Η Ευρωπαϊκή Ενωση και η εσωτερική διαμάχη
Του Κώστα Ιορδανίδη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Με την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως η Ελλάς εισήλθε σε προεκλογική αντιπαράθεση οξύτατης μορφής, με διακύβευμα την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από τη Ζώνη του Ευρώ –όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση– και με τον ΣΥΡΙΖΑ να κλιμακώνει τη σύγκρουση και να απέχει από την εναρκτήρια τελετή.
Είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς ήθελε προφανώς να αποδείξει ότι η άσκηση της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα αποτελεί απόδειξη ότι η χώρα έχει αμετάκλητα διασωθεί. Αλλά εδώ και χρόνια οι προεδρίες της Ε.Ε. έχουν σαφώς διαχειριστική υφή και ασφαλώς στερούνται μεταφυσικού περιεχομένου μιας οποιασδήποτε μορφής.
Η ημερησία διάταξη έχει καθορισθεί από καιρό, έχει αποτελέσει αντικείμενο ενδελεχούς γραφειοκρατικής επεξεργασίας και ασφαλώς στερείται της διαστάσεως, την οποία προσδίδουν τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που όφειλε να γνωρίζει ή εσκεμμένως αγνοεί ότι καμία χώρα που συντονίζει για ένα εξάμηνο την ευρωπαϊκή πολιτική δεν έχει δυνατότητα αυτοσχεδιασμών.
Πρόκειται εν ολίγοις για μία διαμάχη που ανταποκρίνεται σε μία εικονική πραγματικότητα, δίχως καμία σχέση με την παγίως ακολουθούμενη διαδικασία στο πλαίσιο της Κοινότητος. Εάν οι εταίροι μας παρακολουθούν την εσωτερική αντιπαράθεση τότε αβιάστως καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ελλάς κινείται απλούστατα στον χώρο του ονειρικού.
Η ελληνική προεδρία θα είναι επιτυχής, διότι στρατιές γραφειοκρατών εργάσθηκαν για τον σκοπό αυτό, πρωτίστως για την τραπεζική ενοποίηση. Αλλά η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθούν να αιματοκυλίονται, διχάζοντας την κοινωνία και αποσταθεροποιώντας την πολιτική τάξη της χώρας.
Πολλές ήταν οι αυταπάτες που καλλιέργησε η πολιτική μας ηγεσία στη διάρκεια των ετών, πέρα από την ολέθρια αντίληψη της αενάου δάνειας ευημερίας, που οδήγησε την χώρα στην οικονομική καταστροφή. Η ιδέα ότι η Ελλάς θα έλυνε το πρόβλημα ασφαλείας που έχει με την Τουρκία διά της δημιουργίας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Πολιτικής κατέπεσε διότι το όλο εγχείρημα έμεινε στα χαρτιά. Η άποψη ότι η προοπτική εντάξεως θα οδηγούσε την Τουρκία σε αλλαγή της πολιτικής της έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου διαψεύσθηκε οικτρώς. Εάν η ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αμβλύνθηκε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός Εξωτερικών ανέστρεψε πλήρως την ολέθρια πολιτική του πατέρα του.
Η μείζων επιτυχία της ελληνικής πολιτικής –πέραν φυσικά της ενσωμάτωσης της χώρας στην ΕΟΚ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή– ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Και αυτό οφείλεται στον Γιάννο Κρανιδιώτη, στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, στην πλήρη υιοθέτηση του εγχειρήματος από τον κ. Κώστα Σημίτη και στην έκθυμο στήριξη που παρέσχε η Νέα Δημοκρατία. Οι Τούρκοι απλώς δεν αντελήφθησαν ότι όταν αρχίσει μία διαδικασία στην Κοινότητα και όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις το αποτέλεσμα είναι αναπότρεπτο.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πιστεύει ότι εάν τελικώς κατακτήσει την εξουσία θα ηγηθεί επαναστάσεως του Νότου για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη. Εχουμε όλοι το δικαίωμα στο όνειρο. Δεν είναι ο μόνος άλλωστε. Το βέβαιο είναι ότι η αντιπαράθεση της κυβερνήσεως με τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς υπονομεύει την πίστη των Ελλήνων στην ευρωπαϊκή ιδέα, που έχει κλονισθεί ίσως ανεπανόρθωτα.
