Η συρρίκνωση του κεντρώου χώρου
Tου Ηλία Μαγκλίνη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Τελικώς, από όλη αυτή τη φασαρία της κρίσης ο μοναδικός πολιτικός χώρος που θα ζημιωθεί θα είναι ο κεντρώος; Ετσι δείχνει, αν κρίνουμε από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την ίδρυσή του, φαίνεται να βρίσκεται υπό διάλυση.
Πολλοί πανηγυρίζουν, με μια εκδικητική διάθεση. Πανηγυρίζει μάλιστα ένας ετερόκλητος κόσμος. Για παράδειγμα, ορισμένοι απολαμβάνουν να παρακολουθούν τη βύθιση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ επειδή ο ιδρυτής και ιστορικός του ηγέτης εγκαθίδρυσε μια κουλτούρα άκρατου λαϊκισμού, ξέφρενου δανεισμού, μια νοοτροπία δικαιωμάτων και καθόλου υποχρεώσεων, μια πολιτική κατάσταση μέσα από την οποία ο νεποτισμός και η διαφθορά γιγαντώθηκαν, με αποτέλεσμα να ζούμε σήμερα τις συνέπειες εκείνης της αλόγιστης, καταστροφικής πολιτικής της δεκαετίας του ’80.
Κάποιοι άλλοι χαίρονται με την παρακμή του ΠΑΣΟΚ διότι δεν ξεχνούν το λεγόμενο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου», στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν πολύς κόσμος «έπαιξε και έχασε», όταν ο καθένας στην καφετέρια είχε μάθει ξαφνικά το χρηματιστήριο και με την προτροπή του τότε σημιτικού, εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ έχασε σχεδόν όσα είχε αποταμιεύσει. Κάποιοι, μέσα σε αυτούς, χαίρονται σήμερα διότι το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη ανέδειξε τις απαρχές της πτώσης του κόμματος: της αποξένωσής του από τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, από τη φυσική του, για πολλούς, μήτρα δηλαδή. Μια άλλη υποκατηγορία περιλαμβάνει διάφορους θρησκόληπτους και συνωμοσιολόγους που έφριξαν με τις κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη διότι επί των ημερών του υποτίθεται ότι προωθήθηκαν αντιλήψεις εχθρικές προς τον ελληνισμό και τις παραδόσεις του («νέες ταυτότητες»). Τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ παρακολουθούν να δύει και ηδονίζονται και όσοι το ταύτισαν με την έλευση του Μνημονίου και την υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο του ΔΝΤ και των «διεθνών τραπεζιτών».
Υπάρχει όμως και μια ακόμα κατηγορία που πανηγυρίζει: οι αριστεροί που ένιωσαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ότι η παπανδρεϊκή ρητορική έκλεβε ψήφους και δυναμική από την Αριστερά, ότι το ΠΑΣΟΚ ναι μεν ανέτρεψε για πρώτη φορά την «επάρατο» από την εξουσία, πλην όμως αυτό το έκανε στις πλάτες της Αριστεράς, αφήνοντάς την μάλιστα στο περιθώριο. Η σημερινή συρρίκνωση του κόμματος, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, θα έκανε πολλούς χαιρέκακα να αναφωνήσουν ότι πρόκειται για «την εκδίκηση της γυφτιάς» - μονάχα που μέσα σε όλο αυτόν τον συρφετό, μέσα σε όλη αυτή τη δραματική έκπτωση του πολιτικού προσωπικού κατά τα τελευταία χρόνια (με αποκορύφωμα τη σύνθεση της τελευταίας Βουλής...), αυτός ο υβριστικός χαρακτηρισμός είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να περιοριστεί σε μία παράταξη μόνον ή ένα κόμμα.
Η Ιστορία πάντως έχει δείξει ότι πάνω ή μετά από κάθε μεγάλη κρίση το πολιτικό σκηνικό μεταβάλλεται δραστικά: νέα κόμματα γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο και αμέσως μετά τον Εμφύλιο, τα οποία έκαναν τον κύκλο τους όταν επιβλήθηκε η δικτατορία. Νέα κόμματα δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της χούντας και την τραγωδία της Κύπρου - τότε είχαμε και κάτι πολύ σημαντικό για την εύθραυστη, έως τότε, δημοκρατία μας: τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και της ριζοσπαστικής αριστεράς γενικότερα. Εχει ειπωθεί ότι μια ανάλογη στιγμή βιώνουμε και σήμερα - και σίγουρα είναι πάρα πολύ νωρίς να εξαγάγουμε συμπεράσματα. Ακόμα βρισκόμαστε μέσα στην κρίση, είμαστε εντός δίνης.
Ομως, όσοι χαίρονται με την πτώση του ΠΑΣΟΚ ας το ξανασκεφτούν - τουλάχιστον όσοι εκτιμούν τον κοινοβουλευτισμό. Ας αναλογιστούν ότι εδώ πρόκειται για μια δραματική συρρίκνωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, του κεντρώου χώρου, μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων μετριοπαθών. Το ΠΑΣΟΚ έκανε βέβαια ό,τι μπορούσε για να φτάσει ώς εδώ, ωστόσο, με δεδομένη και την άνοδο των ακραίων στοιχείων, η εξέλιξη αυτή μονάχα να προβληματίσει μπορεί κάποιον σκεπτόμενο άνθρωπο. Ισως επέλθει μια κάποια αναγέννηση, μέσα από κάποιο νέο σχηματισμό, αυτή τη στιγμή όμως έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο κενό που μόνον ανησυχία προκαλεί.
