάνδα και εργαλεία χειραγώγησης από το εξωτερικό. Επίσης, θα απαιτήσει από τις δημοκρατίες, αφενός να ανοσοποιήσουν τους εαυτούς τους κατά της κακόβουλης αυταρχικής επιρροής που διαβρώνει τους θεσμούς και τα πρότυπα της δημοκρατίας, αφετέρου να υιοθετήσουν μια πολύ πιο δυναμική στάση εξ ονόματος των δικών τους αρχών.
* Ο CHRISTOPHER WALKER είναι αντιπρόεδρος για Μελέτες και Αναλύσεις στο National Endowment for Democracy.
Η JESSICA LUDWIG είναι υπεύθυνη Έρευνας και Διασκέψεων στο Διεθνές Φόρουμ για στο National Endowment for Democracy.
Αυτό το δοκίμιο βασίζεται στην επικείμενη έκθεση From “Soft Power” to “Sharp Power”: Rising Authoritarian Influence in the Democratic World του Διεθνούς Φόρουμ για Μελέτες Δημοκρατίας (International Forum for Democratic Studies).
(Στην 1η φωτογραφία : Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, και ο πρόεδρος της Κίνας, Σι Ζινπίνγκ, στην Μόσχα, τον Ιούλιο του 2017. SERGEI ILNITSKY / POOL / REUTERS)
Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2017-11-16/meaning-sharp-p...
Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/reviews/capsule-review/2004-05-01/soft-po...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2017-09-15/era-authoritari...
[3] https://www.amazon.com/Charm-Offensive-Chinas-Transforming-Republic/dp/0...
[4] https://www.nytimes.com/2017/03/08/world/europe/russias-rt-network-is-it...
[5] http://www.reuters.com/investigates/special-report/china-radio/
[6] https://www.aaup.org/article/confucius-institutes-threaten-academic-freedom
[7] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2016-04-18/russian-po...
[8] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2017-11-14/why-xis-power-g...
[9] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2015-06-16/china-s-soft-po...
[10] http://english.hanban.org/article/2016-04/15/content_638385.htm
[11] https://www.nas.org/images/documents/confucius_institutes/NAS_confuciusI...
[12] https://www.journalofdemocracy.org/sites/default/files/Shevtsova-26-2.pdf
[13] http://archives.cjr.org/feature/what_is_russia_today.php
[14] http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/04/24/AR201004...
[15] https://www.theguardian.com/media/2014/dec/21/bbc-world-service-informat...
[16] https://www.csis.org/analysis/kremlin-playbook
[17] https://www.foreignaffairs.com/regions/united-states
[18] http://www.cima.ned.org/wp-content/uploads/2015/02/CIMA-China_Sarah%20Co...
[19] http://www.smh.com.au/world/as-facebook-disclosure-shows-russian-influen...
[20] https://www.the-american-interest.com/2016/03/28/authoritarianism-goes-g...
[21] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2015-12-14/how-china-sees-...
[22] https://www.reuters.com/article/china-congress-censorship/tea-and-tianan...
[23] https://www.cfr.org/backgrounder/chinas-big-bet-soft-power
[24] http://www.pewglobal.org/2017/08/16/publics-worldwide-unfavorable-toward...
[25] http://www.pewglobal.org/database/indicator/24/
