Ληξιπρόθεσμες ποινές και ισόβια δάνεια
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr/)
Επειδή η προηγούμενη εβδομάδα μόνο έλλειψη ειδήσεων δεν είχε, να μερικές σκέψεις γύρω από τις υποθέσεις που απασχόλησαν την κοινή γνώμη, είτε πρόκειται για την ελευθερία του λόγου ενός βουλευτή, όπως στην περίπτωση του Τατσόπουλου, είτε για τα δάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, είτε για την εξαφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού.
Για τα δάνεια του Τ.Τ. να πω κάτι βασικό: οι τράπεζες υπάρχουν για να δανείζουν. Αντίθετα δηλαδή με αυτό που πιστεύει ο Στρατούλης, οι τράπεζες δεν υπάρχουν για να παίρνουν τις καταθέσεις και να τις βάζουν κάτω από ένα πολύ μεγάλο στρώμα, αλλά για να τις δανείζουν σε επιχειρηματίες με μεγαλύτερο τόκο από τις καταθέσεις. Μόνο που πρέπει να τις δανείζουν για συγκεκριμένους λόγους και με εγγυήσεις. Στην περίπτωση του Τ.Τ., του οποίου η διοίκηση είχε διοριστεί από την κυβέρνηση, δεν γινόταν ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο. Επειδή όμως υπάρχει και το αντεπιχείρημα ότι τα δάνεια καλύπτονταν, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Κοντομηνά, που είπε ότι καλύπτονται από την προσωπική του περιουσία, το κράτος μπορεί να λύσει το θέμα απλά: να ζητήσει τα λεφτά να επιστραφούν είτε σε ρευστό, είτε σε ακίνητα που να υπερκαλύπτουν σε σημερινές τιμές το δάνειο και ας υποσχεθεί τη μέγιστη επιείκεια. Διαφορετικά, ας κοιτάξει να πέσουν οι μέγιστες δυνατές ποινές.
Πόσο μεγάλες; Εδώ μπλέκομαι. Γιατί αν ο Χριστόδουλος Ξηρός έφαγε έξι φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξης για πέντε δολοφονίες και έχει πάρει επτά άδειες το τελευταίο 17μηνο, πόσο πρέπει να φάει κάποιος που πήρε δάνειο από το Τ.Τ. και δεν το έχει επιστρέψει; Ας πούμε ενάμιση μήνα; Γιατί μπορεί το μυαλό του κόσμου να έχει γίνει νιανιά με απίθανους συνειρμούς, του τύπου «δηλαδή ασχολείστε με την απόδραση του Ξηρού όταν τέτοια μέρα πριν από 23 χρόνια ο Καλαμπόκας είχε σκοτώσει τον Τεμπονέρα;», αλλά κάποια λογική υπάρχει ακόμα.
Αυτή μάλιστα λέει ότι δεν μπορείς να αρνείσαι το προφανές, το οποίο δεν είναι ότι οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ένα 38άρι και καθάριζαν αντιπάλους, αλλά ότι δεν ήταν ακριβώς και μεγάλοι εχθροί της 17Ν - σε σημείο μάλιστα που πέντε από αυτούς πήγαν στο δικαστήριο ως μάρτυρες υπεράσπισης στελεχών της. Και επειδή στα δικαστήρια κρατιούνται πρακτικά, το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ είπε ένα «δεν έχουμε να δώσουμε εξηγήσεις σε εκείνους που θέλουν να μας γυρίσουν σε εποχές σκοταδισμού και εμφυλίου». Κάτι δηλαδή σαν το «η σιωπή μου προς απάντησή σου» που λέγαμε όταν ήμαστε πιτσιρίκια και δεν είχαμε να πούμε κάτι καλύτερο.
Με πέντε μάρτυρες σε δίκες, η φράση του Τατσόπουλου για την ύπαρξη εντός του ΣΥΡΙΖΑ «περιθωριακών απόψεων ανθρώπων που μπορεί να συμφωνούν με τις ιδέες -και όχι με τις πράξεις- των τρομοκρατών» μάλλον διακριτική ήταν. Προφανώς θα έπρεπε να είχε πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα μπροστάρης στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ιδιαίτερα μετά το 26,9% στις εκλογές του ’12.
Η διαφορά
Τα έξι φορές ισόβια του Ξηρού που κατέληξαν σε νόμιμη απόδραση, αφού περί αυτού πρόκειται, φέρνουν στην επικαιρότητα το θέμα των ποινών στην Ελλάδα, τη διαφορά ανάμεσα στο θεωρητικό και το πραγματικό ύψος της ποινής αλλά και τον θεσμό της εξαγοράς.
Νοοτροπία
Η εξαγορά είναι η απόλυτη παραδοχή ότι ζούμε σε μια κοινωνία που το δίκαιο αγοράζεται. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που μπορεί να εξαγοραστεί ποινή μέχρι και πέντε ετών καλλιεργείται μια νοοτροπία «με τα λεφτά μου... και την κυρά μου».
Ολοι ίσοι
Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να ισχύσει το αξίωμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Αν το δικαστήριο νομίζει ότι τα ισόβια είναι βαριά, ας μην τα βάζει, αλλά η επιβολή ποινών που άλλο λένε και άλλο σημαίνουν κλονίζει την πίστη στη Δικαιοσύνη. Οσο για τις ποινές, όσες είναι πάνω από δύο χρόνια δεν πρέπει να εξαγοράζονται. Το «όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο» δεν κάνει αυτούς που έχουν περισσότερα περισσότερο ίσους.
