Όταν οι κακοί κλέβουν την παράσταση
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
O Ιλάι Γουάλας, που πέθανε την περασμένη Τρίτη σε ηλικία 98 ετών, ήταν ο πρώτος κακός του κινηματογράφου που αγάπησα, ως Καλβέρα στο «Και οι 7 ήταν υπέροχοι».
Είναι ο ληστής που τρομοκρατεί το μεξικάνικο χωριό. Είναι και ο λόγος που φωνάζουν τον Γιουλ Μπρίνερ με τους άλλους 6, τους οποίους κάποια στιγμή ο Καλβέρα αιχμαλωτίζει και τους προτείνει να πάρουν άλογα και τροφή και να τον αφήσουν να συνεχίσει να εκβιάζει τους χωριάτες. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο Γιουλ Μπρίνερ και οι 6 δεν καταλαβαίνουν από τέτοια, επιστρέφουν στο χωριό και με τον Καλβέρα και τη συμμορία του γίνεται το έλα να δεις. Στην ηλικία των 12 ετών που πρωτοείδα την ταινία ήταν λογικό να ταυτιστώ με τον Γιουλ Μπρίνερ ή ένα από τα 6 παλικάρια. Επειδή όμως είχα φίλο τον Δημήτρη Διακογιάννη, που έκανε τον Καλβέρα καλύτερα από τον Γουάλας, ήταν αυτός ο χαρακτήρας που μου έμεινε. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ!
Κάθε καλή ταινία χρειάζεται έναν καλό κακό. Ολοι θυμούνται τον Δήμο Σταρένιο να λέει: «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σαν φίλοι ήρθανε», αλλά αμφιβάλλω αν κανένας θυμάται ότι ο παπάς απαντάει: «Πες στους φίλους σου ότι πολλές φορές την κάψαμε την Κρήτη». Αμφιβάλλω αν κανένας θυμάται ποιος είναι ο παπάς. Ο Σταρένιος κλέβει την παράσταση σαν κακός.
Οπως την κλέβει και ο Σπύρος Καλογήρου στη «Στεφανία». Τι κι αν τρέχει η Λάσκαρη, τι και αν δείχνει μπούτι όταν την πετάει στο χορτάρι, τον Καλογήρου θυμόμαστε να φωνάζει: «Στεφανία, στάσου» και τη Ζωίτσα να κάνει γκλου-γκλου όπως την καρυδώνει.
Ο κακός ξέρει να φλερτάρει. Και σέβεται τις ιδιαιτερότητες. Το γεγονός ότι η Ελλη Φωτίου είναι μουγκή σταματάει τον Ανέστη Βλάχο στον «Φόβο» από το να προσπαθήσει να τη βιάσει στον στάβλο; Εμείς, οι φίλοι του Ανέστη, ποτέ δεν είχαμε αμφιβολία. Οπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν η λογοκρισία το ’60 ήταν πιο ανεκτική, θα βίαζε και την αγελάδα.
Κακοί υπάρχουν σε όλες τις χώρες και για όλα τα γούστα. Συνήθως η φάτσα τους είναι τυποποιημένη. Στα γουέστερν ο κακός είναι μεσήλικας γαιοκτήμονας που πάει να φάει το κτήμα της χήρας ή Μεξικανός ληστής με μουστάκι που όταν πίνει κρασί το μισό χύνεται στο σαγόνι του. Στα γκανγκστερικά φιλμ νουάρ είναι ένας τύπος που γελάει στραβά σαν να έχει πάθει ψύξη. Στα πολεμικά είναι αξιωματικός των SS που μιλάει αμερικάνικα με γερμανική προφορά. Στις ταινίες του Bollywood είναι χοντρός με τσιγκελωτό μουστάκι και κυνηγάει την ορφανή που τραγουδάει. Στις ιταλικές ταινίες της Τσινετσιτά είναι ο τυπάς με το μυτερό μούσι που κάθεται πίσω από τον αυτοκράτορα που τρώει τα σταφύλια στο όργιο. Στις βιντεοταινίες του ’80 με τον Πετρόχειλο είναι ο τυπάς με την εντούρο που κάνει παπαριές στην γκόμενα στην ντισκοτέκ. Εμείς, οι φίλοι των κακών, τους γνωρίζουμε στο πρώτο λεπτό που θα εμφανιστούν. Ξέρουμε ότι με αυτά που κάνουν στο τέλος θα την πατήσουν, αλλά και ότι για εμάς και γι’ αυτούς αξίζει τον κόπο.
