Προς νέα πολιτική τάξη
Tου Κώστα Iορδανίδη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Σε εποχές εξαθλιώσεως αναζητείται πάντα ο αίτιος της καταστροφής. Ενετοπίσθη από διαφόρους «σχολιαστές» στη Γερμανία της κ. Αγκελα Μέρκελ και του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Δεν θα αναλάβουμε βεβαίως την υπεράσπισή τους.
Απλώς επισημαίνεται ότι ενωμένη Ευρώπη δίχως τη Γερμανία δεν υφίσταται. Οπως επίσης δεν υφίσταται «Ευρώπη» ως έννοια αφηρημένη ανεξαρτήτως των κρατών που τη συγκροτούν, των εθνικών τους ηγετών και των ιδίων συμφερόντων που αυτοί υπερασπίζονται.
Υποστηρίζουν διάφοροι ότι επί της ουσίας η Γερμανία ενεργεί ως «δύναμη κατοχής». Μόνον που η «κατοχή» αυτή υπήρξε εξ αρχής εθελουσία. Και εάν εθεσπίσθη σύστημα αρχών και υποχρεώσεων αυτό έγινε με την απόλυτη συναίνεση των διαφόρων κυβερνήσεων της Ελλάδος.
Τα διαδοχικά Μνημόνια υπήρξαν άκρως εξουθενωτικά πρωτίστως για τη μεσαία τάξη, αλλά και για τα ενδεέστερα στρώματα του πληθυσμού· τώρα απειλούνται τα προνόμια του ανώτατου κατεστημένου που είχε την αφέλεια να θεωρεί ότι θα αναλάμβανε -με κάποιες ελαφρές προσαρμογές- και τη διαχείριση της νέας καταστάσεως.
Οικτρά βεβαίως τα Μνημόνια, αλλά θα πρέπει να προετοιμασθούμε για μία νέα αποτυχία. Ο λόγος είναι φυσικά ότι η εφαρμογή του οποιουδήποτε προγράμματος προϋποθέτει την ύπαρξη μηχανισμού, αλλά αυτός έχει εξαρθρωθεί από ετών και πλέον δεν υφίσταται.
Εισήγαγε η μεταπολίτευση την «ευρωπαϊκή ιδέα», αλλά δεν την διαχειρίσθηκε σε βάση πραγματιστική. Η «ευρωπαϊκή ιδέα» οικοδομήθηκε σε αίσθημα στερήσεως, που είχε δημιουργήσει επί επταετία το καθεστώς των συνταγματαρχών. Μία οικονομική ένωση την εποχή εκείνη με μόνη «κοινή πολιτική» την αγροτική αντιμετωπίσθηκε ως δύναμη ικανή να εγγυηθεί την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Οι πρώτες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας που προωθούσαν την «ευρωπαϊκή ιδέα», παρά τη λυσσώδη αντίδραση του ανερχόμενου ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, απέτυχαν να εμπνεύσουν την επιχειρηματική τάξη που τις εστήριζε και η χώρα εξελίχθηκε σταδιακώς σε μία καταναλωτική χοάνη. Η προηγηθείσα κατάλυση της μοναρχίας είχε ως συνέπεια την εξάρθρωση κάθε έννοιας ιεραρχίας και ανέδειξε σε ρόλο ρυθμιστικό μία ολιγαρχία εφήμερη από τη φύση της, δίχως αντίληψη ευρύτερης αποστολής.
Η ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ συνέπεσε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η διαχείριση της χώρας πέρασε σε δυναμικές ομάδες, με κύριο χαρακτηριστικό το σύνδρομο πολιτικής και οικονομικής στερήσεως. Το νεο-εγκαθιδρυθέν κοινοβουλευτικό πολίτευμα εξέπεσε σε ελάχιστο διάστημα σε άναρχη και διαρκή επιβεβαίωση ατομικών ή ομαδικών διεκδικήσεων. Ηταν μία στρεβλή δημοκρατία, δίχως μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπιών που εγείρουν αναχώματα, ώστε να περιορίζεται η αμεσότητα στις σχέσεις πολιτών και διαχειριστών της εξουσίας. Με αυτόν τον τρόπο ο πολιτικός ηγέτης κατέστη όμηρος του πλήθους.
Εδώ και τρία χρόνια επιχειρείται ανεπιτυχώς σαρωτική αναδιάταξη των οικονομικών δομών και αντιλήψεων της χώρας. Είναι ανέφικτη, ωστόσο, δίχως την πλήρη αναίρεση των δεδομένων που ισχύουν σε επίπεδο πολιτικό. Αλλά επειδή αυτό καθυστερεί, η Ευρωπαϊκή Ενωση -με άλλα λόγια η Γερμανία- τείνει να υποκαταστήσει και την πολιτική τάξη στη χώρα.
