Βέτο(;) της Κίνας κατά του ελληνικού «κουρέματος»!
Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Οι φήμες κάνουν κύκλους στα γερμανικά μίντια υπό τη μορφή ανεμοστρόβιλου. Αναπαράγεται με ένταση η εκτίμηση πως το Πεκίνο έβαλε βέτο (!) στη Αγκελα Μέρκελ να μην υποχωρήσει στις αφόρητες πιέσεις της Λαγκάρντ για «κούρεμα» του επίσημου τομέα στο ελληνικό χρέος.
Οχι για τα ασήμαντα διαθέσιμα που μπορεί να έχει επενδύσει η Κίνα στο ελληνικό χρέος. Αλλά για όσα θα επακολουθήσουν σε σχέση με τα ισπανικά, ιταλικά, γαλλικά κ.λπ. ομόλογα. Βεβαίως, ουδείς μπορεί να γνωρίζει το τι συμβαίνει. Αλλά το ενδεχόμενο του βέτο τεκμηριώνεται από την παρέμβαση του Πεκίνου το 2008 στην τότε κυβέρνηση Μπους.
Λέγεται πως η διάσωση με χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων του ασφαλιστικού κολοσσού AIG, καθώς και των δύο στεγαστικών κολοσσών Fannie Mae και Freddie Mac από το ναυάγιο της άτυπης μεν αλλά ουσιαστικής χρεοκοπίας τους, οφείλεται στην απαίτηση του Πεκίνου. Τα τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια της Fannie και της Freddie ήταν περιζήτητα κυρίως από την Κεντρική Τράπεζα της Κίνας, καθώς προσέφεραν ελκυστικά υψηλές αποδόσεις σε σύγκριση με τους τίτλους του αμερικανικού Δημοσίου και, παράλληλα, την ψευδαίσθηση ότι είναι το ίδιο ασφαλή με τα κρατικά χρεόγραφα. Ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους εξαναγκάστηκε να κρατικοποιήσει τη Fanny και τη Freddie, ύστερα από πιεστικό τηλεφώνημα του προέδρου της Κίνας, Χου Ζιντάο.
Η Κίνα διαθέτοντας συναλλαγματικά διαθέσιμα της τάξεως άνω των 3,6 τρισ. δολαρίων, αποτελεί μια κολοσσιαία δύναμη στις αγορές όλου του κόσμου, ακόμα και αν τα περισσότερα κεφάλαιά της είναι επενδυμένα σε ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου. Με συντονισμένες κινήσεις το Πεκίνο αξιοποίησε την ανάγκη των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης να αντιμετωπίσουν την κρίση, αυξάνοντας την επιρροή του και δημιουργώντας ερείσματα στην Ευρώπη. Καθώς οι ευάλωτες οικονομίες που βρέθηκαν στο επίκεντρο της κρίσης χρέους θρυμματίζονται από τις συνεχείς και βίαιες επιθέσεις των κερδοσκόπων, το Πεκίνο έδρασε σαν σωτήρας.
Στο πλαίσιο της «πλέον επιθετικής» προσπάθειας ενίσχυσης των οικονομικών και εμπορικών δεσμών της Κίνας με την Ευρώπη, ο απερχόμενος πρόεδρος Χου Ζιντάο και ο πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο, προέβησαν σε πλήρη στήριξη. Η Κίνα έχει κλείσει δεκάδες επιχειρηματικές συμφωνίες στην Ευρώπη, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων δεν ήταν μόνο το ύψος, αλλά και η στρατηγική στόχευση.
Το Πεκίνο είχε συμφέρον να συνεισφέρει στη σταθεροποίηση των ευρωπαϊκών οικονομιών, καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει η μεγαλύτερη αγορά για τις κινεζικές εξαγωγές. Προκειμένου, άλλωστε, να διασφαλίσει τις τοποθετήσεις της στο ευρώ, η κινεζική κυβέρνηση έχει αγοράσει ομόλογα της Ελλάδας και των λοιπών χωρών, χωρίς ωστόσο να διευκρινίσει ποτέ το μέγεθος αυτών των επενδύσεων.
Ομως, δεν αποκαλύφθηκε πότε το γιατί η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και ο πρόεδρος της Μπεν Μπερνάνκι άφησαν τη Lehman Brothres, τη Merrill Lynch, την Bear Stearns, την Washington Mutual και την Wachovia, είτε να χρεοκοπήσουν είτε να πουληθούν και δεν διασώθηκαν και αυτές. Και γιατί επέτρεψε η FED στην Goldman Sachs και την Morgan Stanley για να διασωθούν να αποποιηθούν το θεσμικό καθεστώς των ανεξαρτήτων επενδυτικών τραπεζών και να μεταλλαχθούν σε παραδοσιακές εμπορικές τράπεζες υπό την εποπτεία της για να τύχουν των διασφαλίσεων και, κυρίως, το δικαίωμα να προσελκύσουν τους Αμερικανούς καταθέτες. Πάντως, θα πρέπει να αναφερθεί πως η κεντρική τράπεζα της Κίνας μπορεί να διαθέτει τεράστια κεφάλαια, αλλά όχι και αρκετή φαντασία. Εχει τοποθετήσει μεγάλο μέρος των συναλλαγματικών της διαθέσιμων σε ανιαρά ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου και βασίζεται στο ότι θα λάβει τα δολάριά της πίσω. Ωστόσο, ανησυχεί πόσο θα αξίζουν αυτά τα δολάρια εάν οι ΗΠA περιπέσουν σε πληθωρισμό ή υποτίμηση.
Στη συνέχεια οι αγορές σε ευρωπαϊκά ομόλογα τείνουν να καταλήξουν σε μπούμερανγκ.
Αντί του δολαρίου, λοιπόν, προτίμησε το ευρώ και αγόρασε μαζικώς δημόσιο χρέος της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Ελλάδας, προσδοκώντας (!) να λύσει άμεσα την κρίση στην Ευρωζώνη. Ωστόσο, ακόμα και ύστερα από κάτι τέτοιο, τα μισά της συναλλαγματικά διαθέσιμα θα είναι άθικτα. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να στραφεί σε μετοχές και να καταβροχθίσει μεμιάς την Apple, τη Microsoft, την ΙΒΜ και την Google.
Mία ακόμα επιλογή θα ήταν τα ακίνητα. Λόγου χάριν, η Κίνα θα μπορούσε να αποκτήσει ορισμένα εξαιρετικά οικοδομήματα στο Μανχάταν. Ή, μήπως, θα μπορούσε να αγοράσει ολόκληρο το Μανχάταν; Η φορολογητέα ακίνητη περιουσία του νησιού αξίζει μόλις 287 δισ. δολάρια, σύμφωνα με την κυβέρνηση της Νέας Υόρκης.
