Παροιμίες. Εγχώριες και άλλες
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.liberal.gr)
Μια παλιά κινεζική παροιμία λέει ότι αν μετά τα 50 ξυπνήσεις ένα πρωί και τίποτα δεν πονάει πάει να πει ότι πέθανες την νύχτα και δεν το πήρες είδηση. Την θυμάμαι κάθε πρωί γύρω στις 8.30 όταν σηκώνομαι και με πόνους σε κάθε μέρα και ένα διαφορετικό σημείο καβαλάω την μηχανή για να πάω να παίξω τένις.
Από την άλλη δεν θα άλλαζα το πρωινό τένις για τίποτα στον κόσμο. Έχοντας παίξει, κερδίσει ή χάσει αδιάφορο, αλλά από θέμα αρχής πλακωθεί σε κάποια τυχαία τετράδα με τα άλλα παιδάκια της ηλικίας μου στο club έχω χαλαρώσει για την υπόλοιπη μέρα.
Η κινεζική παροιμία κολλάει στο ότι μετά τα 50 αν θέλεις να κάνεις σπορ πρέπει να αντέχεις στον πόνο. Και δεν υπάρχουν και πολλά σπορ που να μπορείς να ασχοληθείς. Ένα είναι το τρέξιμο. Το τρέξιμο απευθύνεται στους ασκητές των σπορ. Στους αγίους Αντώνιους του αθλητισμού, που κλεισμένοι στο μυαλό τους αναζητούν την αλήθεια τιμωρώντας το σώμα τους. Το χειρότερο φυσικά είναι στον διάδρομο. Δεν είναι σύμπτωση ότι στις αναμορφωτικές φυλακές της βικτοριανής εποχής μια από τις σκληρές τιμωρίες ήταν το περπάτημα σε treadmill όπως τα hamsters. Υπάρχει φυσικά και το κολύμπι στην πισίνα. Και μόνο ότι οι αφισιοναντος πριν ξεκινήσουν την προπόνηση λένε «πάω να μετρήσω πλακάκια» λέει κάτι για την ποικιλία των εικόνων που χαρίζει η κολύμβηση.
Για ποδόσφαιρο, μπάσκετ και τα σχετικά μετά τα 50 καλύτερα να μην κάνουμε κουβέντα. Αν όπως λένε οι καθολικοί κάθε φορά που ένα παιδάκι βλαστημάει ένας άγγελος κλαίει, κάθε φορά που μια ομάδα πάνω από τα 50 μπαίνει για να παίξει 5χ5 ένας ορθοπεδικός κλαίει από χαρά. Τι απομένει λοιπόν για σπορ της β-γ ηλικίας που να έχει ενδιαφέρον αν αφαιρεθεί το τάβλι και το μαμούθ με το μικρότερο στο χέρι μπαλαντέρ; Το μπόουλινγκ που είναι αμαρτία όμως να είσαι κλεισμένος με τον καιρό που έχουμε στην Ελλάδα, το τένις που τα λέγαμε και το γκολφ. Που είμαι καλεσμένος από την Turkish airlines για να παρακολουθήσω έναν αγώνα του European pga tour και να χτυπήσω και κάποια μπάλα πέντε μέρες στην Αττάλεια. Εντυπώσεις στα επόμενα κείμενα.
Υ. Γ. Μην μπορώντας να βρω τους τόνους στο εξωτερικό πληκτρολόγιο του tablet κοντά στην κινεζική να προστεθεί και μια ελληνική παροιμία. Όπως λέγανε και οι παλιοί μας δάσκαλοι, δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν πηδιέται.
