Εξωτερικό: Ευχή και κατάρα
Αντώνης Καρπετόπουλος
(Πηγή : http://www.sport24.gr)
Διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον τις στήλες που αναφέρουν κάθε Δευτέρα τι έκαναν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο εξωτερικό: μια πολύ καλή τέτοια έχει και το Sport24. Το κοινό που έχουν οι στήλες αυτές είναι ότι αναφέρονται στα κατορθώματα των ελλήνων ποδοσφαιριστών αρκετά κολακευτικά, κάθε φορά που αυτοί κάνουν κάτι και ξεχωρίζουν. Το αστείο είναι ότι αυτές οι αναφορές γίνονται μετά λόγος για σχόλια, διαφωνίες, καυγαδάκια και αντιπαραθέσεις πολλών οπαδών που βλέπουν στην επιτυχία ή στην αποτυχία κάποιου έλληνα παίκτη λόγους προσωπικής δικαίωσης
Τελευταίο παράδειγμα η περίπτωση του καλού Λουκά Βύντρα που σκόραρε εναντίον της Μπαρτσελόνα με τη φανέλα της Λεβάντε στο πρωτάθλημα την περασμένη Κυριακή και ήταν αρνητικός πρωταγωνιστής της Λεβάντε πάλι κόντρα στους Καταλανούς την Τετάρτη το βράδυ, όταν και άθελά του προκάλεσε το αυτογκόλ της ισοφάρισης της ομάδας του Μέσι. Μέσα σε τέσσερις μέρες ο Βίντρα έγινε από «γίγαντας που αποδεικνύει στα ξένα πόσο αδικήθηκε», ο «γνωστός άχρηστος από τον οποίο γλύτωσε ο Παναθηναϊκός» - έβαλα τις κρίσεις εντός εισαγωγικών γιατί δεν είναι δικές μου. Από τη στιγμή που κατά κανόνα αντιμετωπίζονται τα πάντα με υπερβολή δεν θα ήταν φυσιολογικό ν αντιμετωπίζαμε τους έλληνες του εξωτερικού με ψυχραιμία.
Τα πάνε καλά οι παίκτες μας στο εξωτερικό; Παρακολουθώντας τι κάνουν οι περισσότεροι, χωρίς να με εντυπωσιάζει ένα τους γκολ και χωρίς να με απογοητεύει μια κακή τους εμφάνιση, λέω ότι κάνουν καριέρες κυρίως όσοι παίζουν στις θέσεις της άμυνας: είναι πάντα ευκολότερο να διακριθείς όταν το παιγνίδι σου έχει στοιχεία δύναμης ή και εκρηκτικότητας, παρά όταν αυτό βασίζεται στην τεχνική.
Οι αμυντικοί μας τα πάνε καλούτσικα ...
...χωρίς να σκίζουν κιόλας. Ο Παπασταθόπουλος βρήκε χώρο στην ενδεκάδα της Ντόρτμουντ όταν τραυματίστηκαν οι δυο βασικοί: δεν έχει πάει άσχημα, αλλά δύσκολα θα έβγαζε από την ενδεκάδα τον Χούμελς ή τον Σούμποτιτς. Ο Τοροσίδης είναι ένα πασπαρτού στη Ρόμα, που δεν βρήκε ομάδα να τον πουλήσει: ο Γκαρσία τον χρησιμοποιεί πότε στα δεξιά και πότε στ αριστερά και οι Ιταλοί επισημαίνουν τις μεγάλες μεταπτώσεις στα παιγνίδια του. Ο Μόρας παίζει στη Βερόνα με όπλο τη μεγάλη του πείρα: θεωρείται ένας καλός επαγγελματίας. Ο Βύντρα (κυρίως), αλλά και ο Καράμπελας, έχουν κάνει καλούτσικες εμφανίσεις στη Λεβάντε, στην οποία δεν υπάρχει πίεση. Ο Καραγκούνης σκίζεται και οι οπαδοί της Φούλαμ του το αναγνωρίζουν, αλλά τα χρόνια περνάνε για όλους. Εκτίμηση συνοδεύει και τον Γκαλίτσιο, τον Παπαστεριανό, τον Μαλεζά και τον Μαρίνο, που άργησε, αλλά πήρε τις ευκαιρίες του. Φυσικά αυτός που προσπαθεί να επιστρέψει στην εξαιρετική κατάσταση που είχε φτάσει πριν τραυματιστεί είναι ο Κυριάκος Παπαδόπουλος: η Σάλκε κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει, αφού τον κοστολογούσε πάνω από 15 εκατ ευρώ, πριν τραυματιστεί.
Όσοι πρέπει να κάνουν πιο δημιουργικά
...πράγματα δυσκολεύονται. Ο Χριστοδουλόπουλος δεν έγινε ποτέ βασικός στη Μπολόνια. Ο Ταχτσίδης βρήκε στην Πεσκάρα ένα προπονητή που τον πίστευε, το Ζντένεκ Ζέμαν, που τον πήρε στη Ρόμα και τον χρησιμοποιούσε στη θέση του Ντε Ρόσι, ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Όταν έφυγε ο Ζέμαν, ο Ταχτσίδης δεν στέριωσε: δόθηκε στην Κατάνια και τώρα προσπαθεί να κάνει μια καινούργια αρχή στην Τορίνο. Καλά τα πάει ο Κονέ στη Μπολόνια, όμως κάνει διάφορες τρέλες κατά καιρούς (κάρτες, αποβολές, διαμαρτυρίες…) και εξαιτίας αυτών οι Ιταλοί δημοσιογράφοι γράφουν ότι σπαταλάει το ταλέντο του. Ο Γκέκας κάνει τα τελευταία χρόνια περάσματα από ομάδες που ψάχνουν ένα έμπειρο φορ που να έχει χαμηλό σχετικά συμβόλαιο. Εχει αποκτήσει την κακή συνήθεια να μην κάνει καλοκαιρινή προετοιμασία, βρίσκει ομάδες αργά, παίζει συνήθως καλύτερα στο β γύρο.
Σιγά σιγά προσαρμόζεται στη Τζένοα κι ο Φετφατζίδης. Του κάνουν καψώνια για να τον βοηθήσουν να στρώσει χαρακτήρα, τον χρησιμοποιούν είτε σαν έξω αριστερά είτε σαν δεύτερο κυνηγό, τον συγκρίνουν (λανθασμένα…) με το Μίκολι που ήταν γκολτζής – κι αν ακούει τους προπονητές του θα μάθει πολλά. Περίεργη είναι κι η χρονιά του Γιώργο Σαμαρά. Έπαιξε καλύτερα στο Τσάμπιονς λιγκ από το πρωτάθλημα Σκοτίας, η Σέλτικ του έκανε πρόταση για ανανέωση με κάπως μειωμένες αποδοχές, ο ίδιος ψάχνεται για ομάδα: έχει καλό όνομα, αλλά δεν έχει τις προτάσεις που θέλει, και δεν αποκλείω ν ακουστεί κάποια στιγμή το όνομά του για τον Ολυμπιακό ή τον ΠΑΟΚ, αφού μαθαίνω ότι συζητάει για πρώτη φορά και την πιθανότητα επιστροφής του στην Ελλάδα.
Οι υπόλοιποι έλληνες παίκτες παίζουν σποραδικά, είτε γιατί διάλεξαν ομάδες που τους ήθελαν για αναπληρωματικούς (Καρνέζης, Γκέντζογλου, Καπετάνος, Οικονόμου είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις ), είτε γιατί βρέθηκαν σε ομάδες των οποίων οι προπονητές δεν τους πολυπιστεύουν: δυστυχώς αυτό ισχύει και για κάποιους ταλαντούχους μικρούς, όπως π.χ ο Κώστας Σταφυλλίδης, ο Χάρης Μαυρίας, ο Απόστολος Βέλιος, ο Γιάννης Γιαννιώτας. Απολαμβάνουν την εμπειρία του εξωτερικού (λένε), αλλά παίζουν πολύ λίγο. Και ποδοσφαιριστής που δεν παίζει δεν βελτιώνεται.
Και ναι και όχι
Έγιναν καλύτεροι οι έλληνες παίκτες που πήγαν στο εξωτερικό; Κάποιοι ναι – κυρίως όσοι έφυγαν μικροί και είχαν όρεξη να μάθουν, αλλά μην νομίζετε ότι κι αυτό είναι κανόνας: για κάθε Παπασταθόπουλο, Σαμαρά και Παπαδόπουλο υπάρχουν πολλοί άλλοι. Ο Φορτούνης βελτιώθηκε πολύ λίγο, ο Νίνης, όταν του έλεγε ο Ντοναντόνι να μάθει να παίζει αμυντικό χαφ έλεγε ότι είναι «δεκάρι», οι Βέλγοι πήραν το Φουρλάνο και τον Βαλεντίνο Βλάχο, μόνο γιατί δεν είχαν μεγάλα συμβόλαια κι ασχολήθηκαν μαζί τους ελάχιστα, ενώ ο Ποτουρίδης και ο Κατίδης στη Β Εθνική της Ιταλίας απλά σκληραγωγούνται.
Όσοι έφυγαν μεγάλοι εξακολουθούν να κουβαλάνε αρετές και ελαττώματα που γνωρίζουμε. Ο Τοροσίδης έχει πάντα το κουσούρι να μην έχει μέσο όρο: ή εντυπωσιάζεσαι ή απορείς. Ο Βίντρα κουβαλάει την κατάρα της απροσδόκητης γκάφας, κατά τα άλλα είναι σπουδαίος αθλητής και δυνατό παιδί. Ο Μόρας ήταν και παραμένει ένας στρωτός παίκτης κι ο Γκέκας ένας καλός φορ περιοχής που μεγαλώνει και χάνει σε έκρηξη. Ο Καραγκούνης θα ήθελε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φύγει για το εξωτερικό στα 21 του. Αν το είχε κάνει θα έπαιζε πιο ομαδικά ίσως, αλλά δεν θα ήταν ο «τυπάρας» που, μετά καλά του και τα στραβά του, ξέρουμε. Μπορεί να βελτιωθεί στην Τσβόλε ένας άλλος Καραγκούνης, ο Θανάσης: έχω περιέργεια να δω πόσο.
Οι παίκτες μετά τα 25 δύσκολα αλλάζουν. Μπορεί εύκολα να γίνουν χειρότεροι, δύσκολα, όμως, γίνονται καλύτεροι. Όποιοι βλέπουν παίκτες που πήγαν έξω και δικαιώθηκαν και κλείσανε στόματα κτλ, βλέπουν οράματα…
