Η σιωπηλή επανάσταση
Tου Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Σε πιάνει η ψυχή σου όταν βλέπεις το απόλυτο χάλι, την απύθμενη κατάντια στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι αγώνες, με ή χωρίς εισαγωγικά, να έχουν αυτά τα σκουπίδια ως κατάληξη; Ισως να έπρεπε να φτάσουμε στον απόλυτο πάτο, και στα πανεπιστήμια, για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει.
Από την άλλη, πρέπει να παραδεχθούμε ότι συμβαίνουν και πολλά καλά στα ΑΕΙ. Η πλειονότητα των διδασκόντων και των φοιτητών άρχισε τη δική της, σιωπηλή αλλά δημιουργική επανάσταση. Δεν αντέχουν άλλο αυτοί οι άνθρωποι να συμπιέζονται ανάμεσα στους χούλιγκαν της άρνησης και της μαυρίλας και τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες, που έγιναν πρυτάνεις μέσα από συμβιβασμούς και συναλλαγές με τις κομματικές παρατάξεις και το διοικητικό προσωπικό. Τα παιδιά θέλουν να μάθουν γράμματα, ζητούν καθαρά πανεπιστήμια, δασκάλους που αγαπάνε τη μάθηση και όχι την τυφλή προπαγάνδα· θέλουν να αποκτήσουν εφόδια που θα τους βοηθήσουν να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά. Αντιλαμβάνονται πια τι παίζει γύρω τους, πως η συναλλαγή μεταξύ φοιτητοπατέρων και καθηγητοπατέρων αποτελεί ένα άρρωστο και αδιέξοδο παιχνίδι εξουσίας.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα βρήκε, σε μια σπάνια στιγμή πολιτικής γενναιότητας, το κουράγιο να περάσει ένα νόμο αλλαγών στα ΑΕΙ με τεράστια πλειοψηφία. Εκείνοι που χάνουν τα προνόμιά τους καθώς και οι προστατευόμενοί τους οπαδοί της ανομίας και της βίας δίνουν μια λυσσαλέα μάχη ανατροπής του νόμου. Είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό το γεγονός πως η πλειονότητα των διδασκόντων συμμετείχε στις ψηφοφορίες για την ανάδειξη συμβουλίων.
Δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Υπήρξαν άνθρωποι που κυνηγήθηκαν ή βασανίσθηκαν από τη χούντα, οι οποίοι αντίκρισαν αναρτημένα πόστερ που τους επικήρυσσαν ή δέχθηκαν βαριές απειλές. Ευτυχώς πρόκειται για ανθρώπους που δεν «μασάνε». Είναι όμως αδιανόητο ότι το 2012 κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν μια δική τους μορφή φασισμού στα πανεπιστήμια, στο όνομα των αγώνων που έδωσαν άλλοι, πολύ πιο γενναίοι, για την ελευθερία της διακίνησης ιδεών και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η χώρα θα πάει μπροστά είτε το θέλουν οι μειοψηφίες της βίας και η νομενκλατούρα της μετριότητος και του βολέματος, είτε όχι. Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει σοβαρή ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα χωρίς καλά δημόσια πανεπιστήμια. Ολες οι έρευνες δείχνουν ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης παίζει κρίσιμο ρόλο στη μάχη της ανάπτυξης και της εξάλειψης της ανεργίας.
Η σημερινή συγκυρία είναι πολύ δύσκολη. Οι μισθοί των καθηγητών έχουν μειωθεί δραματικά, όπως και τα κονδύλια για την έρευνα. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι δίνουν μια πολύ σκληρή μάχη επιβίωσης, την ίδια ώρα που επιχειρούν να προστατεύσουν τις σχολές τους από την «καφρίλα». Το γεγονός όμως ότι οι δυνάμεις της δημιουργίας και της γνώσης δίνουν τη δική τους μάχη, έστω και μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, δείχνει ότι το μέλλον των παιδιών μας δεν περνάει απαραίτητα μέσα από τα σκουπίδια του ΑΠΘ, αλλά μέσα από ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια που θα είναι αντάξια της παράδοσης ενός ΕΜΠ, που δεν είχε κάποτε τίποτα να ζηλέψει από κανέναν στο διεθνές στερέωμα.
