Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Οδηγώντας τις προάλλες σε έναν εθνικό δρόμο αλλά και σε μια πανέμορφη τουριστική περιοχή της πατρίδας μας εντυπωσιάσθηκα από τα ατέλειωτα πεταμένα σκουπίδια.
Σε κάθε στάση στάθμευσης στον αυτοκινητόδρομο αντίκρυζες μπουκάλια, χαρτιά, πακέτα τσιγάρων. Υστερα από κάθε σταθμό διοδίων το ίδιο. Σε απομακρυσμένα ρέματα σόκαραν τα σκουριασμένα ψυγεία και τα μπάζα. Και μετά αναρωτιέσαι, τι να φταίει για όλα αυτά. Να φταίνε άραγε οι «βρωμοξένοι» που μας χάλασαν τη χώρα; Να φταίει το κράτος που δεν μαζεύει αυτά που εμείς πετάμε; ΄Η μήπως είναι έργο κάποιας ξένης δύναμης για να δυσφημήσει τον λαό μας και να διώξει τους τουρίστες; Μπα, φοβάμαι πως αυτή η απολίτιστη συμπεριφορά είναι δικό μας έργο και αποκλειστικό δημιούργημα. Και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς με τους εαυτούς μας δεν υπάρχει ουδεμία δικαιολογία για τον τρόπο με τον οποίο προσβάλουμε και καταστρέφουμε τη μοναδική μας κληρονομιά. Είμαι, άλλωστε, σίγουρος πως ο ίδιος τύπος νεοέλληνα, ή μάλλον ελληναρά, που πετάει το άδειο πακέτο τσιγάρων από το παράθυρο του αυτοκινήτου του αυτοσυγχαίρεται λίγο μετά για το «πόσο μαγική είναι η χώρα» και πως «τη ζηλεύουν όλοι»…
Βελτιωνόμαστε, δεν λέω. Τα νέα παιδιά ξέρουν τι θα πει ανακύκλωση και σέβονται το περιβάλλον.
Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει επίσης πως ο Ελληνας σέβεται τους κανόνες και τους νόμους εκεί που εφαρμόζονται. Είναι εντυπωσιακό το πώς, για παράδειγμα, σέβεται ακόμη το μετρό και το κρατάει καθαρό ή το πώς δεν διανοείται καν να καπνίσει στο αεροδρόμιο της Αθήνας.
Εχουμε όμως ακόμη μέσα μας τον ελληναρά, που θέλει να ασελγεί ποικιλοτρόπως πάνω στην πατρίδα του και να το παίζει πατριώτης. Εχει φτιάξει ένα μύθο στο μυαλό του και δικαιολογεί κάθε παρανομία και χυδαιότητα στο όνομα μιας άναρχης δήθεν ανεξαρτησίας.
Το χειρότερο, όμως, είδος είναι αυτό του ελληναρά-πολιτικού που μας έφτασε έως εδώ. Πρόκειται για τους τύπους οι οποίοι χάιδευαν τα χειρότερα ένστικτα του κλασικού ελληναρά και δικαιολογούσαν κάθε συμπεριφορά του. Αν έβλεπαν κάποιον να ρίχνει μπάζα στο ρέμα έλεγαν «έλα μωρέ άσε τον ανθρωπάκο να κάνει τη δουλειά του, έτσι είναι οι Ελληνες». Επρόκειτο για τον τέλειο συμβιβασμό.
Ο ηγέτης δεν χρειαζόταν να γίνει δυσάρεστος και να επιβάλει τον νόμο ή να πείσει για κάποιο όραμα και ο ελληναράς-ψηφοφόρος μπορούσε να συνεχίσει χωρίς συνέπειες τις αγαπημένες του συνήθειες.
