Από την καταστροφή στη δημιουργική ανάταση
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε από κάπου να πιαστούμε προκειμένου να αντλήσουμε αισιοδοξία. Η χθεσινή εκδήλωση της «Κ» για την έκδοση του Κωνσταντίνου Δοξιάδη «Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» ήταν μια καλή αφορμή για να νιώσουμε κάποια μετρημένη αισιοδοξία.
Δεν είναι λίγος ο δρόμος που διένυσε αυτός ο τόπος από τα ερείπια του 1944 έως ακόμη και σήμερα. Η γενιά των παππούδων και των πατεράδων μας ξανάκτισε τη χώρα από το μηδέν και την έβαλε σε μια τροχιά ανάπτυξης χωρίς προηγούμενο. Ξέρω ότι μας αρέσει να μοιρολογούμε και να φωτίζουμε πάντοτε τις αρνητικές πτυχές της Ιστορίας μας. Καταφέραμε πολλά σαν χώρα όμως και ακόμη βρισκόμαστε σε ένα επίπεδο διαβίωσης που είναι ζηλευτό από το 80% των υπόλοιπων κρατών της υφηλίου. Δεν ξεχνούμε και δεν παραγράφουμε τον διχασμό του Εμφυλίου ούτε και τα όσα υπέστησαν οι ηττημένοι στη συνέχεια. Κάθε άλλο. Η Ελλάδα βρήκε, άλλωστε, μια ισορροπία στα θέματα δημοκρατίας και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα τελευταία 40 χρόνια.
Δικαιούμεθα, όμως, να είμαστε αισιόδοξοι γιατί αυτός ο τόπος έχει περάσει μεγάλες καταστροφές, αλλά αναγεννήθηκε μέσα από τις στάκτες πολλές φορές. Σήμερα μας λείπει το καθαρό όραμα, όπως ήταν αυτό της ανοικοδόμησης της χώρας. Μας λείπουν επίσης οι επαγγελματίες κάθε είδους που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της υλοποίησης ενός οράματος ανασυγκρότησης. Οχι ότι δεν υπάρχουν ανάμεσά μας. Τους τρώει όμως το σύστημα που μπλέκει κόμματα, συνδικαλιστές και συμφέροντα με τη διακυβέρνηση σε κρίσιμους τομείς, τα πανεπιστήμια, παντού.
Σήμερα είμαστε χαμένοι σαν κοινωνία. Επικρατούν οι άναρθρες κραυγές, η διάθεση ρεβανσισμού, η καταστροφική προσήλωση στην καθημερινή διαχείριση ενός διαλυμένου κράτους. Τρώμε τις σάρκες μας, δοκιμάζουμε τους θεσμούς μας και δεν έχουμε πυξίδα. Φλερτάρουμε συνεχώς με μια καταστροφή αλλά και μια εμφύλια σύρραξη, σαν κι αυτές που μας διέλυσαν στο παρελθόν. Θα τα αποφύγουμε όλα αυτά; Ισως ναι, ίσως όχι. Το βέβαιο είναι πάντως πως οι χώρες δεν πεθαίνουν και πως η ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα καταστροφών και αυτοκαταστροφών τις οποίες ακολούθησαν περίοδοι αναγέννησης και άνθησης του έθνους.
