«Μόνος στο σπίτι»: Η πιο θλιβερή ταινία όλων των εποχών
Κώστας Βαϊμάκης
(Πηγή : http://www.koolnews.gr/)
Για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει τόσα χρόνια, είναι πως η ταινία «Μόνος στο σπίτι» είναι κάτι σαν επίσημη ταινία των Χριστουγέννων. Κι ο μικρός (τότε) πρωταγωνιστής, ο Μακόλεϊ Κάλκιν, είναι ο Πέτρος Γαϊτάνος των γιορτών:
όπως ακριβώς αν δεν ακούσεις τον Γαϊτάνο, ξέρεις ότι δεν έχει έρθει το Πάσχα, έτσι ακριβώς αν δεν δεις τον Μακόλεϊ, δεν έχουν έρθει οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Και όλο αυτό που θα διαβάσετε δεν έχει να κάνει με το αν συμπαθεί κανείς ή αντιπαθεί τον Μακόλεϊ Κάλκιν και επίσης δεν έχει να κάνει με το τι απέγινε στη ζωή του, τι έκανε μεγαλώνοντας και όλα τα σχετικά. Το αφήνουμε στην άκρη αυτό – άλλωστε δεν είναι ούτε το πρώτο «παιδί θαύμα», ούτε το τελευταίο, που λάλησε από την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα σε πολύ τρυφερή ηλικία και δεν ήξερε πώς να τα διαχειριστεί όλα αυτά μεγαλώνοντας.
Οι προσευχές μας είναι με τον Τζάστιν Μπίμπερ και τι θα απογίνει όταν μεγαλώσει (not) αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση σε ένα άλλο κομμάτι. Επιστροφή στο θέμα μας. Το «Μόνος στο σπίτι» είναι μια ταινία που παίζεται κάθε χρόνο. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Και παίζεται με μεγάλη επιτυχία από τότε που πρωτοβγήκε, το 1990 μέχρι σήμερα, μην σας πω ότι σήμερα έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από τότε και σκίζει στα δυο όποιο πρόγραμμα παίζει απέναντι στην ελληνική τηλεόραση.
Και η προφανής ερώτηση είναι μια: πώς στο διάολο συμβαίνει αυτό; Δώστε λίγο βάση στην υπόθεση: είναι Χριστούγεννα και η πολύτεκνη οικογένεια των Μακάλιστερ φεύγει για διακοπές στη Γαλλία. Προλαβαίνουν οριακά την πτήση τους, μπαίνουν στο αεροπλάνο, απογειώνονται και συνειδητοποιούν ξαφνικά ότι έχουν ξεχάσει κάτι. Τον 8χρονο γιο τους Κέβιν. Ο οποίος μόλις καταλαβαίνει ότι είναι ολομόναχος, αποφασίζει να το γλεντήσει αλλά έχει να αντιμετωπίσει δυο διαρρήκτες που θέλουν να μπουκάρουν στο σπίτι.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: μια οικογένεια πάει διακοπές και ξεχνάει πίσω το παιδί της! Το οκτάχρονο παιδί της, όχι το 16χρονο. Δηλαδή αυτοί οι υπεύθυνοι γονείς, θυμούνται να κλείσουν τον θερμοσίφωνα, να κλειδώσουν το γκαράζ, να πάρουν ρούχα, καλλυντικά και κολόνιες, αλλά ξεχνάνε το παιδί τους. Κι αντί να τελειώσει κάπου εκεί η ταινία με μια παρέμβαση της Πρόνοιας, να τους πάρουν τα παιδιά και να τα δώσουν όλα σε ανάδοχους γονείς, η ταινία συνεχίζεται. Με ένα 8χρονο παιδί μόνο στο σπίτι που περνάει μια χαρά (προφανώς έχει πάρει χαμπάρι σε πόσο άθλια οικογένεια ζει, αφού τον ξεχνάνε και πάνε διακοπές), ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει δυο διαρρήκτες που θέλουν να μπουν σπίτι του και περνάνε τα πάνδεινα από τον μικρό. Και όλοι καταλαβαίνουμε τι θα του έκαναν αν τελικά κατάφερναν να μπουν σπίτι με όλα αυτά που τους έκανε σε όλη την ταινία...
Πόσο διασκεδαστικό δηλαδή μπορεί να είναι να ξεχάσεις το 8χρονο παιδί σου και να πας διακοπές – και μάλιστα όχι στο Δήλεσι, αλλά σε άλλη χώρα και άλλη ήπειρο; Και για να το πάω λίγο παρακάτω, άντε και είσαι 20 ετών και το βλέπεις και γελάς. Άμα γίνεις γονιός, γελάς; Θα γέλαγες δηλαδή αν σου συνέβαινε; Θα έλεγες «ε ρε γέλια, ξεχάσαμε τον Νικολάκη σπίτι! Κοίτα να δεις πλάκα. Πώς να τα περνάει άραγε; Κάτσε να τον πάρω ένα τηλέφωνο». Αν τύχει να παίξει την ταινία αύριο – μεθαύριο, θα πεις στο παιδί σου «έλα να δούμε μια ταινία να γελάσουμε». Και θα σου πει το παιδί: «μπαμπά, μαμά, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξέχασαν το παιδί τους; Και τι θα του κάνουν αυτοί οι κακοί άνθρωποι άμα το πιάσουν;» Τι του απαντάς; Ότι «ταινία είναι παιδί μου, δεν είναι αλήθεια»; Ωραία. Και γιατί γελάς όταν τη βλέπεις; Αστείο είναι; Ότι μπορεί το παιδί να έχει ψυχολογικά τραύματα μετά από την ταινία αυτή και όταν πηγαίνεις σούπερ – μάρκετ να νομίζει ότι θα το παρατήσεις και θα πας διακοπές στην Αμερική, το έχεις σκεφτεί;
Κι ήταν τόσο ωραία ιδέα το «Μόνος στο σπίτι», που είπαν στο Χόλιγουντ: «Ρε συ, γαμάτη ταινία κάναμε. Δεν κάνουμε ακόμα μια;» Κι έκαναν ακόμα μια το 1992, όπου η ίδια ακατάλληλη και ανεπρόκοπη οικογένεια, την οποία ακόμα δεν μπουζούριασε η αστυνομία και δεν διέλυσε η Πρόνοια, σχεδιάζει Χριστουγεννιάτικες διακοπές στο Μαϊάμι. Και μαντέψτε τι έγινε: στο αεροδρόμιο, ο μικρός Κέβιν (που εξακολουθεί να νιώθει ότι δεν τον θέλει και δεν τον αγαπά ούτε η μάνα του η ίδια) επιβιβάζεται σε λάθος αεροπλάνο και καταλήγει στη Νέα Υόρκη, με μετρητά και κάρτες πάνω του, σαν να είναι ο μικρός γιος του Εσκομπάρ και ζει ζωή και κότα. Και φυσικά πέφτει πάνω στους ίδιους κλέφτες που σχεδιάζουν αυτή τη φορά ληστεία σε ένα κατάστημα παιχνιδιών...
Θλίψη...
Πώς να μην έχει ψυχολογικά προβλήματα ο Μακόλεϊ Κάλκιν μεγαλώνοντας; Πού είναι το κράτος; Πού είναι η Πρόνοια; Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα, που έλεγε και ο Νίκος Ευαγγελάτος κάποτε; Πόσες φορές ακόμα θα ξαναδούμε την πιο άθλια ταινία όλων των εποχών, γελώντας μάλιστα (κάποιοι) με ένα σενάριο που κανονικά μόνο δάκρυα και μελαγχολία θα έπρεπε να προκαλεί;
