Οι δημοσιογράφοι είναι αθώοι;
Του Σταύρου Θεοδωράκη
(Πηγή : http://www.protagon.gr)Τα πήρε λοιπόν ο Στρατηγός, τα πήρε και ο Ναύαρχος, τα πήρε ο «γραμματέας», τα πήραν οι «μεσάζοντες». Εκείνο που μένει να μάθουμε είναι πόσα πήρε ο ίδιος ο υπουργός. «Αυτός» αλλά και ο «προηγούμενος» και ο «επόμενος».
Γιατί μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ρίξαμε δίκτυα στον υπόνομο με τις πολεμικές δαπάνες, πιάσαμε τυχαία ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα και αυτό ήταν το μόνο που είχε πάνω του... μίζες. Τα άλλα εξοπλιστικά προγράμματα, των άλλων εταιρειών και των άλλων κυβερνήσεων, δεν είχαν μίζες; Και οι υπουργοί Αμύνης ήταν μονοφαγάδες; Δεν δίνανε στους συναδέλφους τους (που συνυπέγραφαν), ούτε στα κόμματά τους;
Αλλά ας μην παρασυρθώ πάλι στην ίδια κουβέντα γιατί σήμερα θέλω να μιλήσουμε για τους «αθώους» της δημοσιογραφίας. Αυτούς που με γουρλωμένα μάτια ανακάλυψαν ότι «ακόμη και στρατιωτικοί λαδώθηκαν». «Μίζες εκατομμυρίων με προκάλυμμα την άμυνα της χώρας». «Ο λαός πλήρωνε για όπλα και αυτοί τα έκαναν καταθέσεις στη Σιγκαπούρη και τα νησιά Κέιμαν». Ωραία όλα αυτά, οι δημοσιογράφοι όμως δεν έχουν ευθύνη για αυτή την «απάτη εις βάρος του λαού»; Και δεν αναφέρομαι στους 5-10 που λαδωνόντουσαν για να παρουσιάζουν τα προτερήματα των οπλικών συστημάτων... Παντού υπάρχουν διεφθαρμένοι (ακόμη και στα συνδικάτα και στο... Παίδων). Μιλώ για τους «υπερπατριώτες δημοσιογράφους» που πολεμούσαν τόσα χρόνια τους «εχθρούς». Κάποιοι βέβαια μπορεί να μην είχαν πάει καν φαντάροι ή να τους είχαν στείλει το απολυτήριο στο κανάλι τους (ή την εφημερίδα τους) αυτό όμως δεν τους απέτρεπε στο να παριστάνουν τους «στρατηγούς». «Θα μας πάρουν τη Θράκη», «θα μας πάρουν την Κρήτη», «θα μας πάρουν τη Λάρισα», «θα μας πάρουν τα Γιάννενα», «θα μας πάρουν τη Μυτιλήνη»... Και μέσα σε αυτό το κλίμα οι πολιτικοί-σωτήρες αγόραζαν όπλα. Όταν κινδύνευαν τα νησιά παίρναμε υποβρύχια, όταν κινδύνευε η Λάρισα παίρναμε τανκς, όταν κινδύνευε η Κρήτη παίρναμε αεροπλάνα και όταν κινδύνευε η Θράκη παίρναμε από όλα. «Οι Τούρκοι έφτασαν στο Φάληρο» φώναζαν στα «παράθυρα» και την άλλη μέρα οι Βουλευτές (Αριστεροί και Δεξιοί ενωμένοι) ψήφιζαν αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Μέχρι και τους Σκοπιανούς είχαμε θεωρήσει «εισβολείς» (αλλά ευτυχώς βρέθηκαν υπερπατριώτες - πολιτικοί που μας έσωσαν - μη θυμηθώ – μη θυμηθώ). Και όταν κάποιος έλεγε «σταθείτε, ρε παιδιά, τι να τα κάνουμε τόσα τανκς στη Λάρισα; τη γραμμή Μαζινό θα “αναστήσουμε”;» βαφτιζόταν «προδότης».
Θυμάμαι μια κουβέντα που είχαμε με τον Μίκη το 2000 στο Mega. Είπε ο άνθρωπος τα λογικά. Ότι πετάμε δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς ενώ θα μπορούσαμε να φτιάχνουμε σχολεία και δρόμους. Ότι κάποιοι στην τηλεόραση δημιουργούν κλίμα για να αγοράζουν όπλα οι κυβερνήσεις. «Και δεν αντιδρά ούτε το Κομμουνιστικό Κόμμα» μου είχε πει χαρακτηριστικά ο Μίκης θέλοντας να επισημάνει ότι όλοι είχαν πέσει στην «λούμπα», να αγοράζουμε συνεχώς καινούργια όπλα έστω και με δανεικά. Τις επόμενες μέρες λοιπόν βγήκαν οι «υπερπατριώτες» και μας περιλάβανε. Ότι «τουρκέψαμε» - κάποιος μίλησε και για γιουσουφάκια. Ήταν οι μέρες που ο περήφανος υπουργός Άκης θα έσωζε προφανώς για άλλη μια φορά την πατρίδα.
Αχ πόσα χρόνια περάσαμε με τα πρωτοσέλιδα του «ωραίου Μπρούμελ». Πόσα αποκλειστικά ρεπορτάζ είδαμε «για τους πυραύλους που κατάφερε να περάσει στην Κύπρο», «για τις μυστικές συμφωνίες με τους Ρώσους», «για τις παραβιάσεις που καθημερινά απέτρεπε» - λες και πιλοτάριζε ο ίδιος τα F-16. Αλλά πάλι γίνομαι άδικος. Γιατί, είπαμε, δεν ήταν μόνο ο Άκης. Δεν ήταν μόνο ο εκάστοτε υπουργός Αμύνης. Ήταν ένα ολόκληρο «σύστημα» που πολεμούσε για «το καλό της πατρίδας». Όπως καλή ώρα σήμερα.
